เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1200

บทที่1200 เธอหนุนแขนของฉันอยู่

รอยแผลบนตัวของผู้ชาย คือรอยจารึก

เจียงเสี่ยวไป๋แอบคาดเดา ว่ารอยแผลนี้จะได้มาเพราะผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่านะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงโหดร้ายมาก

เธอขนลุกซู่ ในใจรู้สึกปวดแปลบ

ตัวเองลำบากดูแลเขาอยู่ตั้งครึ่งวัน แต่เขายังมาแต๊ะอั๋งเธออีก แต๊ะอั๋งยังพอว่า นี่ยังใช้เธอเป็นตัวแทนผู้หญิงคนอื่นอีก

ช่างโหดร้ายเป็นที่สุด

พอคิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยื่นมือไปดีดหน้าผากของเซียวซู่

คงเป็นเพราะเจ็บจากที่ถูกดีด คิ้วที่ผ่อนคลายอยู่ของเซียวซู่เลยขมวดแน่นขึ้นอีกครั้ง

“เหอะ ไม่ดีดให้ระเบิดออกก็ถือว่าฉันมีน้ำเมตตาแค่ไหนแล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋เริ่มรู้สึกหดหู่ขึ้นมา หวังว่ามือตัวเองจะหลุดออก หรือว่าเธอต้องผ่านคืนนี้ไปด้วยสภาพแบบนี้กัน

แล้วความจริงก็พิสูจน์แล้วว่า เจียงเสี่ยวไป๋นั้นเป็นหญ้าหางสุนัข ไม่ต้องใส่ใจอะไรเธอด้วยซ้ำ แค่โยนเธอทิ้งที่ไหนก็ได้ เธอก็สามารถมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเองได้

ดังนั้นตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ก็รังเกียจ แต่ต่อมาก็พิงโซฟาแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น แล้วเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปอย่างรวดเร็ว

*

เซียวซู่รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองชาไปหมด แล้วก็ปวดหัวเหมือนจะระเบิด ในมือเขาเหมือนจะจับอะไรบางอย่างไว้แน่น แต่ว่าเปลือกตาหนักมาก เลยต้องใช้ความพยายามอยู่นานกว่าจะลืมตาได้

สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาเป็นอย่างแรก ก็คือสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

ถึงจะบอกว่าไม่คุ้นเคย แต่......ก็รู้สึกถึงความคุ้นเคยอยู่บ้าง เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นที่ไหนกันแน่ เซียวซู่ปวดขมับมาก อยากจะยกมือขึ้นไปนวดขมับตัวเอง แต่กลับพบว่าตัวเองขยับแขนไม่ได้

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปทางแขนขวาของตัวเอง

เพียงแค่แวบเดียว ก็ทำให้เขาชะงักอยู่กับที่

เด็กสาวตัวเล็กๆในชุดนอนสีขาวนั่งบนพื้นพิงโซฟา นอนหลับสนิทโดยพิงแก้มอยู่บนแขนของเขา ผมที่นุ่มราวกับผ้าไหมแผ่อยู่รอบแขนเขา พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ

แบบใบหน้านั้น......

แล้วเซียวซู่ก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นเขาอยู่ที่บาร์ จากนั้นแม่สาวนักเขียนนิรนามคนนี้ก็เข้ามาคุยกับเขา แต่หลังจากที่ทั้งสองคนไม่ได้คุยกันแล้ว เซียวซู่ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

เขายังค่อนข้างพอใจอยู่เลย ที่ในที่สุดตัวเองก็เมาล้มพับจนได้

จากนั้นเขาก็เมาสมใจ แต่ไม่เหลือความทรงจำหลังจากนั้นแล้ว ตอนนี้พอเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เลยรู้สึกสับสนเล็กน้อย

แต่ว่าเซียวซู่ไม่ใช่คนโง่ พอลองเรียบเรียงดูก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เขามีเจ้าของหัวใจแล้ว พอมีผู้หญิงคนอื่นมาเข้าใกล้ เขาก็เลยรู้สึกไม่ชอบใจ ดังนั้นพอสติกลับมาแล้ว เซียวซู่ก็อยากจะผลักเจียงเสี่ยวไป๋ที่พิงอยู่บนแขนของตัวเองออกไป

แต่พอขยับทีเดียว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ตื่นขึ้น เธอลืมตาที่ขมุกขมัวขึ้น แววตายังพร่ามัวอยู่ หันไปมองรอบๆ ห้าวินาทีเต็มๆ

ตอนที่เซียวซู่กำลังคิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะกรีดร้องนั้น ใครจะรู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะขยับมุมปาก แล้วพูดว่า “นายตื่นแล้วเหรอ”

เซียวซู่ “???”

นี่เป็นปฏิกิริยาที่หญิงสาวทั่วไปควรจะมีหรือ หรือว่าที่อยู่ตรงหน้านี้คือตัวประหลาด

ความจริงก็คือถ้าหากว่าเจียงเสี่ยวไป๋รู้ว่าตัวเองอยู่ใกล้ชิดกับเซียวซู่ภายหลังการตื่น เธอก็คงจะตกใจ แต่นี่ไม่ใช่ เพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยแทบตาย เป็นความทรงจำที่ฝังลึกมาก ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางลืมเด็ดขาด