เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1142

บทที่1141 ฉันพูดไปเรื่อยเอง

ห้าพันหยวน

ถ้าหากว่า ห้าพันหยวนจะสามารถ......ก็ไม่เป็นอะไร

กลัวแค่ว่าอีกเดี๋ยวเด็กคนนั้นจะใช้ลูกไม้อะไรอีก ถึงตอนนั้นอาจจะต้องเสียเงินมากกว่านี้

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆหลี่ซือห้านก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ตัวเองไม่น่าทำเรื่องเกินตัวเพียงเพราะกลัวเสียหน้าเลย

แต่ในเมื่อตอนนี้พาตัวเขาเข้ามาแล้ว ผู้ชายตัวโตอย่างเขาจะให้หิ้วเด็กตัวเล็กออกไปอีกรอบก็คงไม่ดีนัก

ในใจของหลี่ซือห้านรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

หลังจากเข้าไปในห้องส่วนตัว เขาก็มองดูเสี่ยวหมี่โต้วนั่งสั่งอาหารอยู่ข้างๆอย่างปวดใจ อีกด้านก็คิดคำนวณอยู่ในใจ เพื่อปลอบใจตัวเอง

ช่างเถอะ ห้าพันก็ห้าพัน จะหาสะใภ้สักคนเงินแค่นี้ไม่พอหรอก สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกมาอยู่ในกำมือให้ได้

เมื่อคิดว่าสุดท้ายแล้วเสี่ยวเหยียนจะต้องแต่งงานกับเขา และหลังจากแต่งงานกันแล้ว เขาก็จะกลายเป็นเจ้าของร้านราเมนร้านนี้ ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงานทุกวันอีกแล้ว จะได้กลายเป็นเถ้าแก่ และให้ผู้หญิงคนนั้นคอยซักผ้าทำอาหารให้ ดีจะตาย

หลังจากคิดแบบนี้แล้ว หลี่ซือห้านก็รู้สึกว่าห้าพันหยวนนี้คุ้มค่าอยู่พอตัว

พอเสี่ยวหมี่โต้วสั่งอาหารเสร็จแล้ว พบว่าหลี่ซือห้านไม่ได้ทำสีหน้าปวดใจ แถมยังเหมือนว่าจะตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองเสียอีก ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของสีหน้าแบบนั้น แต่แค่เห็นก็รู้แล้วว่าคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่

“คุณลุงกำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ”

จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็ส่งเสียงขึ้นมา หลี่ซือห้านถูกเสียงของเขาเรียกสติกลับมา เห็นเด็กน้อยนั่งมองเขาด้วยดวงตาใสแป๋ว เลยรีบจัดสีหน้าตัวเองใหม่

“ไม่ได้คิดอะไร เสี่ยวหมี่โต้วสั่งเสร็จแล้วเหรอ พอแล้วใช่ไหม”

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มกว้าง

“พอแล้วฮะ ขอบคุณครับคุณลุง”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นอีกฝ่ายไม่ทุกข์ไม่ร้อน ก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเขาถึงได้เปลี่ยนไป โทรศัพท์สั่นขึ้น เสี่ยวหมี่โต้วก้มหน้าลงไปมองทีหนึ่ง พบว่าเป็นข้อความจากคุณน้าที่ส่งมาทางวีแชท

“อยู่ไหน ?”

พอเห็นแล้ว ตาของเสี่ยวหมี่โต้วก็เป็นประกายทันที

ไชโย ในที่สุดคุณน้าก็มา ！

เขารีบออกจากหน้าต่างแชทที่คุยกับหานชิง แล้วเข้าไปที่หน้าต่างแชทของน้าเสี่ยวเหยียนทันที จากนั้นก็ส่งโลเคชั่นไปให้

ณ เวลานี้ ให้น้าเสี่ยวเหยียนรีบมา ถึงเวลานั้นทั้งสองฝ่ายก็จะได้เจอหน้ากัน

อีกอย่างให้คนที่ดูตัวกับน้าเสี่ยวเหยียนคนนี้ได้เจอกับคุณน้า หลังจากนี้เขาก็จะได้รู้จักคำว่าล่าถอยบ้าง

เมื่อทำเรื่องพวกนี้เสร็จหมดแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็กลับมาที่หน้าต่างแชทของหานชิงอีกครั้ง จากนั้นก็พูดออดอ้อนเขาคำหนึ่ง

“คุณน้า จะมาหาผมเหรอครับ”

“ก็นายเรียกฉันไปหาไม่ใช่หรือไง”

“เปล่าครับ คุณน้าดูเหมือนจะไม่เต็มใจมาเท่าไหร่ งั้นเสี่ยวหมี่โต้วไม่บอกคุณน้าดีกว่า”

ณ เวลานี้ ด้านนอกของโรงแรมห้าดาวมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ หานชิงอยู่ตรงเบาะหลังของรถ มองดูข้อความนั้นแล้วเม้มปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยกมือขึ้นบีบนวดขมับที่ปวดตุบตุบของตัวเอง

เจ้าเด็กนี่ คิดอยากจะบีบให้ตัวเองสารภาพว่าเขาอยากมาใช่ไหม

เป็นเด็กเป็นเล็ก ใครสอนให้เขาทำแบบนี้กัน

เอาเถอะ เรื่องบางเรื่องอย่างไรก็ต้องทำ ไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องยอมรับอยู่ดี

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานชิงก็จิ่มนิ้วลงบนหน้าจอเพื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

“ฉันอยากมาเอง พอใจหรือยัง”

“คุณน้าพูดเองแล้วนะครับ”

“ส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน”