เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1343

บทที่1342 ของที่ระลึก

“อยากให้ของขวัญงั้นหรอ? ฉันว่าเธอเอาตัวเธอให้เขาไปก็ดีอยู่นะ”

“!!”

เสี่ยวเหยียนเห็นข้อความนี้ ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

พระเจ้า ใครก็ได้บอกเธอที ทำไมหลินสวี่เจิ้งถึงพูดอย่างนี้? ได้ยินแล้วมันน่าอายจะตายไปเข้าใจหรือเปล่า?

เสี่ยวเหยียนก็เลยไม่อยากสนใจเขา แล้วไม่ตอบเขากลับไปเลย

แต่หลินสวี่เจิ้งก็ได้เป็นฝ่ายส่งข้อความมาหาเธออีกครั้ง

“น้องเสี่ยวเหยียน ทำไมจู่ๆถึงนึกอยากให้ของขวัญหานชิงขึ้นมา?”

เสี่ยวเหยียนเห็นข้อความนี้ เดิมทีไม่อยากจะสนใจเขา แต่พอคิดๆดูแล้วก็ตอบกลับไปดีกว่า

“ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่คิดว่าฉันกับเขาก็คบกันมานานแล้ว เราสองคนไม่มีของที่ระลึกอะไรกันเลย ก็เลย...อยากให้อะไรเขาสักหน่อยไง”

ของที่ระลึกสินะ?

เห็นคำพวกนี้แล้ว หลินสวี่เจิ้งก็รู้สึกว่าใจของเขาได้สงบลง

เมื่อกี้นี้ตอนเขาเห็นคำว่าของขวัญ ก็คิดอยู่สักพัก และก็ได้พบว่าอีกไม่นานก็จะเป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทแล้ว ตอนแรกเขาก็ยังกังวลอยู่มากว่าเสี่ยวเหยียนจะฉลองวันเกิดให้เขา

แต่ตอนนี้พอถามไปก็ได้รู้ว่าไม่ใช่ หลินสวี่เจิ้งจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที

เสี่ยวเหยียนตอบไปได้ดี ไม่มีช่องโหว่เลยสักนิด หลินสวี่เจิ้งก็เลยไม่สงสัยเลย เพราะถึงยังไงคนเขาก็เป็นหญิงสาว ตอนที่คบหากับแฟนตัวเอง อยากจะให้ของขวัญสักอย่างเพื่อเป็นที่ระลึก ก็ไม่มีอะไรที่จะไม่ได้นี่

แต่หลินสวี่เจิ้งก็คิดว่าเขาต้องเตือนเสี่ยวเหยียนสักหน่อยจะดีกว่า

“น้องเสี่ยวเหยียน เธอคงไม่คิดจะถือโอกาสให้ของขวัญหานชิงเนื่องในโอกาสวันเทศกาลอะไรหรอกใช่มั้ย?”

เขาไม่ได้พูดว่าวันเกิดไปตรงๆ พูดเพียงแค่วันเทศกาลออกไป ถ้าเสี่ยวเหยียนมีความคิดนี้อยู่ ก็คงจะสามารถนึกโยงไปได้ หลินสวี่เจิ้งคิด

แต่ความคิดของคนเรานั้นไม่เหมือนกัน เสี่ยวเหยียนจะไปรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่หลินสวี่เจิ้งคิดอยู่นั้นคืออะไร?

ดังนั้นแล้วหลังจากที่เขาถามมา สิ่งที่เสี่ยวเหยียนคิดนั้นกลับเป็นช่วงมีเทศกาลอะไรที่ไหน?

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็ส่ายหน้าตอบปฏิเสธออกไป “ช่วงนี้ไม่มีวันเทศกาลพิเศษอะไรนี่”

ฟังมาถึงตรงนี้ หลินสวี่เจิ้งก็เบาใจ

ดูเหมือนว่าจะเพียงแค่อยากให้ของที่ระลึกกันเฉยๆไม่ได้มีอะไร

ต่อจากนั้นหลินสวี่เจิ้งก็ได้พูดคุยให้คำปรึกษาอย่างจริงจังกับเสี่ยวเหยียนขึ้นมา

“ฉันกับหานชิงรู้จักกันมานาน ไม่เคยเห็นเขารู้สึกอยากได้อะไร ฉันก็เลยขอแนะนำว่าเธอไม่ต้องคิดจะหาของที่เขาชอบให้กับเขาหรอก ให้หาอันที่เธอคิดว่ามันมีค่าให้เก็บสะสมหรือมีค่าให้นึกถึง ของที่เป็นตัวแทนของสองคนก็ได้”

“หืม?” สำหรับคำแนะนำนี้เสี่ยวเหยียนได้รู้สึกแปลกใจอย่างมาก “พี่หลิน ทำไมพี่ถึงรู้เยอะจัง สุดยอดไปเลย”

ทันทีที่ข้อความส่งออกไป เสี่ยวเหยียนก็รู้ตัวขึ้นมาว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป

หลินสวี่เจิ้งรักภรรยาของเขาขนาดนั้น หลังจากที่เธอเสียชีวิตไปก็เศร้าหงอย ไม่ได้แต่งงานใหม่อีกเลย และก็ไม่ยอมให้ผู้หญิงอื่นเข้าใกล้

เห็นได้ว่าเขาใส่ใจต่อภรรยาของเขา งั้น...เรื่องพวกนี้เมื่อก่อนเขาก็คงเคยทำมาก่อน

ถึงแม้ว่าจะพูดว่าตัวเองพูดผิดไป แต่จะให้ยกเลิกข้อความตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว อีกอย่างถ้ายกเลิกข้อความเห็นได้ชัดว่ามันจะยิ่งส่อพิรุธกว่าเดิมไปอีก

ไม่แน่ว่าหลินสวี่เจิ้งอาจจะไม่ได้คิดไปถึงตรงนั้นก็ได้ แต่หลังจากที่เห็นเธอยกเลิกข้อความไป ก็ไปสะกิดต่อมเศร้าของหลินสวี่เจิ้งขึ้นมาก็ได้

ดังนั้นแล้วเสี่ยวเหยียนก็ทำได้เพียงแสร้งทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถามต่อออกไป “แล้วพี่มีคำแนะนำอะไรดีๆหรือเปล่า?”