เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1361

บทที่1360 เธอรู้ไหม

เห็นได้ชัดว่าเธอคือคนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมมากที่สุดในความสัมพันธ์นี้

ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย แต่ก็กลับกลายมาเป็นมือที่สาม!

แล้วตอนนี้เขายังมาเสแสร้งทำเป็นไม่ได้รับความเป็นธรรมต่อหน้าเธอ!

เสี่ยวเหยียนโกรธจนกัดฟันกรอด หักใจแล้วก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “คุณอย่ามาทำเป็นไม่ได้รับความเป็นธรรมต่อหน้าฉันเลย ฉันจะเรียกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมนะ แล้วคุณจะมารู้แบบนั้นเนื่องด้วยอะไรกัน? แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้ให้คุณตามฉันมา ถ้าเกิดว่าคุณรู้สึกว่ามันไม่ได้รับความเป็นธรรมมาก คุณก็ไปตั้งแต่ตอนนี้ซะสิ”

“ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น” หานชิงถอนหายใจยาวออกมา “ที่ตามเธอมาเป็นความต้องการของฉันเอง ไม่ได้รู้สึกเป็นธรรมไม่เป็นธรรม เธอยังไม่ได้รับความเป็นธรรมมากกว่าฉันอีก ตอนนี้ดื่มน้ำได้รึยัง? ”

เสี่ยวเหยียน：“……ไม่ดื่ม”

เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น

หลังจากนั้น หานชิงก็ไม่ได้ยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าเธออีก เสี่ยวเหยียนคิดในใจว่า เขาน่าจะยอมแพ้แล้ว เธอก็โล่งใจได้แล้ว

วินาทีต่อมา เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าได้ว่าคางของเธอถูกมือของหานชิงจับไว้ ด้านหน้ามืดตื้อ จากนั้นก็มีริมฝีปากนุ่มๆ ประกบลงมาบนริมฝีปากของเธอ

“อุ๊บ”

ไม่รู้ว่าหานชิงวางของในมือลงตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เขาจับคางของเธอ แล้วอีกมือหนึ่งก็จับด้านหลังของศีรษะเธอไว้แล้วก็จูบเธอ ส่งผ่านความอุ่นจากปากของเขาไปสู่เธอ

เมื่อลิ้นของเขาสอดเข้ามานั้น เสี่ยวเหยียนก็เขินอายจนหูแดงไปหมด เธอเอามือทั้งสองข้างดันหน้าอกของเขาอย่างสุดความสามารถ

ไอ้เลวนี่…..ทำไมจู่ๆ เขาเปลี่ยนไปกลายเป็น….กระตือรือร้นขนาดนี้?

แม้แต่คิดใช้วิธีนี้เพื่อป้อนน้ำให้เธอ?

ถึงแม้ว่าเธอจะชอบเขาก็จริง แต่ว่าวิธีการป้อนน้ำแบบนี้ เธอรู้สึกรังเกียจ!

เสี่ยวเหยียนขบฟันตัวเองแน่น ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมให้เขาป้อนน้ำเข้ามา

ดังนั้นสุดท้ายผลก็คือน้ำก็ไม่ได้กิน แต่ว่าถูกหานชิงจับจูบอยู่นาน ถึงแม้ว่าเวลาที่ทั้งสองคนคบกันนั้นจะยังไม่นานมากเท่าไหร่ แต่ว่าเรื่องจูบอะไรพวกนี้ก็เคยทำมานับไม่ถ้วนแล้ว

และทุกครั้งก็เหมือนกับว่าจะเป็นหานชิงที่เป็นคนเริ่มก่อนและควบคุม

ดังนั้นผ่านไปแป๊บเดียวเสี่ยวเหยียนก็หมดแรงที่จะปัดป้องแล้ว ถูกเขาจูบจนร่างกายอ่อนปวกเปียก ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขา

พอจูบนี้สิ้นสุดลง หานชิงก็เอานิ้วเช็ดที่มุมปากของเธอ แล้วก็ถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ตอนนี้จะยอมดื่มน้ำได้รึยัง? หรือว่าจะให้ฉันป้อนเธอต่อ”

“คุณ! ” เสี่ยวเหยียนหน้าแดงไปหมด จ้องหน้าหานชิงเขม็ง

หานชิงขยับเข้าไปใกล้ แล้วก็จูบที่หน้าผากของเธอ “หืม? ”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าลมหายใจของเขาร้อนและกระชั้นมากกว่าเมื่อก่อนมาก และตอนที่ทรุดอยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นก็รู้สึกได้ว่าการเต้นของหัวใจของเขานั้นผิดปกติ ไม่เหมือนก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิดเดียว

ถ้าเกิดว่าเธอยังไม่ยอมดื่มล่ะก็ เกรงว่าเขายังจะจูบเธอตรงนี้อีก ที่นี่คือบนรถไฟ มันน่าขายหน้าจริงๆ

เสี่ยวเหยียนกล้ำกลืนความอัปยศและพูดว่า “ดื่ม เดี๋ยวฉันจะดื่มเอง! ”

