เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1199

บทที่1199 คุณเรียกคนผิดแล้ว

พอได้ยินว่าฟางถังถังจะขอกลับไปก่อน ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ก็ขมวดคิ้วแน่น แต่ก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว ตอนกลางคืนทางบ้านของฟางถังถังจะคุมเข้มมาก ถ้าเกิดเธอกลับไปตอนนี้ ถึงเวลานั้นอาจจะโดนตำหนิอย่างรุนแรงแน่

“งั้นก็ได้ เธอก็ระวังตัวด้วยนะ ถ้าบ้านแล้วส่งข้อความหาฉันด้วย” พูดถึงตรงนี้

“วางใจเถอะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน เธอต่างหาก......” ฟางถังถังมองดูเซียวซู่ที่หลับไม่ได้สติ ก่อนจะมองไปทางเจียงเสี่ยวไป๋แล้วเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้น “ทุกวินาทีมีค่า เธอต้องพยายามเข้านะ”

ประโยคนี้ทำเอาเจียงเสี่ยวไป๋หน้ามืดไปทันที อะไรของหล่อน

แต่เธอก็ไม่ทันได้ดึงตัวฟางถังถังกลับมาถาม หล่อนก็วิ่งหายจนเหลือแต่ฝุ่นแล้ว

น่าหน่ายใจนัก เธอทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมแล้วเข้าไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ แล้วบอกที่อยู่กับคนขับไป

ช่วงเวลากลางดึก เจียงเสี่ยวไป๋ลากเซียวซู่กลับไปที่บ้านตัวเองด้วยตัวคนเดียว จากนั้นก็โยนเขาลงที่โซฟา เหนื่อยจนต้องหอบอยู่ข้างๆ

“เป็นผู้ชายที่สมควรตายจริงๆ กินอะไรเข้าไปถึงได้ตัวโตขนาดนี้นะ หนักจะตายอยู่แล้ว”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วรินน้ำเย็นให้ตัวเองดื่มหลายอึก แต่หัวใจก็ยังคงเต้นรัวอยู่ พอออกมาก็พบว่าเซียวซู่ที่เดิมทีอยู่บนโซฟาตอนนี้ตกลงมาอยู่ด้านล่างแล้ว เลยได้แต่เบิกตาโตอย่างไร้คำพูด

เธอเหนื่อยจนไม่มีแรงจะย้ายเขาขึ้นไปอีกรอบแล้ว ในเมื่อเขาเลือกที่จะล้มลงมาด้วยตัวเอง ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ให้เขานอนบนพื้นก็แล้วกัน

เป็นเพราะว่าพยุงตัวเซียวซู่มา ดังนั้นตอนนี้ตัวของเจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ส่วนเซียวซู่ที่นอนอยู่ในห้องรับแขกไม่นาน ห้องทั้งห้องก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้า

ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยต้องเปิดกระจกเพื่อไล่กลิ่น จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ

เดิมทีแล้ว ตอนนี้มีผู้ชายอยู่ในบ้านแต่เธอดันไปอาบน้ำก็ออกจะดูประมาทไปหน่อย แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นเมาเละเทะขนาดนั้น ตลอดทางที่กลับมาก็สงบนิ่งเหมือนคนตาย ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยวางใจเป็นพิเศษ เป็นไปตามคาด หลังจากเธออาบน้ำเสร็จออกมา ตาเซียวผีขี้เมาก็ยังนอนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน

หึ

ผู้ชายคนนี้ถึงแม้จะเกิดแผ่นดินไหวขึ้น คิดว่าเขาก็คงไม่ตื่น แล้วก็คงหนีเอาชีวิตรอดไม่ได้

เจียงเสี่ยวไป๋เช็ดผมตัวเองให้แห้ง จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าเซียวซู่แล้วเตะหน้าแข้งเขา “นี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจพานายกลับมาที่บ้านนะ ฉันแค่ไปเจอนายเข้า แล้วรู้สึกว่าทิ้งนายไม่ลงเท่านั้น กลับว่านายจะถูกคนทิ้งไว้ข้างทางกลางดึกแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็เลยมีน้ำใจพานายกลับมาด้วย คืนนี้คุณนอนที่นี่ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็รีบไปซะ แล้วก็อย่าเอาเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ไปพูดเด็ดขาด”

