เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1522

บทที่1521ไม่ร้องไห้นะลูกไม่ร้อง

เพราะเธอกลัวว่าถ้าอุ้มแล้วจะทำใจจากไปไม่ได้

ที่จริงแล้วเธอคิดเรื่องที่จะจากไปมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ

ตู้เซียวหยู่ตกใจกับความคิดของตัวเองมากเธอรีบจับแขนของเจียงเสี่ยวไป๋ไว้แล้วเค้นถาม “ที่ลูกไม่ยอมอุ้มเพราะลูกอยากจะจากไปใช่ไหม เสี่ยวไป๋รับปากกับแม่นะว่าอย่าทำอะไรโง่ๆเด็ดขาด ลูกกับเซียวซู่เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นาน ส่วนเขาก็ดีกับลูกมาก รวมถึงแม่ของเขาด้วยที่ทั้งรักทั้งเอ็นดูลูก แล้วยังมีหลานของแม่ที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลก จะขาดแม่ไม่ได้นะลูก”

เจียงเสี่ยวไป๋ถูกคำพูดของมารดาทำให้เริ่มสั่นคลอน ขอบตาของเธอเริ่มแดง“แต่ว่าแม่คะ การแต่งงานในครั้งนี้เดิมทีมันก็เป็นแค่เรื่องตลกนะคะ ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้มีแค่หนูคนเดียวที่คิดไปเอง เป็นหนูที่มั่นใจในตัวเองมากเกินไป หนูคิดว่าไม่มีอะไรที่หนูคิดไม่ได้”แต่ว่าความเป็นจริงกลับทำร้ายจิตใจของเธออย่างรุนแรง

“คิดไปเองคนเดียวอะไรกันลูก”ตู้เซียวหยู่หรี่ตามอง“เด็กโง่เสี่ยวไป๋ ลูกกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ลูกกับเซียวซู่ทั้งสองคนรักกันไม่ใช่เหรอจ๊ะ พวกลูกคบหาดูใจกันเองนี่นา”

“ใช่ค่ะ พวกหนูคบหาดูใจกันเอง”ไม่ใช่สิไม่นับว่าเป็นการคบหาดูใจกันเองหรอก ถึงแม้การคบหาดูใจกันจะเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ถ้าหากไม่เกิดเรื่องในคืนนั้น ทั้งสองคนคงไม่เดินมาถึงตรงจุดนี้

ดังนั้น การแต่งงานครั้งนี้มันไม่ได้มีอะไรแตกต่างกับการแต่งงานปลอมเลย“ในเมื่อพวกลูกคบหาดูใจกันเอง แล้วลูกกำลังพูดอะไรของลูกกัน ถ้าหากเซียวซู่เขาไม่รักลูก เขาจะแต่งงานกับลูกไหม เขาดีกับลูกถึงขนาดนี้ แม้แต่แหวนแต่งงานของพวกลูกเขายังสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนะ ลูกซื่อบื้อคนนี้”

อย่างนั้นเหรอ เซียวซู่เขา...รักเธอจริงๆเหรอ

ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่ใช่ว่าไม่คิด แต่เธอไม่กล้าที่จะคิด

เธอกลัวว่าถ้าเธอคิดทบทวนอย่างจริงจัง จะเริ่มรู้สึกผิดหวังและสิ้นหวัง

ดังนั้นตอนที่ได้ยินตู้เซียวหยู่พูดเรื่องนี้ออกมา เจียงเสี่ยวไป๋จึงต้องกลับมาคิดทบทวนอย่างจริงจังถึงเรื่องนี้

เซียวซู่รักเธอจริงๆหรือเปล่า

“แม่คะ หนูขอไม่พูดถึงเรื่องนี้ได้ไหมคะ”

