เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1360

บทที่1359 ตัดสินใจเลือกเธอ

ตั๋วที่เสี่ยวเหยียนซื้อนั้นไกลมาก เธอจงใจซื้อที่มันไกลๆ ทั้งสองคนต้องอยู่รถบนรถไฟเกือบสองวัน

เดิมทีเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวได้สบายมาก

แต่ว่าตอนนี้หานชิงคอยเฝ้าเธออยู่ข้างๆ เธอก็เริ่มรู้สึกเสียใจแล้วว่าตัวเองซื้อตั๋วที่มันไกลเกินไป

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเขาจะตามมา เธอก็น่าจะซื้อตั๋วที่มันใกล้กว่านี้หน่อย หลังจากนั้นพอถึงสถานีแล้วทั้งสองคนจะได้แยกกันไป

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนเอาแต่ร้องไห้ รอบๆ ก็มีความเงียบแปลกๆ

ต่อมาเธอร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว เสี่ยวเหยียนก็กอดผ้าห่มแล้วก็ผล็อยหลับไป

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รถไฟยังคงแล่นอยู่เหมือนเดิม แต่ว่ามองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นลายหินอ่อนสีขาวของท้องฟ้ายามรุ่งอรุณ เสี่ยวเหยียนก็เลยเดาว่าตัวเองน่าจะหลับไปหลายชั่วโมงอยู่

ดวงตาของเธอไม่ได้ปวดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่าก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่

เสี่ยวเหยียนกะพริบตา แล้วตาก็ปิดลงไปอีกครั้งโดยไม่สมัครใจ

ผ่านไปสักพัก จู่ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ใกล้กับด้านหลังของเธอ มันอบอุ่นและร้อน

หลังจากคิดอยู่สักพัก เสี่ยวเหยียนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว

นี่ก็คือ….แผ่นหลังของหานชิง

หลังจากรับรู้ได้ว่านี่คือแผ่นหลังของหานชิงนั้น เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นแข็งทื่อไป

เขานอนอยู่ข้างๆ เธอยังงั้นเหรอ? แล้วนอนอยู่นานแค่ไหนกัน? แล้วก่อนหน้านี้เธอก็ไม่รู้เลยยังงั้นเหรอ?

แผ่นหลังของหานชิงอุ่นมาก และก็กว้างมากเช่นกัน ทำให้คนรู้สึกปลอดภัย

แต่ว่า…….

“ตื่นแล้วเหรอ? ”

เสี่ยวเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่ และทันใดนั้นเสียงของหานชิงก็ดังขึ้นมา มันทุ้มต่ำมาก และแผ่นหลังของทั้งสองคนก็ชนกันอยู่ ดังนั้นตอนที่เขาพูดนั้นเสี่ยวเหยียนก็ยังรู้สึกได้ถึงแผ่นหลังของเขาที่สั่น

นี่เขากำลังถามเธออยู่

แต่ว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้ขยับ เธอนอนอยู่แบบนั้นเงียบๆ ไม่ได้ตอบคำถามของเขา

“ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ? ”

โกรธ?

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก ถ้าเกิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความโกรธ ก็คงจะดีสิ

อย่างน้อย ความโกรธมันก็สามารถหายไปได้ แต่ว่า นี่เธอไม่ได้แค่โกรธ แต่ว่าเธอเจ็บหัวใจ เป็นทุกข์ แล้วพวกนี้มันจะดีได้ยังไงกัน?

พอเห็นว่าเธอๆ มาตอบ หานชิงก็ถอนหายใจเงียบๆ ในใจ

สาวน้อยคนนี้โกรธนานมากจริงๆ จนถึงตอนนี้ยังไม่ใจเย็นลงบ้างเลย แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่ยอมคุยกับเขา

ดังนั้นทั้งสองคนก็นอนเอาแผ่นหลังชนกันเงียบๆ อยู่แบบนี้ ตัวของเสี่ยวเหยียนเย็น นอนอยู่ตรงนั้นเหมือนน้ำแข็ง ส่วนตัวของหานชิงนั้นร้อน เดิมทีเขาไม่ได้อยากจะนอนลง

แต่พอสังเกตว่าสาวน้อยของเขานอนไม่อุ่นนั้น เขาก็เลยนอนลงเอาแผ่นหลังชนกับเธอ เอาตัวเองเป็นฮีตเตอร์ ความร้อนจากร่างกายของเขาส่งผ่านการสัมผัสจากแผ่นหลังให้เธออย่างต่อเนื่อง

และร่างกายของเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆ อุ่นขึ้น

แต่ว่าทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร นอนอยู่เงียบๆ แบบนี้ไป

รถไฟแล่นไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกัน ตอนนี้ในใจของเสี่ยวเหยียนสูญเสียทิศทางไปแล้ว

สุดท้าย เธอก็หลับตาลง แล้วก็หลับไปอย่างสะลึมสะลือ

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าก็สว่างแล้ว

บนรถไฟมีคนมาขายอาหารเช้า

ตอนที่เดินผ่านพวกเขานั้น คนรอบข้างหลายๆ คนก็ต่างพากันซื้อ และหานชิงเองก็ลุกขึ้นนั่ง เสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงเรียกขายของ ก็ยังคงนอนอยู่ตรงนั้นอยู่เหมือนเดิม

“หิวไหม? กินอะไรหน่อยไหม? ”

เสียงของหานลิงดังขึ้นอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจเขา มีเขาอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่อยากจะกินอะไรทั้งนั้น

ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ตามตัวเองมาล่ะก็ บางทีเสี่ยวเหยียนอาจจะรู้สึกสนใจอยากจะซื้อบ้าง แต่ว่าซื้อมาแล้วจะกินหรือไม่กิน อันนี้ก็ไม่แน่เหมือนกัน