เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 109

บทที่108 คุณชายเย่มีความเป็นเด็กอยู่หน่อยๆ

ฮัดเช้ย---

เสิ่นเฉียวที่กำลังหลับ อยู่ๆก็จามออกมา จากนั้นจึงตื่นขึ้นมา

เธอจ้องมองเพดานห้องอย่างสะลึมสะลือไปชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยๆดึงสติกลับมา เธอกำลังจะดึงผ้าห่มออก

แต่อยู่ๆมีมือคู่หนึ่งเคลื่อนไหวเข้ามาไวกว่าเธอ มือคู่นั้นรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเธอเอาไว้

เสิ่นเฉียวหันหน้าไปมองคนคนนั้น---

“เย่ คุณชายเย่….” เสิ่นเฉียวเรียกเขา เธออยากจะลุกขึ้นมานั่ง

เย่โม่เซินเหลือบไปมองดูเธอ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นอนแค่ครึ่งชั่วโมง ต้องถีบผ้าห่มด้วยหรอ คุณคิดว่าตัวเองเป็นเด็กสามขวบรึไง? ”

น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความเอาใจทำให้เสิ่นเฉียวนั่งนิ่งอยู่กับที่ เธอจ้องมองเขาอย่างทำตัวไม่ถูก

ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับเย่โม่เซิน?

“ฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” สุดท้ายเสิ่นเฉียวทำได้เพียงพูดอธิบายอย่างตะกุกตะกัก

เหมือนกับว่าเธอจะมีนิสัยชอบถีบผ้าห่ม แต่....นึกไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะเป็นคนช่วยดึงผ้าห่มมาห่มให้กับเธอ

“โง่” เย่โม่เซินเหลือบไปมองเธอ จากนั้นจึงหันหน้ากลับไป

คำว่าโง่คำนั้นเมื่อพูดออกมามันทำให้เสิ่นเฉียวมีใบหน้าที่แดงก่ำ เธออยากจะกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แต่อยู่ๆก็มีเสียงของเย่โม่เซินลอยเข้ามา “แผลเก่ายังไม่หายแล้วยังอยากจะเพิ่มแผลใหม่?”

ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงหยุดการกระทำของเธอทันที เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ดูสับสน

“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาเก็บของ กลับบ้านกัน” เมื่อพูดจบ เย่โม่เซินค่อยๆเคลื่อนรถเข็นออกไปจากเตียงนอนของเธอ

เสิ่นเฉียวเหม่อลอยไปสักพัก จากนั้นจึงดึงผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง ในจังหวะที่เธอกำลังจะถามว่าตัวเองต้องใส่ชุดอะไร เธอก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าชุดหนึ่งวางอยู่ตรงปลายเตียง ดูเหมือนว่าจะถูกเตรียมมาให้เธอ

เธอจึงลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เย่โม่เซินได้ยินเสียง จึงหันหน้ากลับไปมอง เขาพบว่าท่าเดินของเสิ่นเฉียวดูแปลกๆ มุมปากของเย่โม่เซินเบะขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่เสิ่นเฉียวกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอรู้สึกตกใจกับรอยช้ำบนร่างกายของตัวเองอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอยังรู้สึกทุกข์เพราะรอยช้ำเหล่านี้ แต่หลังจากที่รู้ว่ารอยช้ำเหล่านี้คือสิ่งที่เย่โม่เซินเป็นคนทำแล้ว อยู่ๆสภาพจิตใจของเธอก็ไม่ได้แย่เหมือนก่อนหน้านั้นสักเท่าไหร่แล้ว

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ เสิ่นเฉียวค่อยๆเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าของเย่โม่เซิน

“พวกเราจะกลับไปตอนนี้เลยมั้ย?”

เย่โม่เซินจ้องมองมาที่เธอ

เขาเอากระโปรงตัวนี้มาจากตู้เสื้อผ้าที่บ้าน กระโปรงวันพีชสีฟ้าทำให้เผยรูปร่างที่ดูงดงามของเธอออกมา เพียงแค่.... เย่โม่เซินหรี่ตาลง อยู่ๆก็ถอดเสื้อนอกบนร่างกายของเขาออกมา

“สวมเอาไว้”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นค่อยๆเอื้อมมือไปรับเสื้อนอกมา แต่เธอไม่ยอมสวมใส่มัน

“รังเกียจหรอ?” เขาถาม

เสิ่นเฉียวส่ายหัว

“งั้นทำไมไม่ใส่?”

เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “ชุดสูทตัวนี้คงจะแพงมากสินะ? ถ้าฉันใส่ละก็คุณก็ต้องโยนมันทิ้งอีก ฉันคืนให้คุณดีกว่า” เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวค่อยๆยื่นเสื้อสูทคืนให้กับเขา

เย่โม่เซินยังคงอึ้งกับคำพูดของเธอ เขานึกไม่ถึงว่าเธอจะเอาสิ่งนี้มาเป็นเหตุผล คิ้วของเขาขมวดแน่น เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณอยากจะกลับไปถึงบ้านแล้วป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราสองคนในเมื่อคืนรึไง?”

เสิ่นเฉียวอึ้งทันที สีหน้าของเธอขาวซีด

“ฉันเปล่านะ!”

เธอกล้าคิดแบบนี้ซะที่ไหน เธอไม่เคยคิดอะไรทั้งนั้น

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวจึงเริ่มเข้าใจความหมายที่เขายื่นเสื้อสูทให้เธอสวมใส่ เป็นเพียงเพราะว่าเขาไม่อยากให้คนในตระกูลเย่มองเห็นรอยช้ำบนร่างกายของเธอ

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวจึงสวมใส่เสื้อสูทไว้บนร่างกายของเธอ เธอดึงเสื้อมาปิดตรงบริเวณคอของเธออย่างมิดชิด

เมื่อร่างเล็กๆผอมๆของเธอสวมใส่เสื้อสูททำให้ดูเหมือนกับเด็กตัวเล็กๆที่แอบขโมยเสื้อผ้าของผู้ใหญ่มาใส่ มองยังไงก็ดูแปลกๆ แต่เย่โม่เซินกลับรู้สึกว่ามันก็ดูดีไปอีกแบบ เขาหันหน้ากลับไปแล้วพูด “ไปกันเถอะ”

“อืม” เสิ่นเฉียวเดินตามหลังของเขาแล้วออกไปจากห้องพักด้วยกัน