“ทำไมถึงไม่พูดล่ะลูก ถ้าไม่พูดกันให้ชัดเจนลูกก็จะตกอยู่ในอาการแบบนี้ไปตลอด ลูกคิดว่ามันยุติธรรมกับลูกของลูกไหม ลูกไม่แม้แต่จะยอมอุ้มเลย ถ้าแม่ไม่พูดกับลูกให้ชัดเจนแล้วลูกแอบหนีไปจะทำยังไง”เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ตอบ

“เสี่ยวไป๋ผู้ชายคนหนึ่งรักลูกหรือเปล่ามีแค่ตัวพวกลูกเองที่รู้ดีลูกลองถามใจตัวเองดูว่าเขาไม่ชอบลูกจริงๆอย่างนั้นเหรอวันที่ลูกคลอดหลังจากที่คลอดเสร็จลูกก็สลบไปตอนที่แม่เดินเข้าไปเขาก็นั่งจับมือลูกไว้แน่นไม่แม้แต่จะมองเด็กเลย แม่เห็นภาพนั้นแล้วยังรู้สึกได้เลยว่าลูกไม่ได้แต่งงานผิดคน อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็เป็นห่วงลูกมากเขารู้ว่าลูกต้องลำบาก แต่ที่เขาเป็นห่วงลูกเขาต้องรักลูกด้วยเขาจะเป็นห่วงผู้หญิงคนอื่นได้หรือไงกัน”พอพูดถึงตรงนี้ตู้เซียวหยู่ก็ลูบศีรษะของเจียงเสี่ยวไป๋อย่างเอ็นดู

“ดังนั้นลูกน่ะอย่าคิดมากเกินไปเลย”หลังจากได้ยินคำพูดของเธอเจียงเสี่ยวไป๋ประหลาดใจขึ้นมาทันทีวันนั้นตอนที่เธอไม่ได้สติแล้วตื่นมาเห็นเซียวซู่นั่งเฝ้าอยู่ด้านข้างในใจไม่มีความรู้สึกซาบซึ้งใจคงจะเป็นเพราะว่าเธอทำใจที่จะจากไปไว้แล้ว

แต่หลังจากที่ได้ยินตู้เซียวหยู่พูดถึงเจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมาได้หรือว่าจะเป็นเธอที่คิดมากไปเองจริงๆ

ทั้งๆที่เรื่องในวันนั้นมันผ่านไปแล้ว แต่ทำไมพอรู้ว่าคนที่เขาเข้าไปช่วยคือเสี่ยวเหยียน เธอถึงได้กลายเป็นคนใจแคบถึงขนาดนี้ ไม่ยอมเข้าใจอะไรถึงขนาดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋หลับตาลงแล้วพยายามปัดความคิดที่สับสนวุ่นวายทั้งหมดออกไปจากสมอง“แม่คะ หนูรู้แล้วค่ะ แม่ออกไปก่อนเถอะนะคะ หนูอยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก”

“งั้นก็ได้จ๊ะ ลูกลองคิดทบทวนเรื่องราวให้ชัดเจน เอาคำพูดที่แม่พูดกลับไปคิดให้ดี”

ในคืนนั้น เจียงเสี่ยวไป๋นอนหลับตาอยู่บนเตียง แต่ก็ยังนอนไม่หลับ

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงร้องของเด็กทารกดังออกมาจากห้องข้างๆ

เธอชะงักไปเล็กน้อย ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ทำให้เสียงร้องไห้ของเด็กดังกว่าปกติ เหมือนมีเข็มทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของเธอ เธอนั่งนิ่ง เพราะลูกคงจะมีคนคอยดูแลอยู่

แต่ผ่านไปได้สักพัก เสียงร้องไห้ก็ยังคงดังไม่หยุด อีกทั้งห้องข้างๆยังไม่มีเสียงก้าวเดินดังออกมาด้วย

เจียงเสี่ยวไป๋ค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วนั่งคิดอย่างสงสัย หรือว่าแม่สามีกับแม่ของเธอจะไม่อยู่กันนะ ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่นา ปกติพวกท่านจะคอยดูแลเด็กไม่ห่าง น่าจะอยู่ในห้องนี่นา