หลังจากนั้นเธอก็โดนบังคับให้ดื่มน้ำ แล้วก็โดนบังคับให้กินข้าวเช้า

เดิมทีเธอจะฝืนทำไปลวกๆ แต่ว่าหานชิงก็เอาแต่จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ท่าทางเหมือนกับว่าถ้าเกิดว่าเธอไม่กินให้มันดีๆล่ะก็ เขาจะเข้ามากัดริมฝีปากของเธอยังไงยังงั้น

ดังนั้นสุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็ทำได้แค่ตั้งใจกิน พอกินข้าวเช้าเสร็จนั้น เธอก็อิ่มจนแทบจะนั่งไม่ไหวอยู่แล้ว

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ คาดไม่ถึงเลยว่าหานชิงจะกินกับเธอด้วย ไม่ได้รังเกียจเลยแม้แต่น้อย

พอเห็นหานชิงเป็นแบบนี้ จู่ๆ เสี่ยวเหยียนก็เอ่ยปากถามบางอย่าง

“คุณตามฉันออกมาแบบนี้ เธอรู้ไหม? ”

“หืม? ”

หานชิงเงยหน้าขึ้น เหมือนกับว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็ดูถูกตัวเองในใจอย่างรุนแรง เธอจะถามอะไรพวกนี้ออกไปทำไม? หาเรื่องน่าอายเข้าตัวยังงั้นเหรอ?

ดังนั้นตอนที่หานชิงยังไม่ทันตอบสนองว่าเธอพูดอะไรนั้น เสี่ยวเหยียนก็โกรธอีกแล้ว

“ไม่มีอะไร ทำเป็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน! ”

หลังจากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วก็นอนลงไป

“หึ”เสี่ยวเหยียนหันหน้าไปทางอื่น ขี้เกียจจะสนใจเขา

หานชิงหลับหรี่ตาลง สีหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม

เขายังไม่ลืมประโยคที่เสี่ยวเหยียนพูดเมื่อกี้นี้

ประโยคนั้นที่ว่า ที่คุณตามฉันออกมาแบบนี้ เธอรู้ไหม?

เธอคนนั้นคือใครกัน? ตอนนั้นเขายังตอบสนองไม่ทัน แต่ว่าตอนนี้พอกลับมาย้อนคิดดูแล้ว ก็กลับรู้สึกว่าประโยคนั้นมันมีปัญหา

เขาออกมาแบบนี้จำเป็นต้องได้รับอนุมัติจากใครด้วยเหรอ? นอกจากคนที่เกี่ยวข้องกับเขา หานชิงก็นึกออกเพียงแค่คนเดียวนั่นก็คือหานมู่จื่อน้องสาวของเขา

แต่ว่าการที่เขาจะออกมา ก็คงไม่ได้จำเป็นต้องบอกเธอหรอกมั้ง?

ถ้ายังงั้นยังเป็นใครได้อีก?

ดูท่าว่ารอให้เธออารมณ์เย็นลงเมื่อไหร่ เขาต้องถามเธอให้ชัด

เวลานั่งรถเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดแล้ว มีหลายเรื่องที่ไม่สามารถทำได้ เสี่ยวเหยียนนั่งไปพักหนึ่งก็รู้สึกทุกข์จริงๆ ดังนั้นเธอก็เลยนอนลง หานชิงก็ไม่ได้ไปห้ามเธอ แถมยังห่มผ้าห่มให้เธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “นอนเถอะ”

ตอนนี้อยู่บนรถไฟ เสี่ยวเหยียนรู้ว่าเขาก็จะเอาแต่เฝ้าอยู่ข้างกายเธอ ก็เลยไม่พูดอะไรแล้ว ปล่อยให้เขาทำเรื่องพวกนี้ให้ตัวเองไป ไม่นานเธอก็หลับตาลงและนอนหลับไป

หลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนก็เริ่มฝันร้ายอีกครั้ง

ในฝันนั้น เธอไปที่บริษัท

และถูกคนหลายคนวิพากษ์วิจารณ์ลับหลัง

“ผู้หญิงหน้าไม่อาย เป็นชู้แล้วมีความสุขไหมล่ะ? ”

“ฉันล่ะเกลียดพวกชู้ที่หน้าซื่อใจคดแบบนี้จริงๆ เลย อะไรก็ไม่ทำ วันๆ เอาแต่นึกถึงเรื่องที่จะทำลายความสัมพันธ์กับงานแต่งของคนอื่น ไม่มีผู้ชายรักเธอแล้วยังงั้นเหรอ? หรือว่าขาดความรัก? ”

“ก็ใช่ไง ไม่ยังงั้นก็คงไม่หิวโหยขนาดนั้นหรอก แม้กระทั่งมาแย่งสามีกับผู้ชายของคนอื่น? เกิดมาต่ำจริงๆ! ”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ไม่ ฉันไม่ได้แย่ง ฉันเปล่า...ฉันไม่รู้….ฉันไม่ใช่ ไม่ใช่! ”