เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1362

บทที่1361 คุณเห็นฉันเป็นอะไร

“ฉันเปล่า….ฉันไม่ใช่….ไม่ใช่! ”

ในฝันนั้น เสี่ยวเหยียนเริ่มขมวดคิ้วแน่น พูดออกมาเบาๆ

และแน่นอนว่าหานชิงที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ก็ต้องได้ยิน เขานึกว่าเธอกำลังคุยกับเขาอยู่ ยังรู้สึกแปลกใจอยู่เลย ผลก็คือพอมองไปก็เห็นว่าสาวน้อยกำลังหลับตาอยู่ แต่ว่าปากยังคงพึมพำไม่หยุด

ที่แท้ก็กำลังพูดอยู่ในฝันนั้นเอง

แต่ว่าตอนที่เธอพูดอะไรพวกนี้อยู่นั้น หน้าผากของเธอมีเหงื่อซึมออกมา คิ้วขมวดเข้าหากันจนจะเป็นหนอนอยู่แล้ว สีหน้าก็ดูเศร้าหมองและเจ็บปวด

“ฉันเปล่า ฉันเปล่าจริงๆ ….”

หานชิงขมวดคิ้วเข้าหากัน ขยับเข้าไปใกล้เธอ แล้วก็ยื่นมือไปตบหน้าเธอเบาๆ “เหยียนเหยียน เหยียนเหยียน? ”

เหยียนเหยียนยังคงอยู่ในความฝัน

หานชิงทำได้แค่ยอมตามเธอ “โอเคๆ เธอเปล่า เธอไม่ใช่ มันก็แค่ความฝันเท่านั้น ไม่ต้องกลัว”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธอ

และในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เงียบลง ไม่ได้ละเมอแล้ว อารมณ์ของเธอโล่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากนั้นเธอก็หลับไปอีกครั้ง

เฮ้อ สาวน้อยคนนี้ทำให้คนอื่นปวดหัวจริงๆ

หานชิงก้มหน้าลงแล้วเอาริมฝีปากบางของเขาแตะจมูกของเธอ หลังจากนั้นก็กุมมือของเธอไว้ส่งต่อความอบอุ่นให้แก่เธอ

**

ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนหลับไปนานมาก ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้นฟ้าก็มืดแล้ว รถไฟจะถึงสถานีตอนตีสาม

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นผลกระทบจากความฝันหรือไม่ ตอนที่เสี่ยวเหยียนตื่นขึ้นมานั้นความกดอากาศของเธอต่ำมาก นั่งซึมอยู่ตรงนั้น แววตาไร้แสง ตอนกินข้าวก็ไม่อยากอาหาร

หานชิงพยายามกล่อมเธอกี่ครั้งก็ไม่ได้ผล และตอนนี้ท่าทางที่ไร้เรี่ยวแรงและเหนื่อยล้าของเธอนั้นก็ทำให้หานชิงไม่กล้าที่จะใช้วิธีนั้นบังคับเธอกินข้าวอีกแล้ว ได้แต่ใช่น้ำเสียงที่อ่อนโยนเกลี้ยกล่อมเธออยู่หลายครั้ง เสี่ยวเหยียนถึงจะฝืนกินลงไปบ้าง

หลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนก็มองหน้าเขาด้วยสีหน้าอ่อนล้า

“หานชิง”

“หืม？”

“คุณรักฉันไหม？”

หานชิง：“……”

เขาน่าจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ เสี่ยวเหยียนจะถามอะไรแบบนี้ออกมา หานชิงนิ่ง แล้วก็สบตากับเธอเงียบๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

เสี่ยวเหยียนมองไปที่เขา ผ่านไปนานแล้วไม่ได้คำตอบ ก็คลี่ยิ้มออกมา “ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ตัดสินใจจะเลิกกับคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะรักหรือไม่รักฉัน ก็ไม่สำคัญหรอก”

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็นั่งซึมตลอดทั้งทางจนรถไฟมาถึงสถานี

เดิมทีอยากจะอาศัยโอกาสที่คนเยอะวิ่งหนี ผลก็คือวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนหานชิงจับกลับมา

“คนเยอะขนาดนี้ เธอจะวิ่งไปไหน? รอให้คนออกไปเยอะเกินพวกเราค่อยไป พวกเราจะได้ไม่หลง”

ในใจของเสี่ยวเหยียนคิดว่า นี่ฉันก็อยากจะหลงกับนายไง ใครอยากจะอยู่กับนายกัน?

ดังนั้นเธอก็บิดตัวพร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่อยากรอ ฉันจะลงจากรถตอนนี้”

หานชิงขมวดคิ้วเข้าหากัน “รออีกหน่อย? ”

“ไม่ อากาศที่นี่ฉันได้กลิ่นแล้วรู้สึกไม่สบาย”

ไม่มีทางเลือก หานชิงทำได้แค่ดูแลและพาเธอลงจากรถ

เสี่ยวเหยียนที่ถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาตลอดทั้งทาง “……”

เป็นบ้ารึไง? คุ้มกันแน่นขนาดนี้ แล้วเธอจะหนีได้ยังไง?

น่าโมโห

แต่ว่าหลังจากที่ลงจากรถมาแล้ว อากาศข้างนอกนั้นดีกว่าในรถไฟมาก ถึงแม้ว่าคนข้างๆ ยังคงจับข้อมือของเธอไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอห่างแม้แต่นิ้วเดียว

เสี่ยวเหยียนแอบถอนหายใจอยู่ในใจ ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่เคยรู้ว่าหานชิงจะติดแน่นเป็น ปลาสเตอร์หนังหมาแบบนี้?

“รถไฟถึงสถานีแล้ว”

เธอพุ่งตรงไปที่ประเด็น “คุณไม่ต้องตามฉันมาอีกแล้ว พวกเราแยกกันตรงนี้เถอะ ต่างคนต่างไป”

หานชิงเหมือนกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา “จองโรงแรมไว้รึยัง? ”

เสี่ยวเหยียน：“……”

“ดูท่าทางจะยังไม่ได้จอง เด็กน้อยเอ๊ย….มาที่นี่กลางดึกโรงแรมก็ไม่จอง ถ้าเกิดว่าเจออันตรายขึ้นมาจะทำยังไง? ”