เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1057

บทที่1056 เรื่องไม่ดีบินกระพือออกไป

“เสี่ยวหมี่โต้ว...นี่เธอจะมาเกาะติดกับน้าเสี่ยวเหยียนเหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ได้ไหมฮะ น้าเสี่ยวเหยียน?”

เขาได้คุยกับตาทวดของเขาทางด้านนั้นแล้วว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนน้าเสี่ยวเหยียนสักช่วงหนึ่งก่อน พอถึงเวลาค่อยกลับไปอยู่เป็นเพื่อน ตาทวด

ยู่ฉือจินไม่ได้กลับประเทศมาเป็นเวลานานมากแล้ว เนื่องจากช่วงนี้อยู่กับลูกสาวของเขา นั่นก็คือส้งอาน

ไม่มีเหลนมาอยู่ด้วย แต่ก็ยังมีลูกสาว แม้ว่าลูกสาวของเขาคนนี้จะมีท่าทางขึงขังและทำตัวไม่ดีกับเขาอยู่บ้าง แต่สถานการณ์นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ยู่ฉือจินมีความสุข

“ได้อยู่แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วอยากอยู่กับน้าเสี่ยวเหยียนที่นี่นานเท่าไหร่ก็ได้”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ช่วยยกกระเป๋าสัมภาระให้เขาและพาเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นไปข้างบน

เธอบังเอิญพบกับเพื่อนบ้านอย่างป้าจางที่ชอบทำตัววุ่นวายเหมือนไม่มีอะไรทำ

“อัยหยา เสี่ยวเหยียน ลูกชายเพื่อนของเธอมาหาเธออีกแล้วเหรอเนี่ย?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าโดยอัตโนมัติและยิ้มตีมึน “ป้าจาง”

“สวัสดีครับ ป้าจาง”

ป้าจางกวาดสายมองไปทั่วใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเหมือนตัวพังพอน ในที่สุดสายตาของเธอก็มองไปที่กระเป๋าสัมภาระใบเล็กใบนั้นที่อยู่ในมือเสี่ยวเหยียน

“นี่คือ?”

เสี่ยวเหยียนยิ้มเกร็งๆแล้วซ่อนกระเป๋าสัมภาระไว้ข้างหลังเธอ “ของเล็กๆน้อยๆน่ะค่ะ ป้าจาง ป้าหวังกำลังรอคุณอยู่ชั้นล่างแน่ะ ทำไมยังไม่รีบไปเต้นที่สวนส่วนกลางล่ะคะ?”

ป้าจางมองเธอด้วยสีหน้าไม่อยากจะบรรยาย เธอพึมพำไม่กี่ประโยคแล้วเดินออกไป

ตอนที่เข้ามา เสี่ยวหมี่โต้วยังคงกังวลเล็กน้อย

“น้าเสี่ยวเหยียน ป้าจางคนนั้นจะพูดถึงน้าเสี่ยวเหยียนไม่ดีหรือเปล่า?”

“เธอจะพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับน้าได้?” เธอไม่สามารถพูดจากขาวกลายเป็นดำได้หรอก จะพูดเรื่องโกหกให้เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ? นอกจากนี้เธอ โจวเสี่ยวเหยียนก็ไม่ใช่คนที่จะแคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้ว ถ้าเธอเป็นคนแคร์เรื่องพวกนี้ เธอคงไม่มีทางกลายมาเป็นเพื่อนสนิทหานมู่จื่อได้ในช่วงเวลาที่ทุกคนต่อต้านหานมู่จื่อหรอก

เสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่กับที่และแหย่นิ้วชี้สองนิ้วเข้าหากัน จากนั้นก็พูดเบาๆว่า “น้าเสี่ยวเหยียน ถ้างั้น...ผมจะกลับไปดีหรือเปล่า?”

เสี่ยวเหยียนได้ยินก็นิ่งไปสักพัก จากนั้นก็พูดว่า “เธอพูดอะไรเนี่ย? นี่เธอกำลังแคร์คำพูดของคนอื่นอย่างงั้นเหรอ? เธออยู่ที่นี่แหละ คนอื่นจะพูดอะไรก็ปล่อยให้เขาพูดไป น้าเสี่ยวเหยียนของเธอไม่สนใจอยู่แล้ว เธอจะสนใจไปทำไม?”

พอพูดเสร็จ เสี่ยวเหยียนก็ลากเขาเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าให้เขา

“เอาล่ะ รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลกับน้าแล้วนะ รออยู่บ้านนี่แหละ ดูทีวีแล้วค่อยเข้านอนก็ได้”

เสี่ยวหมี่โต้วที่ถูกจัดแจงอย่างชัดเจน “...”

เขาไม่อยากดูทีวี แล้วก็ไม่อยากเข้านอนเร็วขนาดนั้น

*

สิ่งดีๆไม่ออกไป แต่สิ่งไม่ดีมักจะแพร่กระจายไปหลายพันลี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอิจฉาริษยาหรือเป็นเพราะเรื่องอื่นกันแน่

ข่าวลือที่เสี่ยวเหยียนพาเด็กคนหนึ่งกลับมาอยู่ที่บ้านได้บินกระพือไปทั่วทั้งที่พักเก่าราวกับติดปีก

พ่อแม่ของเธอย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว และผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน หลายคนจึงเป็นคนรู้จัก

แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับบางคน แต่ก็ยังต้องปั้นหน้ายิ้ม พอเจอกันบนท้องถนนก็ส่งยิ้มเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย จากนั้นก็เริ่มคุยโม้โอ้อวดและเข้าสู่การเกทับกัน