เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1266

บทที่ 1265 ตอนนี้เขามีความสุขมาก

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนไม่รู้ อีกทั้งบทสนทนาที่หล่อนพูดคุยกับพนักงานต้อนรับ เขาก็ได้ยินหมดแล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าคุณลุงจะไปเจอกับผู้หญิงคนนั้น เขาจึงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น20เท่า จะต้องไปกับหม่ามี๊ให้ได้ เพื่อจับตามองคุณลุง

หึ

ไม่ว่ายังไง เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอะไร แต่น้าเสี่ยวเหยียนจะต้องเป็นน้าสะใภ้อนาคตของเขาอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เสี่ยวหมี่โต้วจะไม่หัวดื้อขนาดนี้ แต่เป็นเพราะตั้งแต่เสี่ยวหมี่โต้วรู้ว่าเสี่ยวเหยียนได้มีความรักสมปรารถนา เขาจึงยอมรับน้าสะใภ้คนนี้ทันที

สองพ่อลูกต่างมีความกังวลอยู่ภายในใจ มีเพียงเสี่ยวโต้วหยาที่ยิ้มอย่างไร้เดียงสาอยู่ในอ้อมอกของเย่โม่เซิน จากนั้นเย่โม่เซินก็ชี้ไปที่หน้าหล่อน พูดกับหานมู่จื่อว่า: “ดูสิ เสี่ยวโต้วหยาก็อยากออกไปด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากใส่

อยากจะไปด้วยก็ไปสิ คิดว่าฉันพูดโกหกหรือไง? หล่อนขี้เกียจจะสนใจสองพ่อลูกนี้แล้ว จากนั้นจึงหยิบมือถือออกมาส่งข้อความหาสวี่เย็นหวั่น

หล่อนจองโรงแรมไว้เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับสวี่เย็นหวั่น ดังนั้นสถานที่รับประทานอาหารจึงจองไว้ที่ชั้นล่างของโรงแรม ซึ่งอยู่ใกล้กันมาก หากหล่อนและหานชิงไปถึง สวี่เย็นหวั่นค่อยลงลิฟต์มาก็ยังทัน

แต่หานมู่จื่อพักอยู่ที่วิลล่าไห่เจียง ซึ่งอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล ดังนั้นจึงต้องออกเดินทางล่วงหน้า

ตลอดทางที่เดินทางไปเสี่ยวโต้วหยาพูดจอแจ สักพักก็ยกกำปั้นขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ต่อมาก็เล่นกับเสี่ยวหมี่โต้วอย่างมีความสุข

เพราะมีเด็กน้อยที่ร่าเริงมีความสุขเช่นนี้ บรรยากาศภายในรถจึงเปลี่ยนไปทันที

จากนั้นก็มาถึงโรงแรมอย่างไม่รู้ตัว

ตอนที่หานมู่จื่อหยิบมือถือออกมากำลังจะส่งข้อความหาสวี่เย็นหวั่น แต่กลับสังเกตเห็นว่ามีเงาที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่หน้าประตู

นั้นคือสวี่เย็นหวั่น

คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะลงมาก่อนเวลา

เมื่อเห็นหานมู่จื่อ สวี่เย็นหวั่นก็ยิ้มหวานให้ และเดินตรงมาหาหล่อน

“มู่จื่อ เธอมาแล้วเหรอ”

หานมู่จื่อมองหล่อนด้วยความประหลาดใจ: “ฉันบอกว่า รอให้พวกเราถึงแล้วเธอค่อยลงมาไม่ใช่เหรอ? นี่ลงมาก่อน คงต้องรอนานมากใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวี่เย็นหวั่นรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม: “ไม่นานค่ะ ฉันเพิ่งลงมา เธอก็มาถึงพอดี”

อันที่จริงสวี่เย็นหวั่นมารอที่นี่กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

ตั้งแต่ตอนที่หานมูจื่อบอกว่าได้เตรียมการให้พวกเขาได้เจอกันเรียบร้อยแล้ว สวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกตื่นเต้นมาก หล่อนไม่เจออดีตคนที่เคยสนิทมานานหลายปีมากแล้ว ตอนที่ยังเป็นเด็ก หล่อนโตมาพร้อมกับหานชิง คิดไม่ถึงเลยว่าต่อมาจะขาดการติดต่อกันไปเลย

ช่างน่ารู้สึกเสียดายเหลือเกิน

ดังนั้นสวี่เย็นหวั่นจึงลงมารออยู่ตลอด เพราะเกรงว่าตัวเองจะพลาดโอกาสที่จะได้เจอมิตรสหายเก่า

หานมู่จื่อก็คาดเดาว่าหล่อนมารออยู่ที่นี่นานแล้ว นานเท่าไหร่นั้นหล่อนไม่สามารถแน่ใจได้ แต่น่าจะประมาณสิบนาทีขึ้นไป ดูจากสีหน้าและแววตาอันมุ่งมั่นลึกซึ้งของหล่อน เห็นได้ชัดว่าหล่อนเฝ้ารอการเจอกันครั้งนี้เป็นอย่างมาก

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา กำลังคิดว่าจะโทรเรียกเสี่ยวเหยียนมาดีหรือไม่?

ไม่สิ

พวกเขาแค่เจอกัน อีกอย่างวันนั้นหล่อนพูดกับพนักงานต้อนรับว่า ทั้งสองเคยหมั้นกันตอนเป็นเด็ก นั่นก็เป็นแค่เรื่องตอนเด็กเฉยๆ ตอนนี้พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เรื่องตอนเด็กจะเกี่ยวกับตอนนี้ได้อย่างไร?

ผู้ใหญ่ควรมีความคิดเป็นของตัวเอง

คิดได้เช่นนั้น หานมู่จื่อจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา จากนั้นโทรหาหานชิง หานชิงยังอยู่ระหว่างทาง ห่างจากที่นี่ประมาณสิบนาที จากนั้นหานมู่จื่อจึงพาสวี่เย็นหวั่นไปนั่งที่ห้องวีไอพีที่จองไว้ก่อนแล้ว