เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1135

บทที่1134 ไม่ให้กินฟรี

เพียงไม่นานเซียวซู่ก็ออกไป หลังจากที่เขากลับไปหลัวหุ้ยเหม่ยก็เข้ามาพูดกับลูกสาวเบาๆ

“ความจริงแม่คิดว่าพ่อหนุ่มเซียวซู่คนนี้ดีมากเลยนะ ทั้งขยันทั้งมีความสามารถ ทั้งยังสุภาพอ่อนโยนกับคนอื่นอีก มองดูแล้วยังดูเป็นคนที่คู่ควรให้ฝากฝังไว้เลยทีเดียว”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนก็เหลือบมองหลัวหุ้ยเหม่ยเล็กน้อย หลัวหุ้ยเหม่ยก็รีบพูดเย้าแหย่ออกมาทันที “แค่ลองพูดดูเท่านั้นเอง ถึงยังไงคนเขาก็ไปแล้วนี่”

ก็ใช่ถึงยังไงเซียวซู่ก็ไปแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยพูดอะไรไปเขาก็ไม่ได้ยิน แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน? คนแก่ก็แบบนี้ประจำ ให้เธอได้ลองพูดหน่อยเถอะ ถึงยังไงตัวเธอเองก็ไม่เสียหายอะไรหรอก

หลายวันติดๆ เสี่ยวเหยียนเหม่อลอยไร้สติ จนกระทั่งในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วมาที่ร้าน ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็ถึงจะฝืนให้ใบหน้ามียิ้มแย้มออกมาได้ คุยเล่นอยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ว แต่เพียงไม่นานก็เผยความเศร้าออกมาอีกครั้ง

“น้าเสี่ยวเหยียน วันนี้ที่ร้านไม่ยุ่ง น้าออกไปเที่ยวกับผมหน่อยดีมั้ย?” เสี่ยวหมี่โต้วดึงมือเธออย่างออดอ้อน โบกมือไปมาเบาๆ

เสี่ยวเหยียนชะงักไปเล็กน้อย มองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว “หนูอยากไปเที่ยวที่ไหน?”

“สวนสนุก”

สวนสนุก?

เมื่อก่อนเสี่ยวหมี่โต้วไม่เคยคิดจะไปสวนสนุกเลย ของที่เด็กคนอื่นๆเขาชอบ เขากลับไม่ชอบ แต่เมื่อก่อนตอนเสี่ยวเหยียนอยู่ต่างประเทศชอบลากเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วยตลอด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ไปนั่งรถไฟเหาะกับไวกิ้ง ทุกครั้งก็ตื่นเต้นจนร้องอย่าๆออกมา หลายช่วงเสี่ยวหมี่โต้วก็จะมองเธอแล้วเอ่ยออกมาอย่างสบประมาท “น้าเสี่ยวเหยียน น้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ช่วยอย่ามาทำตัวหน่อมแน้มอย่างนี้ทุกครั้งได้มั้ยฮะ? ชอบเล่นของเล่นเด็กอยู่ตลอด?”

ในตอนนั้นเสี่ยวเหยียนก็ชอบบิดหูเขา พูดสั่งสอนเขาออกไป “อะไรกันที่ว่าน้าชอบเล่นของเล่นเด็กอยู่ตลอด? ของพวกนั้นออกแบบมาเพื่อใช้เพื่อผ่อนคลายมั้ยล่ะ? หนูไม่เห็นหรือไงว่าผู้ใหญ่มากันตั้งเยอะ?”

เสี่ยวหมี่โต้วถูกเธอหยิกจนเจ็บ ตบมือเธอไปพลางพูดออกไปพลาง “น้าเสี่ยวเหยียนนิสัยไม่ดี พวกเขามาเป็นเพื่อนเด็กๆกันทั้งนั้น”

“น้าก็เหมือนกัน!”

