เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1267

บทที่ 1266 เขาเป็นเพื่อนเก่า

หานชิงมาสาย

และมาสายกว่าเวลาที่นัดไว้20นาที

ประโยคแรกตอนที่เขาเข้ามาในห้องคือ

“ขอโทษนะ มาสายแล้ว”

หานมู่จื่อได้ยินเช่นนั้นอดไม่ได้ที่จะยักคิ้วขึ้น หล่อนเข้าใจพี่ชายตัวเองดี รู้ว่าหานชิงเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเรื่องเวลามาก เขาบอกว่าอีกสิบนาถึง ก็จะมาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนหลังจากผ่านไปสิบนาทีจริงๆ

ตอนนี้สายไปยี่สิบนาที คงมีเรื่องอะไรที่ทำให้ล่าช้าจริงๆ

“คุณลุง รถติดเหรอครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพูดขึ้น

หานชิงเหลือบมองเสี่ยวหมี่โต้ว พูดขึ้นด้วยท่าทีเรียบนิ่ง: “เป็นเพราะเรื่องอื่น นี่พวกคุณก็มากันหมดเลยเหรอ?” สายตาหันไปมองเย่โม่เซิน และเสี่ยวโต้วหยาที่อยู่ในอ้อมอกเขา

ผู้ใหญ่และเด็กน้อยนั่งประกบหานมู่จื่อไว้ราวกับคอยคุ้มกัน เหมือนกลัวว่าหล่อนจะหนีไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ หานชิงจึงทำท่าทีทอดถอนใจเล็กน้อย

ตอนนั้นเขายังคิดว่าน้องสาวของตัวเองคนนึ้คงต้องเลี้ยงดูเสี่ยวหมี่โต้วตัวคนเดียว คิดไม่ถึงเลยว่าเวลาจะผ่านไปในขนาดนี้แล้ว ตอนนี้หล่อนมีลูกถึงสองคนแล้วด้วย

ดีเหมือนกันนะ

“หานชิง”

ช่วงเวลาที่กำลังครุ่นคิดอยู่ น้ำเสียงเล็กแหลมสั่นคลอนเล็กน้อยดังขึ้น

หานชิงหันมองตามน้ำเสียงนั้นไป ผู้หญิงที่แต่งตัวสบายๆ หน้าตาอ่อนหวาน ยืนมองเขาอยู่ตรงนั้น พยายามควบคุมสายตาไม่ให้ตื่นตกใจจนเกินไป

ตอนแรกที่เห็นรู้สึกไม่คุ้น แต่เมื่อค่อยๆย้อนนึกไปถึงลักษณะท่าทางของคนนั้นในความทรงจำ ก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาทันที

สายตาและสีหน้าอันเย็นชาของหานชิงอ่อนโยนมากขึ้น “คือเธอ คุณลุงกับคุณน้าสบายดีไหม?”

เมื่อได้เจอเพื่อนเก่าสมัยเด็ก สวี่เย็นหวั่นไม่รู้จะอธิบายอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ออกมายังไง เพราะมีคำพูดมากมายที่อยากพูดออกมา แต่ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ อีกทั้งตอนที่หล่อนมาหาหานชิงก็เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย เมื่อตอนนี้ได้ยินเขาถามขึ้นมาแบบนี้ แววตาของสวี่เย็นหวั่นก็แดงขึ้นมาทันที

แม้ว่าหล่อนพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ แต่เป็นเพราะโดดเดี่ยวไม่มีที่พึ่งพิงมาหลายวันจนได้เจอคนที่ตัวเองอยากเจอมากที่สุด หล่อนก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ทันที

ดูเหมือนบรรยากาศเริ่มผิดแปลกขึ้นมา

สวี่เย็นหวั่นรีบหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่มุมตา ผ่านไปนานสักพักจึงจะหันกลับมา

ดวงตาที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มายังคงแดงอยู่ ในแววตาอันสวยงามยังมีหยดน้ำตาที่คลออยู่ด้านใน หล่อนยิ้ม และพูดขึ้นเบาๆ: “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้เจอเพื่อนเก่ามานานมาก ก็เลยควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ พวกเธอคงไม่ถือสาอะไรใช่ไหม?”

ตอนที่พูดขึ้นมา สวี่เย็นหวั่นยังหันไปมองพวกหานมู่จื่อ ไม่ได้สนใจหานชิงเพียงคนเดียว

หานมู่จื่อยิ้มและส่ายหน้า

หานชิงเงียบไปสักพัก หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ด้านข้าง และเดินเข้าไปหา “เช็ดหน่อยไหม”

สวี่เย็นหวั่นขอโทษและรับไป

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเหตุการณ์ตรงหน้ารู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

แม้ว่าเขารู้ดีว่าหล่อนไม่ได้ทำอะไร เพียงแต่ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้จนน้ำตาไหลออกมาเท่านั้น แต่คุณลุงกลับเอากระดาษไปให้หล่อน เรื่องนี้ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วไม่พอใจเป็นอย่างมาก