เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1411

บทที่ 1410 ฉันช่วยเธอจัดการพวกเขาเอง

“ทำไมล่ะ หรือสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้เป็นเรื่องจริง? ตั้งแต่ไม่มีตระกูลสวี่แล้ว เธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากฉันเลย กลับรีบมาหาเขา สุดท้ายเธอได้อะไรล่ะ? สวี่เย็นหวั่น ฉันเป็นผู้ชาย ดังนั้นฉันเข้าใจดีว่าผู้ชายเหมือนกันกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อก่อนเขาไม่ชอบเธอ ต่อไปเขาก็ยิ่งไม่ชอบเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเขามีแฟนอยู่ข้างกายเขาอยู่แล้ว และกำลังจะแต่งงานอีกด้วย”

“หุบปาก นายหุบปากเดี๋ยวนี้”

ฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก สิ่งที่ฝ่ายชายพูดออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นถ้อยคำที่สวี่เย็นหวั่นไม่ชอบ คำพูดแต่ละประโยคเปรียบเสมือนเข็มที่ทิ่มแทงใจหล่อน

“หุบปากทำไมล่ะ? หรือว่าเรื่องพวกนี้ยังไม่เพียงพอให้เธอตื่นขึ้นมาสักที? ฉันเห้อเหลียนจิ่ง เมื่อก่อนมีผู้หญิงเยอะแยะมากมาย แต่ทำไมเธอไม่สังเกตดูบ้างล่ะ ตั้งแต่ที่ฉันเจอเธอ ข้างกายฉันก็ไม่มีผู้หญิงมาป้วนเปี้ยนอีก ฉันทำอะไรให้เธอบ้าง”ทำไมเธอไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้บ้างล่ะ? ได้แต่คิดถึงเฝ้ารอผู้ชายที่ไม่ยอมแม้แต่จะมองเธอสักครั้ง”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น สวี่เย็นหวั่นเพียงแค่หัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

“อย่ามาพูดว่าตัวเองดีเลิศเลอขนาดนั้น ถึงแม้ว่าสุดท้ายนายจะไม่มีผู้หญิงพวกนั้นมาป้วนเปี้ยนอีกแล้ว แล้วยังไงต่อล่ะ? เมื่อก่อนนายใช้ชีวิตเสเพลเละเทะขนาดนั้น เหลวไหลจนทุกคนรู้ว่านายเป็นคาสโนว่าตัวพ่อ นายบอกว่าตัวเองเป็นคนดีแล้ว ฉันต้องเชื่อนายงั้นเหรอ? ปล่อยฉันนะ และอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”

เห้อเหลียนจิ่งถูกหล่อนด่าว่าจนโกรธเลือดขึ้นหน้า และไม่ปล่อยมือหล่อนตามที่หล่อนบอก แต่กลับทิ้งร่มไว้และโอบกอดหล่อนไว้

“เธออยากตากฝนใช่ไหม? ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”

“ปล่อย ปล่อยฉัน!” สวี่เย็นหวั่นผลักเขา แต่เห้อเหลียนจิ่งแรงเยอะมาก ทุกครั้งที่สวี่เย็นหวั่นออกแรงไปแต่กลับไม่ช่วยอะไรเลย ทันใดนั้นเห้อเหลียนจิ่งบีบไหล่ของหล่อนไว้แน่น มองหล่อนด้วยสายตาอันดุร้ายราวสัตว์ป่าพร้อมจับตัวหล่อนไว้

“วันนี้ฉันเห็นเธอสะกดรอยตามผู้หญิงคนนั้นที่โรงพยาบาล เป็นอย่างไรล่ะ? เมื่อรู้ว่าเธอท้อง เจ็บปวดมากใช่ไหม? อยากทำอะไรบางอย่างใช่ไหม? ฉันช่วยเธอได้นะ”

สวี่เย็นหวั่นที่กำลังพยายามจะผลักเขาออก เมื่อได้ยินคำพูดประโยคสุดท้าย ท่าทางอันดุร้ายของหล่อนหยุดชะงักไปทันที ทำท่าทีเหมือนไม่เชื่อ จึงมองเห้อเหลียนจิ่งด้วยสายตาโตจนเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่น

“เธอชอบเขามานานมากขนาดนี้ แต่เขากลับไม่มองเธอแม้แต่น้อย เขาทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น ตอนนี้เขากำลังจะเข้าสู่ประตูวิวาห์แล้ว ถ้าตอนนี้เธอยังไม่ทำอะไรอีก ต่อไปเขาไปมีชีวิตที่มีความสุข เธอยอมงั้นเหรอ?”

ยอมไหม?

สวี่เย็นหวั่นกัดริมฝีปากแน่น ภายในใจร่ำไห้ไม่หยุด แน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางยอมอยู่แล้ว แต่หล่อนจะทำอะไรได้ล่ะ? หน้าผากของหล่อนต้องเจ็บถึงขนาดนี้ เขายังไม่ยอมอยู่ดูแลเป็นเพื่อนตัวเองเลย ตอนที่ไปเยี่ยมหล่อน ยังพาแฟนไปอีกด้วย

หล่อนไม่มีทางยอมแน่นอนอยู่แล้ว!

แต่ หล่อนจะยอมแลกด้วยชีวิตเลยงั้นเหรอ?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ สวี่เย็นหวั่นจึงพูดขึ้นด้วยความเหม่อลอย: “หรือว่าต้องให้ฉันตายก่อน เขาถึงจะยอมหันมามองฉันบ้าง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เห้อเหลียนจิ่งกลับสูดหายใจอันเยือกเย็นเข้าไป “เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ทำร้ายตัวเองทำไม ถ้าเธอเจ็บจนตายขึ้นมา พวกเขาไม่มีทางเสียใจอยู่แล้ว แต่กลับจะมีความสุขมากขึ้น ถ้าอยากให้พวกเขาต้องเจ็บปวดทุกข์ระทมเหมือนเธอ ก็ต้องลงมือจากพวกเขา”

ลงมือจากพวกเขา?