เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1342

บทที่1341 กำหนดของโชคชะตา

ดูแลเธอแทนคุณลุงคุณป้าสวี่สักหน่อยงั้นหรอ?

เพียงเพราะเรื่องนี้ ก็เลยย้ายตำแหน่งให้เธองั้นหรอ?

ได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว สวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกเพียงความขมขื่นที่ก่อขึ้นมาทั่วทั้งหัวใจ รู้สึกแย่มากๆ เธอช้อนสายตามองไปทางหานชิง

“ไม่มีสาเหตุอื่นแล้วหรอคะ?”

เธอได้ยินตัวเองใช้เสียงเบาเอามากๆถามหานชิงออกไป

เสียงนั้นเบาบางเอามากๆ ตัวสวี่เย็นหวั่นเองก็แทบจะได้ยินไม่ชัด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหานชิงเลย

ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนถึงแม้ว่าจะไม่ไกล แต่ไม่ได้ใกล้กันนัก ดังนั้นแล้วครั้งนี้หานชิงจึงไม่ได้ยินเลยว่าเธอพูดอะไร แต่เขาเองก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะพูดอะไรอยู่แล้ว

เพราะหานชิงรู้ว่าเธอมาหาตนที่นี่ สิ่งที่อยากพูดจะต้องเป็นเกี่ยวกับเรื่องที่จะปฏิเสธการย้ายตำแหน่งนั่น

“เย็นหวั่น” หานชิงทอดถอนหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมกับเรียกชื่อเธอ “ฉันรู้ว่าเธออยากแข็งแกร่ง แต่...สภาพในตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องแข็งแกร่ง หลายเรื่อง มันก็ไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเลือกเดียวนะ”

สวี่เย็นหวั่นมองใบหน้าหล่อเย็นชาตรงหน้า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี สายตาที่หานชิงมองเธอยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ในดวงตาที่ดำลึกอ่านยากมีเพียงความรู้สึกที่เฉยชา ไม่มีอะไรอื่น

ไม่เหมือนกับวันนั้นที่โรงพยาบาล ตอนที่เขามองเสี่ยวเหยียน ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทั้งยังมีการแสดงเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่รุนแรงออกมา

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้?

สวี่เย็นหวั่นหลับตาลง จากนั้นก็เอ่ยออกไป “ฉันรู้แล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นฉันก็ต้องขอบคุณสำหรับความหวังดีของประธานหานแทนพ่อแม่ฉันด้วยนะคะ”

พูดจบ สวี่เย็นหวั่นก็ยิ้มให้กับหานชิงไปเล็กน้อย จากนั้นก็ผันร่างเดินออกจากห้องทำงานไป

หานชิงไม่รู้ว่าภายในใจของสวี่เย็นหวั่นคิดยังไง เธอก็คงจะหยิ่งในศักดิ์ศรี เพราะถึงยังไงก็เคยเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลสวี่ ตอนนี้กลับต้องตกอับจนมาทำงานที่บริษัทของเขา

ถ้าเธอยอมรับล่ะก็ หานชิงก็จะช่วยเธออีกสักหน่อย แต่จากนิสัยของเธอ คาดว่าคงทำได้แค่เพียงช่วยถึงตรงนี้แล้วจริงๆ

หลังจากที่สวี่เย็นหวั่นออกไปจากห้องทำงานนั้น ก็ได้เดินไปยังแผนกของตัวเองอย่างนิ่งเงียบ จากนั้นก็ไม่พูดไม่จาแล้วเริ่มเก็บข้าวของทันที

เจี่ยงเหวินเหวินเห็นตอนที่เธอกลับมาก็เงียบไป ก็เลยเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เป็นอะไรไป? เย็นหวั่น เธอตัดสินใจจะย้ายตำแหน่งแล้วหรอ?”

ได้ยินอย่างนั้น สวี่เย็นหวั่นก็นิ่งไปแป๊บนึง จากนั้นก็ส่งยิ้มไปให้เจี่ยงเหวินเหวิน “ใช่ค่ะ การกำหนดของโชคชะตา ทำไมจะไม่ยอมรับล่ะคะ?”

เธอในตอนนี้ มีสิทธิ์ที่จะไม่รับด้วยหรอ?

ก็เหมือนกับตอนแรกที่ตระกูลสวี่เกิดเรื่อง ทั้งหมดก็ได้ถูกกำหนดไว้อย่างแจ่มแจ้ง เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปบอกว่าไม่อีก ทั้งมีสิทธิ์อะไรจะไปพยายามอย่างหนักเพื่อกอบกู้วิกฤติอีกล่ะ?

เป็นตัวเธอเองที่อ่อนแอเกินไป

เจี่ยงเหวินเหวินได้ยินความหมายอื่นที่ออกมาจากคำพูดนี้ จึงถามออกไปอย่างระมัดระวัง “เธอไม่ได้ยินยอมใช่มั้ย?”

“อันที่จริงพี่เหวินเหวินก็คิดว่าความสามารถในการทำงานของเธอก็ดีมาก สามารถอยู่ช่วยพี่เหวินเหวินที่นี่ได้ก็จะดีมากๆเลย ถ้าเธอไม่ยอมจริงๆ จะให้พี่เหวินเหวินลองพยายามแย่งตัวเธอมาอีกแรงมั้ย?”

น่าขัน ประธานหานออกคำสั่งมาด้วยตัวเอง เธอจะแย่งกลับมาได้ยังไงอีก

เพียงแต่เจี่ยงเหวินเหวินรู้ว่าถ้าพูดอะไรแบบนี้ไปในตอนนี้ มันจะทำให้สวี่เย็นหวั่นรู้สึกดีขึ้น

สวี่เย็นหวั่นคงนึกไม่ถึงว่าเจี่ยงเหวินเหวินจะพูดออกมาว่าจะช่วยเธอ ก็เลยหันไปส่งยิ้มจางๆให้เธอ พร้อมเอ่ยเสียงหวานออกไป “พี่เหวินเหวิน ขอบคุณพี่นะคะ แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันคิดว่าที่พี่พูดมาก่อนหน้านี้มันถูกต้องแล้ว เพราะสุขภาพของฉันตอนนี้ เปลี่ยนไปอยู่ที่ที่สบายๆหน่อยมันจะดีกว่าเยอะจริงๆนั่นแหละค่ะ จริงสิพี่เหวินเหวิน ต้องขอบคุณการดูแลของพี่ในตลอดช่วงนี้มากๆเลยนะคะ”

เจี่ยงเหวินเหวินได้ยินคำพูดนี้ก็รู้ว่าเธอได้ตัดสินใจแล้ว จึงได้เข้าไปตบไหล่เธอเบาๆ

“ดูลงดูแลอะไรกัน ทุกคนก็เป็นคนบริษัทเดียวกันทั้งนั้น อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วย ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”