เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1349

บทที่1348 ไม่ฉลองวันเกิด

“พูดเหลวไหลอะไร!”

พนักงานคนที่พูดเหลวไหลคนนั้นถูกตำหนิออกมาคำนึง ก็แลบลิ้นไม่ยอม ทำหน้าทะเล้นออกมา “ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย”

“คุณจาง?”

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา มองไปยังห้องที่ผ่านการตกแต่งอย่างประณีต แล้วยังมีของขวัญที่ตัวเองเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว คิดไปแล้วก็เลือกที่จะเข้าไปกอบเอาของขวัญที่ตัวเองเตรียมเอาไว้ขึ้นมาก่อน แล้วหันไป

“วันนี้ลำบากพวกเธอแล้ว แต่พวกเราคงไม่กลับมาแล้ว ฉันตามไปดูก่อนว่าเขาเป็นอะไรไป”

“ค่ะ คุณจางรีบไปเถอะ มีอะไรเข้าใจผิดจะได้พูดกันให้ชัดเจน”

“ขอบคุณนะ”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกไป พนักงานปากเสียเมื่อครู่คนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ฉันว่าเธอรุกเกินไป ก็เลยถูกแฟนไม่ชอบใจเอา ผู้หญิงน่ะถ้าไม่รักตัวเองก็จะลงเอยอย่างนี้ ต่อไปพวกเธอมีแฟนก็อย่าเหมือนเธอเด็ดขาดเลยนะ”

มีคนที่อายุค่อนข้างมากหน่อยจ้องมองเธอ “ก็มีแค่คนอายุน้อยอย่างพวกเธอสิถึงจะคิดอยากจะหาแฟนที่ประคองเธอเอาไว้ในมืออย่างทะนุถนอม แล้ว เธอเกิดมาก็เป็นคุณลุงหรือว่าบรรพบุรุษเขาหรือไง? คนที่สามารถประคองกันชั่วคราว จะประคองไปทั้งชีวิตเธอได้หรอ?”

“พี่สาว พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ตอนไม่ได้แต่งงานไม่ประคองกัน หลังจากแต่งงานกันไปคงไม่น่าอนาถไปกว่านี้แล้วล่ะ?”

“ชิส์ ความรักมันเป็นเรื่องเท่าเทียมกัน ตอนนี้เธอยังไม่เจอคนที่เธอชอบ ก็เลยพูดเต็มปากเต็มคำอย่างนี้ รอให้เธอเจอคนที่เธอชอบก่อนแล้วค่อยมาพูดแบบนี้เถอะ”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินว่าพวกเธอกำลังถกเถียงเรื่องตัวเองอยู่ ถึงขนาดที่ไม่คิดจะไปฟังว่าพวกเธอพูดอะไรกันด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เธอออกจากร้านไปก็เริ่มค้นหาตัวหานชิง แต่หาอยู่นานก็ไม่เจอเขาเลย ดังนั้นเธอก็เลยไปที่ลานจอดรถอีกครั้ง เป็นอย่างที่คิดรถของหานชิงได้ขับออกไปแล้ว

เสี่ยวเหยียนร้อนใจมาก จึงโทรไปหาหานชิงเลยทันที แต่ก็โชคไม่ดีเอามากๆ โทรศัพท์ของเธอหมดแบตไปแล้ว

เพื่อเตรียมวันเกิดของหานชิง เธอยุ่งเสียจนแม้แต่แบตโทรศัพท์ก็ลืมชาร์ต

เธอไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงหานชิงไปไหน เสี่ยวเหยียนคิดอยู่สักพักสุดท้ายก็ต้องเรียกรถจากข้างถนน ไปหาที่บริษัทให้ดีก่อนดีกว่า

หลังจากที่ถึงบริษัทแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ลงจากรถตรงไปขึ้นลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน แต่ผลก็คือหาหานชิงไม่เจอ แต่ได้เจอซูจิ่วที่ยังทำโอทีอยู่

ซูจิ่วเห็นเธอ ก็มีสีหน้าแปลกใจออกมา “เสี่ยวเหยียน ไม่ใช่ว่าเธอออกไปกับประธานหานแล้วหรอ? ทำไมถึงกลับมาอีก?”

เรื่องยังไม่ได้กระจ่าง เสี่ยวเหยียนก็เลยไม่คิดจะพูดเรื่องเมื่อกี้นี้กับซูจิ่ว ทำได้แค่เพียงเอ่ยออกไปว่า “โทรศัพท์ฉันแบตหมด หาเขาไม่เจอ เขาไม่ได้กลับมาหรอ?”

ถึงแม้ว่าคำพูดของเสี่ยวเหยียนจะเลี่ยงหนักไปเบา แต่ซูจิ่วนั้นเป็นใคร? คาดเดาอะไรบางอย่างจากสายตาและการกระทำของเสี่ยวเหยียนได้ทันที จึงได้ส่ายหน้าออกไป “เขาไม่ได้กลับมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอหรอ?”

เสี่ยวเหยียนนึกไม่ถึงว่าเธอจะดูออกได้เร็วขนาดนี้ จึงถอนหายใจออกมา “ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ตอนนี้ก็เลยต้องหาเขาให้เจอก่อน ฉันถึงจะลองถามดูได้”

“โทรศัพท์ของเธอแบตหมด? งั้นฉันลองโทรถามเขาให้เธอแล้วกัน”

“อ้อ ได้ค่ะ งั้นรบกวนเลขาซูด้วยนะ คุณรีบช่วยฉันโทรถามดูที”

ซูจิ่วก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหานชิง

แต่ผลก็คือโทรศัพท์ของอีกฝ่ายสายไม่ว่างเลย จะโทรยังไงก็โทรไม่ติดสักที

โทรไปหลายครั้งติดก็เป็นแบบนี้ ซูจิ่ววางโทรศัพท์ลง มองเสี่ยวเหยียนไปด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง

“ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้? เขาหายตัวไปหรือว่าอะไร? ต้องแจ้งความหรือเปล่า?”

แจ้งความ?