เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1254

บทที่ 1253 แถมยังรังจะรังแกคุณด้วย

จนสุดท้าย เย่โม่เซินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ได้รับเสี่ยวโต้วหยามาจากอ้อมอกของเธอโดยตรง

ตอนแรกหานมู่จื่อยังไม่ยอม แต่ปกติเย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยาอยู่เป็นประจำ ดังนั้นตอนที่เย๋โม่เซินยื่นมือมาอยากอุ้มเธอ ไม่นึกเลยว่าเสี่ยวโต้วหยาจะหัวเราะคิๆไปด้วย และยื่นหมัดน้อยๆไปหาเย่โม่เซินด้วย

หานมู่จื่อที่อยากเอาเสี่ยวโต้วหยามาครอบครองเอง “.......”

นี่คือลูกแท้ๆของเธอเหรอเนี่ย? เห็นแด๊ดดี้ก็ไม่เอาแม่แท้ๆคนนี้แล้ว!

ต่างก็บอกว่าลูกพึ่งพาแม่แท้ๆที่สุดไม่ใช่เหรอ?

ถึงแม้กำลังพ่อแม่แม่งอนกันอยู่ แต่ในเมื่อเสี่ยวโต้วหยาอยากให้แด๊ดดี้ของเธออุ้ม หานมู่จื่อย่อมไม่ปฎิอสธอยู่แล้ว ปล่อยให้เย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไป

“งั้นคุณอุ้มไว้เถอะ ฉันไปพักผ่อนที่ห้องสักพัก”พอพูดจบ หานมู่หันหลังจะไป ข้อมือกลับถูกเย่โม่เซินใช้แรงจับเอาไว้

“คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยาด้วยมือข้างเดียวอย่างชิวๆ

เขาจากที่ตอนแรกไม่รู้จะใช้ท่าทางอะไรอุ้มเสี่ยวโต้วหยา ระมัดระวังก็สามารถทำให้เสี่ยวโต้วหยาไม่สบาย มาจนถึงตอนนี้แค่อุ้มเสี่ยวโต้วหยาอย่างลวกๆ เสี่ยวโต้วหยาก็ไม่ร้องไห้เลย ขั้นตอนนี้ก็ใช้เวลายาวนานพอสมควร

ตอนนี้สามารถบอกได้ว่าเย่โม่เซินเป็นซุปเปอร์แด๊ดดี้คนนึงแล้ว

ขอแค่มีเย่โม่เซินอยู่ หานมู่จื่อก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น

ถูกเขาจับมือเอาไว้ หานมู่จื่อเม้มปากแดงๆของตัวเองไว้ ก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไร เพราะยังไงซะขุดคุ้ยเรื่องเก่าแบบนี้เหมือนไม่ใช่สไตล์การทำงานของเธอเลย

พูดออกมายิ่งทำให้ดูใจแคบ

เพราะฉะนั้นเธอจะพูดยังไง?แต่ถ้าไม่พูดก็หดหู่จะแย่ ได้แต่พูดคำนึงด้วยความอัดอั้นว่าไม่มีอะไร

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เย่โม่เซินก็หัวเราะอย่างจนปัญญา น้ำเสียงทุ้มต่ำ ปลายลิ้นของเขายันฟันกรามหลังตัวเองไว้ น้ำเสียงต่ำลงหลายโทน

“นี่ยังเรียกว่าไม่มีอีก? ผมกลับมาก็ใส่สีหน้าให้ผมดูเลย ไม่ให้ผมจูบก็แล้วไป แถมยังไม่ให้ผมเดินตามคุณด้วย ผมเพิ่งประชุมกลับมา ไม่รู้ว่าที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรที่ไม่สบอารมณ์หรือเปล่า?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว มองเขาอย่างจริงจัง

“เพราะฉะนั้นความหมายของคุณคือ คุณประชุมกลับมาที่บ้านก็เหนื่อยมากแล้ว ปรากฏกลับยังเห็นฉันกำลังเอะอะไร้เหตุผลอีกใช่มั้ยคะ?”

เย่โม่เซิน “.......”

เขารู้สึกหานมู่จื่อของวันนี้ไม่เข้าใจเหตุผลเลย ตอนพูดตอนจาก็จ้องจับผิดเขาอยู่เรื่อย เขาใจสั่นไปสักพักถึงพูด “คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

หานมู่จื่อ “งั้นคุณหมายความว่ายังไง?”

เรื่องนี้ ที่จริงขอแค่เย่โม่เซินไม่เดินตามเธอ พอตกดึกหานมู่จื่อก็ย่อมปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้เองแล้ว ดันตอนที่เธอหดหู่กับเรื่องนี้ เขาก็ยังมาซ้ำเติมอีก แถมยังมาพูดคำพูดเหล่านี้ หานมู่จื่อควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ต่อว่าเขาไปสองคำ บรรยากาศระหว่างทั้งสองก็กลายเป็นตึงเครียดขึ้นมา

บรรยากาศตึงเครียด เย่โม่เซินใช่ว่าจะสังเกตไม่เห็น

เขาเพ่งมองหานมู่จื่อไว้ เสี่ยวโต้วหยาที่อยู่ในอ้อมอกเหมือนก็รู้สึกได้ เธอก็ไม่หัวเราะแล้ว ดวงตากลมโตแวววาวกลอกตาไปมา มองแด๊ดดี้และหม่ามี๊ของเธอ

หานมู่จื่อก็ตระหนักได้แล้ว เธอเก็บสีหน้าไว้ และหลุบตาลง

“ขอโทษค่ะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีค่ะ”พอพูดจบ เธอเตรียมตัวหันหลังจากไป

เป็นไปได้ยังไงที่เย่โม่เซินจะให้เธอไป?

เดิมทีทั้งสองก็ยังเจรจากันไม่ได้ อีกอย่างอยู่ภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดขนาดนี้ นาทีนี้ถ้าให้เธอจากไปคนเดียว ไม่แน่เธออาจจะคิดฟุ้งซ่านได้

ดังนั้นเขาใช้แรงดึงหานมู่จื่อที่กำลังอยากจากไปเข้ามาในอ้อมอก

หานมู่จื่อคาดคิดไม่ถึง หน้าผากชนเข้าไปในหน้าอกของเขา ตอนที่เงยหน้าเผชิญกับเสี่ยวโต้วหยาที่อยู่ในอ้อมอกเขาที่ไร้เดียงสาและแปลกใจ

“นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

หลังจากดึงสติกลับมา หานมู่จื่อต่อว่าเขาคำนึง“ดึงฉันมาแบบนี้ ถ้าเกิดควบคุมแรงได้ไม่ดี ฉันชนเสี่ยวโต้วหยาจะทำยังไงคะ?”

“ไม่หรอกครับ”

“ผมจะควบคุมแรงดีๆ ไม่ให้คุณสองคนได้รับบาดเจ็บแน่นอนครับ”