“แต่ผมไม่ได้อยากมา น้าเสี่ยวเหยียนดึงหูผมอีก ครั้งหน้าน้าเสี่ยวเหยียนก็มาเองเลยสิ!”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ได้คลายมือออก จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าแล้วไปเป่าหูให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว “ไอ้หยา ขอโทษนะเสี่ยวหมี่โต้ว เมื่อกี้นี้น้าเสี่ยวเหยียนหยิกหนูเจ็บเลยใช่มั้ย? น้าเสี่ยวเหยียนเป่าให้หนูนะ ครั้งหน้าค่อยมาเป็นเพื่อนน้าอีกนะดีมั้ย?”

“เฮอะ! ต้องเป่าสองที!”

ความทรงจำเหล่านี้เหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ในตอนที่เสี่ยวเหยียนเรียกสติกลับมาได้ เสี่ยวหมี่โต้วก็กำลังดึงแขนเสื้อของเธอ “น้าเสี่ยวเหยียน ไม่ไปหรอ?”

“ไป” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

เสี่ยวหมี่โต้วตั้งใจขนาดนี้แล้ว จะต้องเห็นเธอดูไม่มีความสุขอยู่แน่ๆ ดังนั้นแล้วก็เลยคิดอยากจะพาเธอไปเที่ยวกันที่สวนสนุกกันให้สนุกสนาน เพื่อให้เธอมีความสุขขึ้นสักหน่อย

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนบอกกับหลัวหุ้ยเหม่ยไปแล้ว ก็ได้พาเสี่ยวหมี่โต้วออกไปพร้อมกัน ไปสวนสนุกใกล้ๆ ทั้งสองคนสนุกกันถึงเย็นกว่าจะกลับบ้านกัน

ตอนที่เพิ่งจะถึงบ้าน เสี่ยวเหยียนเหนื่อยจนนอนเป็นอัมพาตอยู่บนโซฟา หลับตานอน เสี่ยวหมี่โต้วไปห้องน้ำเอาน้ำอุ่นใส่กะละมังมาล้างหน้าให้เสี่ยวเหยียน ในตอนที่ล้างไปเพียงครึ่งหลัวหุ้ยเหม่ยก็ปรากฏตัวออกมา หลังจากที่เห็นการกระทำของเสี่ยวหมี่โต้วแล้วก็รีบก้าวเข้าไป

“ไอ้หยา เสี่ยวหมี่โต้วหนูปล่อยให้ฉันทำเองเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วเช็ดหน้าให้เสี่ยวเหยียนเสร็จแล้ว จากนั้นก็ถูกหลัวหุ้ยเหม่ยพาเข้านอน ในตอนที่กลับมาหลัวหุ้ยเหม่ยก็เห็นเสี่ยวเหยียนพลิกตัว ตัวที่อยู่บนโซฟาสามารถพูดได้เลยว่าล่องลอยอยู่ในอากาศ ตามองเห็นว่ากำลังจะร่วงลงมาแล้ว

สีหน้าของหลัวหุ้ยเหม่ยเปลี่ยนไป คิดอยากจะเข้าไปช่วย

แต่เสี่ยวเหยียนที่นอนหลับเงียบอยู่นั้นได้พลิกตัวอีกครั้ง พลัดตกลงบนพื้นเย็นเสียงดังตุ๊บ

เสียงทุ้มดังเสียงนั้น ได้ยินแล้วรู้สึกเจ็บขึ้นมา ส่วนเสี่ยวเหยียนก็ได้ตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บที่ล้มลง จับไปบนบริเวณที่ล้มเจ็บแล้วลุกขึ้นมานั่ง ใบหน้าดูงุนงงออกมา

“ตื่นแล้ว? ตื่นมาพอดีเลย ไปนอนในห้องไป ถ้าแกนอนอยู่ตรงนี้จริงๆ แม่ก็ไม่รู้ว่าจะพาเธอไปนอนในห้องยังไง แกก็รู้ ตอนนี้แม่ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว โตเป็นสาวแล้ว แม่อุ้มแกไม่ไหวหรอกนะ”

เสี่ยวเหยียนมองหลัวหุ้ยเหม่ยกะพริบตาปริบๆ นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้ จากนั้นก็พยักหน้าเงียบๆ ลุกขึ้นกลับห้อง เชื่อฟังจนน่าตกใจ