เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1268

บทที่ 1267 อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงของฉัน

ทุกคนต่างพากันเงียบไปนานพอสมควร

คงไม่มีใครคาดถึงว่าเรื่องราวจะมีจุดเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และผู้หญิงอย่างหล่อนกลับแบกรับเรื่องนี้ไว้โดยไม่บอกใครเลย แม้ว่าหานมู่จื่อไม่ได้มีความผูกพันอะไรกับหล่อนเลย แต่เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมดนี้หล่อนรู้สึกเห็นใจมาก

หล่อนรู้สึกนับถือใจของสวี่เย็นหวั่นขึ้นมาทันที

สวี่เย็นหวั่นเช็ดคราบน้ำตา จากนั้นก็กลับมายิ้มอย่างร่าเริงอีกครั้ง น้ำเสียงใสเหมือนปกติ

“พวกเธอคิดว่าชีวิตฉันน่าสงสารมากเลยใช่ไหม? ฉันกลับรู้สึกว่ายังโอเคอยู่ เพราะช่วงเวลาแห่งความทุกข์เหล่านั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว พ่อฉันใช้ชีวิตของเขาแลกกับอนาคตอันสดใสในวันข้างหน้าให้ฉัน ต่อไปฉันจะขยันและพยายามแน่นอน”

เขาไม่มีทางทำให้การตายของพ่อแม่ไร้ความหมายแน่นอน นี่เป็นสิ่งที่สวี่เย็นหวั่นคิดในใจ

มื้ออาหารในครั้งนี้ ทำให้หานมู่จื่อมีทัศนคติที่เปลี่ยนไปต่อสวี่เย็นหวั่น เมื่อก่อนยังคิดลบกับหล่อนบ้าง แต่ตอนนี้ความคิดลบพวกนั้นหายไปหมดอย่างราบคาบ

หล่อนคิดว่าก่อนหน้านี้คงเป็นเรื่องของเสี่ยวเหยียนจึงทำให้ตัวเองรู้สึกอคติกับหล่อน แต่ความเป็นจริงแล้วเป็นเพราะตัวเองใจแคบเกินไป จึงคิดร้ายกับหล่อน ดูจากสภาพครอบครัวของบ้านสวี่เย็นหวั่นแล้ว หล่อนจะเป็นพวกแย่งความรักจากคนอื่นได้อย่างไร ถ้าหล่อนรู้ว่าพี่ชายของตนมีใครในใจอยู่แล้ว จากการอบรมสั่งสอนของครอบครัวหล่อน หล่อนคงค่อยๆเดินออกไปเอง และจะไม่มาพัวพันอะไรอีก

มีพ่อที่คุณธรรมและจริยธรรมสูงขนาดนั้น ลูกสาวจะเหมือนคนธรรมดาทั่วไปได้อย่างไรล่ะ?

ตอนที่ออกจากโรงแรม หานมู่จื่อถามสวี่เย็นหวั่น: “หลังจากนี้เธอวางแผนจะทำอะไรเหรอ? มีที่ไปรึเปล่า? แม้ว่าฉันรู้ดีว่าเธอไม่อยากรับความช่วยเหลือจากใคร แต่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ มีคนช่วยเธอสักหน่อย เธอก็จะมีชีวิตที่สบายขึ้นนะ”

สวี่เย็นหวั่นมองหล่อนด้วยแววตาอันลึกซึ้ง พูดขอบคุณด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมาก “น้องมู่จื่อ ขอบคุณเธอมากนะ ฉันเข้าใจความหมายของเธอดี แต่ฉันวางแผนที่จะไปหางานสักหนึ่งงาน ทำตั้งแต่งานระดับล่าง นี่เป็นปณิธานของพ่อฉัน ฉันไม่อยากให้ปณิธานของเขาไม่เกิดขึ้นจริง”

ความหมายนี้ชัดเจนมาก

หานมู่จื่อยิ้ม พูดด้วยเสียงแผ่วเบา: “พ่อของเธอคาดหวังว่าเธอจะไม่ขอร้องอะไรจากใคร แต่ความสัมพันธ์ของพวกเราสองตระกูลดีขนาดนั้น และไม่ถือว่าเป็นคนอื่นอีกด้วย อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เอ่ยปากขอให้ช่วย แต่เป็นเพราะพวกเราช่วยเธอเอง”

สวี่เย็นหวั่นตกตะลึงไปสักพัก ทำท่าทางเหมือนคิดไม่ถึงว่ามีวิธีจัดการแบบนี้ด้วย

“เป็นยังไง? เธอคิดว่าฉันพูดถูกรึเปล่า? แม้ว่าพวกเราจะแอบช่วยเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้ นี่ก็ไม่ถือว่าเป็นการทำลายความตั้งใจของเธอใช่ไหม”

เมื่อพูดจบ สวี่เย็นหวั่นก็เดินเข้าไปกอดหานมู่จื่อ

“น้องมู่จื่อ เธอมีจิตใจที่ดีขนาดนี้ ฉันดีใจมาก แต่ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเริ่มทำงานตั้งแต่งานระดับล่าง เมื่อก่อนฉันอยู่ใต้ปีกของพ่อ ได้รับการดูแลปกป้องมากเกินไป ไม่เคยรู้ว่าโลกภายนอกมีสิ่งอันตรายเยอะขนาดนี้ ถ้าครั้งนี้ไม่ได้เกิดเรื่องกับที่บ้าน ฉันคงใช้ชีวิตอย่างมึนๆงงๆไปจนแก่”

“ที่ฉันมาหาพวกเธอ ไม่ได้มาเพื่อขอความช่วยเหลือแน่ แต่มาเพื่อทำความฝันให้เป็นจริง เมื่อก่อนฉันคิดอยากจะกลับมาเยี่ยมพวกเธอ หาเพื่อนเก่าบ้าง แต่ฉันมีเรื่องรัดตัวมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่มีโอกาสมาเลย พอตอนนี้ได้เจอแล้ว ได้เจอพี่ชายของเธอกับเธอ พวกเธอต่างมีชีวิตที่ดีแบบนี้ ฉันก็ไปทำตามความฝันของตัวเองได้อย่างสบายใจแล้ว”

หล่อนพูดด้วยความจริงใจ หานมู่จื่อฟังอย่างตั้งใจและรู้สึกเห็นใจมาก ทำให้รู้สึกดีกับหล่อนมากขึ้นกว่าเดิม

หล่อนรู้สึกว่า ไม่ว่าอย่างไร จากความสัมพันธ์อันดีระหว่างสองตระกูล หานชิงคงยื่นมือไปช่วยหล่อน เพียงแต่ไม่รู้ว่าสวี่เย็นหวั่นจะยอมรับหรือไม่

ถ้าหล่อนยังรักษาความรู้สึกเช่นนี้ไว้ คงไม่เข้าไปใกล้กับหานชิงมาก

ระหว่างทางกลับบ้าน เสี่ยวหมี่โต้วหน้าบึ้งอยู่ตลอด ก้มหน้าลงไม่ยอมพูดอะไร และเสี่ยวโต้วหยาก็นอนหลับไปแล้ว เย่โม่เซินห่มผ้าให้หล่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เป็นหวัด

หานมู่จื่อสังเกตเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วดูไม่มีความสุข จึงถามขึ้น: “เป็นอะไรไป?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหน้าไปมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง