เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1264

บทที่ 1263 เพิ่มเพื่อนในวีแชทหรอ

เย็นชา?

เหอะๆ

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเย้ย: “นั่นเป็นแค่ภาพลักษณ์ของเขา อย่าโดนภาพลักษณ์ภายนอกของเขาหลอกเข้าล่ะ”

แม้ว่าตั้งแต่ที่ทั้งสองรู้จักกันจนถึงตอนนี้จะเจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง แต่การได้รู้จักเขาในช่วงระยะเวลาอันสั้นนี้ เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าตัวเองสามารถมองนิสัยเขาออกอย่างชัดเจน

จากนั้นหล่อนก็พบว่า...เซียวซู่เป็นคนน่ารักมาก โดยเฉพาะตอนหูแดง

เพราะทุกครั้งเขาทำท่าทางเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะทำมิดีมิร้ายตัวเอง ทำให้ฝ่ายตรงข้ามคลั่งจนอยากจะอยู่กับเขา บางครั้งเจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวร้ายที่รังแกผู้หญิงแสนดี และเซียวซู่...เอ่อ...ก็คือ ‘ผู้หญิงแสนดี’ คนนั้น

เฮ้อ

เซียวซู่ไม่ได้ขับรถ แต่เรียกรถคันหนึ่งไปส่งทั้งสอง แต่ฟางถังถังเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก ขณะที่กำลังรอเซียวซู่เรียกรถให้ ฟางถังถังก็โทรศัพท์เรียกคนที่บ้านมารับหล่อน

ดังนั้นหล่อนจึงขึ้นรถที่บ้านกลับไป เพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อนซี้ของตัวเอง หล่อนไม่แม้แต่คิดจะเชิญพวกเขาขึ้นรถด้วย เมื่อประตูรถถูกปิดลง ก็แล่นออกไปทันที ฝุ่นตลบอบอวล

“แค่กๆ...” เจียงเสี่ยวไป๋สูดควันรถเข้าไปจนสำลักออกมา หล่อนสำลักพลางคิดไปพลาง: ฟางถังถังเธอหนีไปเร็วจริงๆเลย หล่อนยังอยากพูดว่าในเมื่อบ้านเธอมีรถ ก็มารับพวกเราไปเลยสิ จะเรียกรถอีกทำไมกัน

ใครจะไปคิด เพื่อนซี้ของหล่อนกลับหนีไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เมื่อมองดูคนข้างๆ ที่ยืนทำสีหน้าไร้อารมณ์ และไม่มีท่าทีจะช่วยอะไรหล่อนสักอย่าง

ได้ แสร้งทำเป็นหน้านิ่งไม่สะทกสะท้าน ใครจะทำไม่ได้?

เจียงเสี่ยวไป๋เบ้ปาก ทำท่าทางไม่เกรงกลัวอะไร ยืนทำสีหน้าเหมือนกำลังสื่อว่าถ้าแน่จริงก็เข้าสิ

ต่อมาเซียวซู่ก็ไปส่งเจียงเสี่ยวไป๋ที่บ้าน เจียงเสี่ยวไป๋กลับหยิบมือถือออกมา และมองเซียวซู่: “เอ่อ เรามาเพิ่มเพื่อนในวีแชทกันไหม?”

เซียวซู่ทำท่าทีลังเลขึ้นมา ยังไม่ทันได้พูดอะไร เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดขึ้นต่อ: “พวกเราเป็นแฟนกันแล้วนะ แค่เพิ่มเพื่อนในวีแชทคงไม่เป็นอะไรหรอก? ไว้สะดวกในการติดต่อแค่นั้นเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซู่จึงหันไปเหลือบมองหล่อน พูดแก้: “แฟนที่ไม่ใช่แฟนจริงๆ”

เจียงเสี่ยวไป๋: “…”

เมื่อเห็นเขาทำท่าทีจริงจัง หล่อนจึงเบะปาก จากนั้นก็พูดตามคำพูดของเขา: “โอเคๆๆๆ แฟนปลอมๆ ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องเตือนฉันตลอดก็ได้ งั้นเพิ่มเพื่อนกันนะ? ให้ฉันสแกนเครื่องคุณหรือคุณจะสแกนฉัน?”

เซียวซู่เปิดวีแชทออกมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ จากนั้นยื่นคิวอาร์โค้ดของตัวเองให้หล่อนสแกน

หลังจากที่ทั้งสองเพิ่มเพื่อนกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ “ดีมาก ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร ฉันจะบอกคุณนะ คุณอย่าลืมส่งที่อยู่มาให้ฉันด้วยล่ะ พรุ่งนี้ฉันไปหา”

“รู้แล้ว กลับไปได้แล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋จึงยอมกลับไปด้วยความอิ่มเอมใจ

มองดูเงาแผ่นหลังของหล่อนอยู่นานสักพัก เซียวซู่จึงจะเบี่ยงสายตาออก เขามองไปด้านหน้าด้วยความเงียบ ไม่พูดอะไรและไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

- -

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง เสี่ยวเหยียนและหานชิงที่เพิ่งจะกลับมาหลังทริปเที่ยว

ทั้งสองกลับมาด้วยเที่ยวบินที่ค่อนข้างดึก เครื่องลงจอดก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตอนแรกหานมู่จื่อจะไปรับด้วยตัวเอง แต่เย่โม่เซินไม่ยอม บอกว่าดึกดื่นแบบนี้เป็นเวลาพักผ่อนของหล่อน จะไปรับคนที่สนามบินทำไม เสี่ยวเหยียนก็อยู่กับพี่ชายของหล่อน ไม่ใช่ว่าไม่มีใครดูแลสักหน่อย

หานมู่จือถูกเขาพูดมาแบบนั้น เมื่อลองคิดดูดีๆก็รู้สึกว่าเขาพูดถูก

เสี่ยวเหยียนไม่ได้กลับมาคนเดียวสักหน่อย แต่ทว่ากลับมากับหานชิง หล่อนจะไปยุ่งอะไรกับทั้งคู่ด้วยล่ะ? ดังนั้นหานมู่จื่อจึงบอกเสี่ยวเหยียนว่าไม่ไปรับแล้ว ให้หล่อนกลับเอง

ตอนที่เสี่ยวเหยียนได้รับข้อความ หล่อนกำลังลงจากเครื่องบิน สีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

“มู่จื่อ ไหนบอกว่าจะมารับฉันไม่ใช่หรือไง? ทำไมไม่มาแล้วล่ะ”

“ง่วงแล้ว อยากนอนเร็วๆ เธอกลับเองแล้วกันนะ”

เสี่ยวเหยียน: “…เธอนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆเลย”