เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1412

บทที่1411 เจ้าสุนัขตัวผู้ คิดจะสู้กับฉัน

เป็นไปตามที่เจียงเสี่ยวไป๋คาดเอาไว้ เพราะหลังจากที่เซียวซู่เลิกงานกลับบ้านชายเสื้อไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย

ไฟดวงใหญ่ภายในห้องก็ได้ปิดไปหมดแล้ว เหลือเพียงไฟสลัวจากโคมไฟเล็กๆที่อยู่ตรงมุม ส่องสว่างไปยังข้าวของทั่วทั้งห้อง ที่ผ่านมาทำงานโอทีกลับมาบ้าน ภายในบ้านมืดมิดไปหมด แต่ตั้งแต่หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋เข้ามาอยู่ ไม่ว่าเขาจะทำงานโอทีดึกแค่ไหน เปิดประตูเข้าไปก็จะไม่เจอกับความมืดมิดเลย

ไฟโคมนี้ถึงแม้ว่าจะสลัว แต่ในเวลากลางดึกอย่างนี้ได้กลายมาเป็นแสงไฟนำทางกลับบ้านให้กับเซียวซู่

เซียวซู่ปลดกระดุม ถอดเสื้อสูทเสื้อคลุมด้านนอกออกแล้ววางลงไปบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ

แกรก——

จู่ๆประตูห้องก็เปิดออกมา เจียงเสี่ยวไป๋ขยี้ตาเดินออกมาจากด้านในอย่างงัวเงีย “คุณกลับมาจากทำโอทีแล้วหรอ? นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว?”

“เที่ยงคืนแล้ว ทำไมถึงตื่นขึ้นมาล่ะ?”

เซียวซู่เห็นสิ่งที่เธอสวมอยู่บนร่างก็ขมวดคิ้วออกมา เจียงเสี่ยวไป๋ที่คาดว่าคงออกมาจากโปงผ้าห่มแบบฉุกละหุก บนร่างก็เลยสวมเพียงชุดนอนตัวเดียว ตอนเธอนอนจะมีโรคประจำอยู่อย่างนึง ก็คือไม่ชอบสวมชุดนอนหนาๆ ดังนั้นแล้วถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวชุดนอนที่เธอสวมก็ยังคงเป็นแบบบางที่ใช้ใส่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิเเละใบไม้ร่วงเหมือนเคย

ในตอนนี้เท้าที่เดินออกมาก็ยังเปลือยเปล่า ไม่ได้สวมถุงเท้าเลย

“กลับไปนอนต่อเถอะ อย่าให้โดนอากาศเย็นจนป่วยเอา”

ความจริงเจียงเสี่ยวไป๋นอนไปสักพักนึงแล้วลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงด้านนอกเข้าพอดี เตรียมจะออกไปดูทักทายสักหน่อยแล้วกลับไปนอน ตอนนี้เซียวซู่พูดมาอย่างนี้ เธอก็ยังซึ้งใจเอามากๆเลย

อันที่จริงตัวเขาเองก็ทำโอทีเสียจนดึกดื่น กลับมาก็ยังเป็นห่วงเป็นใยเธออีก นั่นก็หมายความว่าเจ้าสุนัขตัวผู้ตัวนี้ก็ยังเป็นห่วงเธออยู่สินะ

เจียงเสี่ยวไป๋ซาบซึ้งใจอยู่แป๊บนึง จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “คุณหิวหรือเปล่า? ฉันต้มบะหมี่ให้คุณสักหน่อยมั้ย?”

ได้ยินอย่างนั้น คิ้วของเซียวซู่ก็ขมวดกันแน่นกว่าเดิม “แต่งตัวอย่างนี้ลงไปต้มบะหมี่?”

“คุณโง่หรือไง? ฉันสวมเสื้อคลุมเพิ่มสักตัวก็ได้แล้ว”

พูดจบเจียงเสี่ยวไป๋ก็หันกลับห้องไปสวมเสื้อคลุมจริงๆ แต่เซียวซู่กลับเดินเข้ามาจับลงมาที่ไหล่ “ดึงดันอะไรอีก? ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้เธอกลับไปนอน? ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันจัดการเองก็ได้”

ตอนที่เขาประชิดตัวเข้ามา เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นและความชื้นของฝนที่ตกหนักที่ประดับอยู่บนร่างของเขาได้อย่างชัดเจน เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนคิดยังไงอยู่ เอื้อมมือออกไปจับตามมือเขาอย่างไม่รู้ตัว

จากนั้นก็สัมผัสไปยังฝ่ามือเย็นเฉียบของเซียวซู่

ทันทีที่เจียงเสี่ยวไป๋ออกมาจากผ้าห่ม ก็ได้เจอเข้าอย่างนี้ทันที ถูกแช่แข็งจนตัวสั่น เซียวซู่ก็รู้ได้ในทันที จึงรีบเก็บมือตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว เม้มริมฝีปากพร้อมเอ่ยออกมา “เข้าไปนอนเถอะ”

“ทำไมมือคุณถึงได้เย็นอย่างนี้? ด้านนอกหนาวขนาดนี้เลยหรอ?”

“ฝนตก หนาวนิดหน่อย แต่ก็ทนไหวอยู่”

“ตอนนี้คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ” ทันใดนั้นเองเจียงเสี่ยวไป๋ก็เอ่ยสั่งออกมา

เซียวซู่เลิกคิ้วออกมา “หืม?”

“ไปอาบน้ำอุ่นๆให้ตัวอุ่นสักหน่อย ผู้ชายตัวโตอย่างคุณมือเย็นจนกลายเป็นอย่างนี้มันใช่มั้ยเนี่ย? มือฉันยังอุ่นกว่ามือคุณเสียอีก!”

คำพูดไม่พอใจที่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาเซียวซู่รู้สึกแปลกใจขึ้นมา บนหัวก็ผุดเครื่องหมายคำถามออกมา

เขาทำโอทีมาจนดึกดื่น ตอนที่ออกมาด้านนอกฝนก็กำลังตกอยู่ เหน็บหนาวอย่างมาก มือถึงได้เย็นอย่างนี้ ส่วนเธอนั้นออกมาจากในผ้าห่มอุ่นๆ แตะมือเขาไป ก็หงุดหงิดเขาขึ้นมาแล้ว?

แต่ไม่รอให้เซียวซู่ตอบกลับมา เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ผลักเขาเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วก็ถือโอกาสนั้นปิดประตูให้เขาเสียงดังปัง “อาบไม่อุ่นห้ามออกมา!”