เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1255

บทที่ 1254 มีแค่ผลลัพธ์สองอย่าง

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หานมู่จื่ออดเงยหน้าจ้องเขาไม่ได้

“ทำไม ฟังน้ำเสียงของคุณ เหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่เลย?”

“จะไม่สำคัญได้ยังไงครับ?”เย่โม่เซินยกมือเช็ดมุมปากของเธอ เสียงอ่อนโยนขึ้นหลายระดับ “ผมนึกว่าคุณโทษที่ผมกลับมาดึก ดังนั้นก็เลยไม่อยากสนใจผมเสียอีก”

หานมู่จื่อ “.......”

นี่จะเป็นไปได้ยังไง?

เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอกับเสี่ยวโต้วหยา เย่โม่เซินแทบไม่สนใจเรื่องของบริษัทแล้ว แต่ยังไงซะบริษัทก็เป็นของเขา ดังนั้นงานบางอย่างที่สำคัญมากเขาก็จะไปร่วมอยู่

เหมือนประชุมขนาดใหญ่ของวันนี้ แค่ประชุมก็ประชุมเกือบทั้งวันแล้ว เมื่อก่อนหานมู่จื่อทำงานที่บริษัท ย่อมรู้ว่ามันสำคัญมากแค่ไหน

เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะโทษว่าเขากลับมาดึก?

“ไม่นึกเลยว่าคุณจะคิดว่าฉันไม่ใช่แม่บ้านแม่ศรีเรือน”

จบเห่แล้ว

ต่อจากนี้เย่โม่เซินไม่กล้าพูดซี้ซั้วแล้ว เขารีบเปลี่ยนคำพูด

“ไม่ใช่ครับ ผมคิดว่าผมกลับมาดึก ก็เลยทำให้คุณโกรธ สมควรถูกลงโทษครับ”

“อย่าเบี่ยงเบนประเด็น!”

เบี่ยงเบนประเด็นเหรอ?

เรื่องของสมัยนั้น ที่จริงเขาจำได้ดีอยู่

แต่เขารู้ วาสนาให้พวกเขาได้มาเจอกัน ถ้าคืนนั้นเย่โม่เซินไม่ได้ถูกวางยา ก็คงจะไม่พบเธอ

ส่วนหานมู่จื่อถ้าไม่ได้หย่ากับสามีก่อนเธอ คาดว่าก็คงไม่เดินไปที่ถนนเส้นที่ไม่มีผู้คนอย่างนั้น

“ทำไมคุณไม่พูด?”หานมู่จื่อจ้องมองเขาด้วยความสงสัย “คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ?”

“ผมกำลังคิด……”น้ำเสียงของเย่โม่เซินหยุดนิ่งไปพักนึง จากนั้นถึงอย่างราบเรียบ “ถ้าวันนั้นคุณไม่ออกมา ผมก็อาจจะขับรถกลับบ้านไปเลย ก็จะไม่มีเรื่องหลังจากนั้น ดังนั้นไม่มีทางมีผู้หญิงคนอื่นครับ เรื่องนี้มีแค่สองผลลัพธ์ หนึ่งคือไม่มี อีกหนึ่งอย่างคือคุณ”

ปฏิเสธไม่ได้ คำพูดเหล่านี้เย่โม่เซินได้คิดอยู่ในใจนานมากถึงพูดออกมา และเป็นความคิดจากใจจริงของเขาด้วย

แต่เขาก็กลัวตัวเองจะพูดผิด แล้วทำให้มู่จื่อโกรธเขา

เดิมทีหานมู่จื่อได้ยินคำนั้น ถ้าวันนั้นคุณไม่ออกมาล่ะก็ ผมก็อาจจะขับรถกลับบ้านไปเลย ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะในใจคำนึงผู้ชายซื่อ!

แต่คำหลังของเย่โม่เซิน เรื่องนี้มีแค่ผลลัพธ์สองอย่าง หนึ่งคือไม่มี อีกหนึ่งอย่างคือคุณ

คำพูดนี้ก็ได้เย้าแหย่หานมู่จื่อจนเข้าทางเลย

เธอกัดฟันเล็กน้อย รู้สึกเหมือนหัวใจถูกชนไปทีนึง ความโกรธก็จางหายไปหมดเลยจริงๆ

“แล้ว……”หานมู่จื่อยังอยากถามอะไรต่อ คิดๆแล้วรู้สึกไม่จำเป็นแล้ว เขาก็พูดขนาดนี้แล้ว เธอยังมีอะไรต้องถือสาอีก!

ถึงแม้หานมู่จื่อไม่ได้พูดต่อ แต่ดูจากสีหน้าแววตาเธอ เย่โม่เซินรู้ว่าเธอหายโกรธแล้ว

แต่เขาไม่ได้โง่ มุมปากเขามีรอยยิ้มอ่อนๆ ถึงแม้กำลังยิ้มอยู่ แต่ดูแล้วกลับไม่หวังดี

“มู่จื่อ ตอนที่ผมกลับมาคุณกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ใช่มั้ย?”

คำถามที่มาอย่างกะทันหันทำให้หานมู่จื่องงงวย แต่เธอก็ได้พยักหน้า

“กำลังคุยเล่นกันอยู่?”

หานมู่จื่อได้พยักหน้าอีก

“เป็นข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งให้คุณ?”

หานมู่จื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ถึงแม้ปกติเขาเป็นห่วงตัวเองมาก แต่น้อยมากที่จะสอบถามละเอียดเหมือนวันนี้ หรือว่า..........

“ต่อไปตอนที่ผมไปประชุมไม่อยู่บ้าน คุณให้เธอคุยเป็นเพื่อนเยอะๆหน่อยนะ จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านเวลาอยู่คนเดียว”