เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 141

บทที่140 พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยาจริงๆ

รอจนเกือบจะครึ่งชั่วโมง เสิ่นเฉียวกับเย่หลิ่นหานถึงจะกินข้าวเสร็จแล้วออกมา ทั้งสองคนเดินผ่านห้องของหานเส่โยวไป

หานเส่โยวเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็รีบหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วรีบตามไปทันที

เธอตามอยู่ด้านหลังของทั้งสองคน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้อีกรูปหนึ่ง แล้วก็รีบไปแอบ ราวกับตัวเองเป็นโจรอย่างนั้น

เธอตามพวกเขาไปจนถึงลานจอดรถ หานเส่โยวก็ถ่ายรูปไว้ได้หลายรูป

ยังไม่ทันจะได้หันหลังกลับไปดู จู่ๆเสิ่นเฉียวก็หยุดเดิน แล้วก็มองไปข้างหลัง

เย่หลิ่นหานที่เดินอยู่ข้างๆก็หยุดเดินเช่นกัน “เป็นอะไรเหรอ?”

เสิ่นเฉียวมองไปรอบๆลานจอดรถที่เงียบสงัด เธอพูดขึ้นเพราะรู้สึกแปลกๆ “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า กำลังมีคนตามพวกเราอยู่?”

พูดจบ เย่หลิ่นหานก็มองไปรอบๆเช่นเดียวกัน แต่ว่าเขากลับมองไม่เห็นใคร พูดขึ้นเสียงเบา “ไม่เห็นมีใครเลยตาฝาดหรือเปล่า?”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็คิดว่าอาจจะเป็นตัวเองที่ตาฝาด แล้วก็ตอบเขา

“ฉันอาจจะตาฝาดไปเอง”

“ไปกันเถอะ กลับกันได้แล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ถ้าเกิดกลับไปช้า โม่เซินจะโกรธเอานะ” เย่หลิ่นหานเปิดประตูรถ แล้วเอามือวางไว้บนหลังคา พอเสิ่นเฉียวเข้าไปด้านในแล้ว หานเส่โยวที่หลบอยู่ตรงมุมๆหนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้อีก

เย่หลิ่นหานเหมือนกับรับรู้ได้ สายตาของเขาหันไปมองทางที่หานเส่โยวอยู่ แล้วกวาดตามองอีกรอบ

หานเส่โยวตกใจจนต้องกลับไปหลบอยู่หลังเสา ใจของเธอเต้นตึกๆ

นี่เธอโดนจับได้แล้วเหรอ? อย่างนั้นรูปที่เธอถ่ายวันนี้จะโดนเอาไปด้วยหรือเปล่า..... แล้วอีกเดี๋ยวถ้าเธอต้องเผชิญหน้ากับเฉียวเฉียวตรงๆ เธอจะบอกกับเฉียวเฉียวว่ายังไงดี?

ใจของหานเส่โยวเต้นไม่เป็นจังหวะ พอผ่านไปแป๊บหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงรถขับออกไป

เธอเพิ่งจะโผล่หน้าออกมาจากเสาที่แอบอยู่ มองรถคันนั้นที่เพิ่งจะขับออกไป

เย่หลิ่นหาน.....ตกลงว่าเขาเห็นเธอหรือเปล่านะ?

*

“พี่ใหญ่ วันนี้ขอบคุณนะคะ”

หลังจากที่รถมาถึงบ้านตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วก็หันไปขอบคุณเย่หลิ่นหาน

ใบหน้าของเย่หลิ่นหานประดับไปด้วยรอยยิ้ม พูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มทุ้ม “คนในครอบครัวเดียวกัน ไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว เธอเข้าไปเถอะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ อย่างนั้นฉันไปนะคะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็เปิดประตูแล้วลงจากรถ

เพราะว่าไปกินปลาต้มกันมา บนตัวของเสิ่นเฉียวก็เลยเต็มไปด้วยเหงื่อ พอกลับถึงห้องเธอก็รีบเข้าไปอาบน้ำทันที จะได้ล้างกลิ่นที่อยู่บนตัวไปด้วย

ตอนที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เย่โม่เซินก็ยังไม่กลับมา

ตอนที่เสิ่นเฉียวเอาผ้าขนหนูมาซับผม เธอกลับพบว่าทั้งผ้าห่มและผ้าที่ใช้รองปูนั้นหายไปเลยทั้งหมด

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที เธอหันหลังกลับไปมองในห้อง มีแค่บนเตียงของเย่โม่เซินที่มีผ้าห่มวางอยู่

เกินไปแล้วนะ!

เสิ่นเฉียวรีบไปถามกับคนใช้สาวทันที

คนใช้สาวพอเห็นเสิ่นเฉียวสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที “คือว่า คุณนายน้องสองคะ....ผ้าห่ม...มันสกปรกค่ะ พวกเราก็เลยเอาไปซัก”

“เอาไปซัก?” เสิ่นเฉียวตาโต “แต่ฉันไม่ได้สั่งให้พวกเธอซักแทนฉันนี่?”

“ขอโทษนะคะคุณนายน้อยสอง ตอนที่พวกเราทำความสะอาด เห็นว่าผ้าห่มมันสกปรก พวกเราก็เลยเอาไปซักให้ค่ะ คุณนายน้อยสองอย่าโกรธเลยนะคะ”

ช่างมันเถอะ เสิ่นเฉียวขี้เกียจจะซักไซ้แล้ว เธอทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง “ช่างมันเถอะ ซักก็ซัก อย่างนั้นเธอให้ผ้าห่มผืนใหม่กับฉันอีกสองผืนได้ไหม?”

เมื่อวานตอนที่มาเอาไม่มี วันนี้น่าจะมีแล้วใช่ไหม?

แต่คนใช้สาวกลับพูดอย่างตะกุกตะกัก “คุณนายน้อยสอง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ค่ะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ผ้าห่ม.... ยังไม่แห้งเลยค่ะ”