เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1117

บทที่ 1116 พอจะชอบไหม

พอพูดมาถึงตรงนี้ ก็เข้าใจเนื้อหาข้างหลังได้อย่างชัดเจน

ทุกคนไม่ได้คาดคิดว่าเสี่ยวเหยียนจะตบตีได้ แต่คำพูดไม่กี่คำกลับทำให้พวกเธอหมดคำพูด

หลังจากนั้นไม่นานสาวร่างสูงก็พูดขึ้นมาว่า “อย่าคิดนะว่าคนส่งอาหารอย่างเธอจะได้เป็นผู้หญิงของประธานหาน ถ้าวันหนึ่งเขากินจนเอียนแล้วล่ะก็ เธอก็ต้องกระเด็นกลับไปจุดเดิม”

“ฉันมาส่งอาหารให้เขาก็เพราะฉันติดหนี้บุญคุณเขาที่ทำให้ธุรกิจของเขาเสียหาย ส่วนเขาจะกินจนเอียนหรือไม่ นั่นมันเรื่องของฉัน มันเกี่ยวกับพวกเธอตรงไหน?”

“ฉันต้องขอตัวก่อน”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็เดินไปที่ลิฟต์

หลังจากที่เธอเดินจากไป ทุกคนก็มารวมตัวกันด้วยความไม่พอใจ

แผนกต้อนรับถามอย่างระมัดระวัง “ทำไมยังไม่แยกย้ายกันอีก?”

“นี่แผนกต้อนรับ มันเกิดอะไรขึ้น? ไหนเธอบอกว่าเธอคนนั้นหน้าตาบ้านๆไง? อีกอย่างทำไมเธอยังได้ปากคอเราะรายขนาดนั้น?”

แผนกต้อนรับ “...ฉันไม่ได้บอกว่าเธอหน้าตาบ้านๆเสียหน่อย ฉันก็แค่บอกว่าจำไม่ได้ว่าเธอหน้าตาอย่างไรแค่นั้นเอง”

“หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะ เธอจำไม่ได้?”

“เปล่า ฉันเป็นโรคจำหน้าคนไม่ได้”

อันที่จริงเธอโกหก เพราะตราบใดที่เธอยืนยันว่าเป็นโรคจำหน้าคนไม่ได้ก็ไม่มีใครพูดว่าเป็นความผิดของเธอ และเธอก็ไม่ต้องพูดต่อความยาวสาวความยืดอีกต่อไป

“ช่างเถอะ ให้เธอได้ใจไปก่อนสักสองสามวัน ดูแล้วเธอคงหยิ่งยโสอยู่เอาการ ส่วนพวกเธอลองไปดูที่ร้านของเธอซิ ไปดูว่าร้านอยู่ตรงไหน พอถึงตอนที่ประธานหานกินเบื่อแล้ว พวกเราก็ไปเยี่ยมเธอที่ร้านเสียหน่อยแล้วกัน”

*

เสี่ยวเหยียนมาส่งราเม็งให้หานชิงตามที่สัญญาไว้ แต่เดิมเมื่อวานนี้เธอจากไปโดยไม่ได้บอกลา ตอนที่เธอมาถึงวันนี้ก็รู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งพอผ่านเหตุการณ์ที่ชั้นล่างมาแล้ว เสี่ยวเหยียนก็พบว่าตอนนี้เธอไม่ได้เกรงกลัวแม้แต่นิดเดียว

อาจเป็นเพราะถูกทำให้โมโห ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไปจึงหน้าแดง ดวงตาของเธอดูเหมือนลุกเป็นไฟ

ไม่นานหานชิงก็พบว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติ

“เป็นอะไร?”

ในขณะที่ลุกขึ้น เขาก็เอ่ยถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็ผงะไปสักพัก จากนั้นก็ส่ายหน้า “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

“แล้วทำไมต้องหน้าแดง?”

เสี่ยวเหยียนยืนมือมาแตะแก้มตัวเองซึ่งร้อนผ่าวอย่างเห็นได้ชัด เธอมักจะเป็นเสียแบบนี้ พออารมณ์ขึ้นก็หน้าแดง ดังนั้นเธอจึงลูบแก้มตัวเอง “น่าจะร้อนไปหน่อยน่ะค่ะ”

หานชิงเหลือบมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง วันนี้พระอาทิตย์ค่อนข้างใหญ่เล็กน้อย เขาจึงไม่ได้ถามลึกลงไปมาก

“ชุดราตรีนั่น เธอพอจะชอบไหม?”

เขาเป็นฝ่ายถามเรื่องเมื่อวานก่อน เสี่ยวเหยียนหน้าร้อนผ่าวอีกครั้ง ครั้งก่อนเป็นเพราะอารมณ์ขึ้น แต่ตอนนี้กลับพยักหน้าด้วยความเขินอาย “ชอบ ชอบค่ะ...”

เธอพูดติดๆขัดๆเพราะความประหม่า

“พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาส่งของแล้วเพราะมีงานเลี้ยงตอนเย็น ตอนบ่ายฉันจะให้ซูจิ่วไปรับ”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ค่ะ ได้ค่ะ”

ในขณะที่พูดคุยกัน เธอเอาแต่มองปลายเท้าของตัวเองตลอดเวลาเหมือนกับสัตว์น้อยขี้อาย ใบหูเป็นสีชมพู

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”

“อืม พรุ่งนี้เจอกัน”

“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน” เสี่ยวเหยียนเงยหน้าแล้วมองเขาเงียบๆพลางโบกมือให้เขา จากนั้นก็เดินออกไป

*

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ถึงเวลาที่ซูจิ่วต้องมารับเสี่ยวเหยียน เธอมาถึงชั้นล่างของที่พักเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเข้ามาในรถพร้อมกับอุ้มถุงใบหนึ่ง