เซียวซู่ไม่ตอบเขา เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

“อีกอย่าง คืนนี้คุณก็นอนพื้นแล้วกัน”

“ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็จะถือว่าคุณรับปากแล้ว”

แต่เซียวซู่ผู้น่าสงสารนั้นไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ถูกทิ้งให้นอนบนพื้นแบบนั้น เจียงเสี่ยวไป๋กลับไปที่ห้องของตัวเอง หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าผม จากนั้นก่อนขึ้นเตียงก็ตรวจสอบก่อน แล้วกดล็อกประตูห้องนอน

อย่างไรก็ตามในบ้านก็มีผู้ชายที่ไม่คุ้นเคยเพิ่มมาคนหนึ่ง อีกอย่างยังดื่มเหล้าจนเมา ถ้าจู่ๆเขาเกิดคลั่งขึ้นมากลางดึกแล้วพุ่งเข้ามาในห้องของเธอจะทำอย่างไร

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าแก้วนั้นเข้าไปหรือไม่ ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋นอนลงก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายหัวเลย และอาจจะเป็นไปได้ว่าเพราะในบ้านมีคนๆหนึ่งเพิ่มขึ้นมาเลยรู้สึกไม่คุ้นเคย พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงแต่ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ

จนตอนกลางดึก เจียงเสี่ยวไป๋ก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เลยลุกขึ้นมาเปิดตู้หยิบผ้าห่มออกมาผืนหนึ่ง จากนั้นก็ออกไปนอกห้องนอน

ตอนที่เปิดไฟในห้องรับแขก เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกหมดคำพูดไปในทันที เพราะว่าเซียวซู่ก็ยังนอนอยู่กับพื้นในท่าเดิม ไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

เธอเดินเข้าไปห่มผ้าห่มให้เขา แล้วก็บ่นพึมพำไปด้วย

“มีแต่ฉันนี่แหละที่ใจอ่อนเกินไปถึงได้พานายกลับมาบ้านแถมยังห่มผ้าห่มให้นายแบบนี้”

น่าเสียดายที่เซียวซู่ไม่ได้ยินเสียงของเธอ แต่ในปากกลับแต่พึมพำอะไรบางอย่าง เจียงเสี่ยวไป๋โน้มเอวลงไปใกล้เพื่อฟัง

“อย่าไป......อย่าไป......อย่าทิ้งฉันไปนะ......”

“......”

พอเจียงเสี่ยวไป๋ได้ฟังแล้ว บนใบหน้าก็เผยสีหน้ารังเกียจออกมา นี่ยังจะมีอะไรไม่เข้าใจอีก ผู้ชายคนนี้เมาหัวทิ่มเพราะอกหัก ตอนนี้ก็คงเรียกหาคนที่อยู่ในใจน่ะสิ

เธอสะบัดมือ “รีบปล่อยเลยนะ นายเรียกผิดคนแล้ว”

“อย่าไป......”

เจียงเสี่ยวไป๋อยากจะดึงมือกลับ แต่เธอก็ประเมินแรงของผู้ชายต่ำไป โดยเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่งเมา และไม่รู้จักกะพละกำลังตัวเอง

ถึงแม้กำลังของเธอจะถือได้ว่าแข็งแกร่งในหมู่ผู้หญิงด้วยกัน แต่ต่อหน้าผู้ชาย กำลังแค่นี้จะทำอะไรได้

ดังนั้นผ่านไปครู่ใหญ่เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังไม่สามารถช่วยเหลือข้อมือตัวเองออกมาได้

เจียงเสี่ยวไป๋เลยนั่งลงข้างๆ แล้วนั่งเหม่ออย่างหมดหนทาง

ในที่สุดอีกฝ่ายก็ไม่ดิ้นอีก เซียวซู่ก็เลยสงบลง แต่ก็ยังจับมือของเจียงเสี่ยวไป๋ไว้แน่น

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูเซียวซู่ทีหนึ่ง ก็พบว่าคิ้วของเจ้าหมอนี่ก็สวยไม่น้อยเลย เพียงแต่บนใบหน้ามีรอยแผล ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นรังเกียจรอบแผลเป็นอันนี้ของเขาหรือเปล่า ดังนั้นเลยไม่ยอมคบกับเขา

แต่ว่าสำหรับเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว เธอไม่ได้รังเกียจรอยแผลเป็นนี้เลยแม้แต่น้อย