เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1413

บทที่1412 ฉันบอกว่าคุณมันขี้ขลาดตาขาว

เซียวซู่ที่เดิมทีนั้นนึกอยากแกล้งให้เธอกลัวสักหน่อย แต่เขานั้นก็ได้ทำเอาเธอช็อกไปจริงๆ เห็นเธอมีท่าทางลนลานพลั้งปากพูดออกมาก็ช่างน่าสนใจเสียเหลือเกิน แต่ก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะตอบสนองกลับมาได้เร็วขนาดนี้ แล้วยังเป็นฝ่ายเอามือเข้ามาโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้เองเสียด้วย

ระยะห่างนี้ของทั้งสองคน การกระทำนี้ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ดูใกล้ชิดกันมาก มีแนวโน้มที่จะจูบกัน

เซียวซู่รู้สึกว่าลมหายใจของตนแรงขึ้นหลายส่วน

“คุณอยากจูบกับฉันใช่มั้ยล่ะ?”

แต่ในเวลานี้เจียงเสี่ยวไป๋ดันกะพริบตาปริบๆ เอ่ยถามเขาเบาๆ

ตอนที่เธอยิ้มออกมา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ค่อนข้างเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกอยู่นิดนึง เซียวซู่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับถูกพาเข้าไปในหลุม เม้มริมฝีปากบางของตัวเองออกมา

“พูดสิ” เจียงเสี่ยวไป๋ขยับนิ้ว บีบท้ายทอยเขา ลมหายใจของเซียวซู่แรงขึ้นหลายส่วน สายตาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ในสถานการณ์อย่างนี้เจียงเสี่ยวไป๋นั้นล้วนแล้วจะเก็บมาใส่ใจทั้งนั้น และก็พอใจอย่างมากกับการเปลี่ยนแปลงของเขาในการเย้าหยอกของตน เธอเพิ่มแรงลงไป จงใจโน้มเข้าไปข้างหน้า จงใจให้ริมฝีปากแดงปาดผ่านแก้มของเขา จรดลงไปบริเวณข้างๆใบหูของเขา “ทำไมคุณไม่กล้าพูดออกมาล่ะ? เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเก่งมากเลยนี่ เป็นฝ่ายจู่โจมเข้ามาเอง มีใจลามกแต่กลับไม่มีความกล้าเลยนะ!”

เห็นเขานิ่งไม่ไหวติง เจียงเสี่ยวไป๋เหมือนกับว่าจะมั่นใจแล้วว่าเขาไม่กล้าทำอะไร จึงได้เอ่ยยุเขาต่อ “คุณนี่มันขี้ขลาดตาขาวใช่มั้ยล่ะ ขนาดแฟนตัวเองเข้าใกล้คุณขนาดนี้ คุณก็ยังไม่กล้าจูบเลย”

ทันทีที่เสียงพูดหลุดออกไป จู่ๆเซียวซู่ก็ยกมือขึ้นมาจับข้อมือของเจียงเสี่ยวไป๋ หรี่ตาลง “เธอมั่นใจขนาดนี้เลยว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธองั้นหรอ?”

ตอนที่เขาถามคำถามนี้ก็ได้กุมมือเธอเอาไว้ ดึงเธอออกห่างไปเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอไม่ได้แนบอยู่กับบริเวณข้างๆใบหูของเขาอีก ใบหน้าได้เผชิญกับใบหน้าของเขา เหลือทิ้งเอาไว้เพียงระยะห่างเพียงช่วงเล็กๆ

ลมหายใจสัมผัสกัน เจียงเสี่ยวไป๋แทบจะสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของตัวเองจากในดวงตาได้เลย

ถึงแม้ว่าเธอจะใจกล้า แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงคนนึง ถ้าเกิดเซียวซู่นึกฮึดขึ้นมา เธอก็จะอ่อนไปทันที แต่พอคิดๆดูตอนที่เธอคบหาอยู่กับเซียวซู่ เป็นเธอที่กำราบเขามาโดยตลอด เธอก็เลยจำต้องบังคับให้ตัวเองมีกำลังใจขึ้นมา จงใจที่จะใช้โอกาสนี้ปราบเขาเสีย

“งั้นคุณกล้ามั้ยล่ะ?”

เซียวซู่นั่งอยู่ไม่ขยับ เพียงแค่มองเธอด้วยสายตานิ่งๆอยู่อย่างนั้น

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มออกมาทันที “ฉันว่าแล้วว่าคุณไม่กล้าใช่มั้ยล่ะ คุณ...อุ๊บ”

ตรงหน้ามืดไป ริมฝีปากของเจียงเสี่ยวไป๋ก็ถูกจูบเอาไว้ เธอเบิกตากว้างมองคนที่อยู่ใกล้กันอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ

จูบของเซียวซู่ไม่นับว่าดูกระหายอะไรนัก แต่เรื่องการยึดครองดินแดนนี่เป็นของจริง ลมหายใจของเขาไหลเข้าไปในปากของเจียงเสี่ยวไป๋ ในตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กำลังนิ่งอึ้งอยู่นั้นเอง ฟันก็ได้ถูกแงะให้เปิดออกจากกัน

รอจนเธอได้สติกลับมา ศัตรูก็ได้บุกเข้ามาในเมืองเสียแล้ว เธอไม่มีความสามารถที่จะต่อต้านใดๆ เงยหน้าขึ้นถูกบังคับให้รับจูบนี้ไป

ลมหายใจของทั้งสองคนปั่นป่วนกันไปทั้งคู่

เวลาค่อยๆข้ามผ่านไป จูบนี้เหมือนจะเปลี่ยนรสชาติไป ตอนแรกอันที่จริงเซียวซู่เพียงแค่อยากพิสูจน์ตัวเองดูเพียงเท่านั้น แต่ในระหว่างนั้นเองกลับค่อยๆถลำลึกขึ้นเรื่อยๆ ความหอมหวานของสาวน้อยได้ดึงดูดเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

ก็เหมือนกับคืนวันนั้น ที่เขาไม่มีวิธีที่จะต้านทานต่อการยั่วยวนของเจียงเสี่ยวไป๋ได้เลย

วันนี้เขาไม่ได้ดื่มเหล้า สมองเขามีสติสัมปชัญญะครบถ้วน แต่ก็ยังคงควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เซียวซู่หลับตาลง มือใหญ่กดลงไปบนท้ายทอยของเจียงเสี่ยวไป๋ ไม่คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว

ทั้งสองย้ายจากหน้าโต๊ะทานข้าวไปบนโซฟาห้องรับแขก เจียงเสี่ยวไป๋กึ่งนอนกึ่งนิ่งแข็งอยู่ในอ้อมกอดของเซียวซู่ เสื้อคลุมบนร่างก็ได้ร่วงลงพื้นไปเป็นที่เรียบร้อย คอเสื้อบิดเบี้ยว ผมเผ้ายุ่งเหยิง

เมื่อเทียบกับเซียวซู่ดูแล้ว เขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

เจียงเสี่ยวไป๋ค่อยๆรู้สึกได้ถึงความผิดปกติจากร่างกายของเซียวซู่ที่ผ่านเข้ามา เธอผลักเขาออกไปอย่างแรง กะพริบตาปริบๆมองเขา เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าใสซื่อ “เมนส์ฉันมา”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เซียวซู่ก็หายใจติดขัดไปเล็กน้อย