เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1554

บทที่1553 รังแก

พอได้ยินคำนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

กลับเป็นถางหยวนหยวนที่เข้ามาคล้องแขนเธอแล้วพูดว่า “ไม่หรอก ถ้าเข่อเฟยไม่สบาย ฉันก็จะกลับไปกับเธอด้วย พวกเธอสองคนก็มีเพื่อนแล้ว พวกเธอไปเดินเล่นกันต่อเถอะ”

เดิมทีจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันนั้นอยากจะดึงตัวถางหยวนหยวนไปด้วยกัน จะได้ทำความรู้จักยู่ฉือยี่ซูให้มากขึ้น ใครจะไปรู้ว่าเมิ่งเข่อเฟยกลับเข้ามาทำลายแผนของพวกเธอ ดังนั้นสายตาที่มองเมิ่งเข่อเฟยก็เลยเปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ พวกเธอเที่ยวกันต่อเถอะ แล้วเจอกัน”

หลังจากถางหยวนหยวนพาเมิ่งเข่อเฟยขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เมิ่งเข่อเฟยก็มองหน้าด้านข้างของถางหยวนหยวนทีหนึ่ง พอเห็นว่าเธอไม่ได้มีการตอบสนองอะไรเป็นพิเศษแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถามเธอเสียงเบา

“หยวนหยวน เธอ......”

“ทำไมเหรอ ?” ถางหยวนหยวนหันหน้าไป มองเธอด้วยสีหน้าสงสัย

พอเห็นสีหน้าใสซื่อของเธอแล้ว คำพูดของเมิ่งเข่อเฟยที่อยู่ตรงริมฝีปากก็หยุดชะงักไป พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว ทำได้แค่ถอนหายใจในใจ

“ไม่มีอะไร”

“เฟยเฟย วันนี้เธอดูแปลกๆนะ”

เฮ้อ หยวนหยวนจอมบื้อ ไม่ใช่ฉันที่แปลก แต่เธอต่างหากที่ใสซื่อเกินไป

พอกลับไปถึงหอพักแล้ว ถางหยวนหยวนที่ตอนแรกยังร่าเริงอยู่ พอเจอเตียงเข้าเธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองง่วงขึ้นมา จากนั้นก็หลับไป

คนที่ตอนแรกพูดว่า “ไม่สบาย” อย่างเมิ่งเข่อเฟยกลับนั่งอยู่ริมเตียง มองดูถางหยวนหยวนหลับปุ๋ย และทำได้แค่ส่ายหน้า

เฮ้อ โลกของหยวนหยวนนอกจากกินก็คือนอน จากนั้นก็พี่ชายของเธอสินะ

พอถึงช่วงบ่าย จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็กลับมา ก็เห็นว่าเมิ่งเข่อเฟยอยู่ในห้องน้ำ ส่วนถางหยวนหยวนนั้นหลับไปแล้ว ทั้งสองคนมองตากันทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน

เมิ่งเข่อเฟยเห็นพวกเขาจู่ๆก็เข้ามา เลยอยากถอยออกไป

ใครจะรู้ว่าสองคนนี้จะปิดประตู ภายในพื้นที่เล็กๆมีคนสามคนยืนเบียดกันอยู่ เมิ่งเข่อเฟยจึงต้องยืดชิดกำแพง

“เธอชื่อเมิ่งเข่อเฟยใช่ไหม”

จางเสี่ยวลู่มองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา ยื่นมือออกไปหมายจะจับคางของเมิ่งเข่อเฟย แต่เธอเบี่ยงหน้าหลบก่อน “จะทำอะไร ?”

“ทำอะไร ? คำนี้ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ พวกเราชวนหยวนหยวนไปเดินเล่นกินข้าว เธอจะตามไปด้วยก็แล้วไป ไปก็ไปแล้ว จะอยู่เฉยๆไม่ได้หรือไง จะเสแสร้งทำไม จะวุ่นวายทำไม” หยวนเย่าหันกลับไม่ได้เกรงใจเท่าจางเสี่ยวลู่ เธอยื่นมือไปดึงผมของเมิ่งเข่อเฟย แรงมหาศาล เมิ่งเข่อเฟยกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยเธอ ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรับปากมาก่อนว่าต่อไปจะไม่มาวุ่นวายกับแผนการของพวกเราอีก”

“พวกเธอมีวัตถุประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์ อย่าคิดจะมาเป็นเพื่อนกับหยวนหยวน” เมิ่งเข่อเฟยโกรธจนอยากจะเข้าไปดึงผมพวกเขา แต่ว่าเด็กหญิงทั้งสองคนทั้งสูงทั้งขายาว แล้วบวกกับที่มีกันสองคน เลยผลักให้เมิ่งเข่อเฟยติดอยู่กับพื้น ทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

“วัตถุประสงค์ไม่บริสุทธิ์อะไร อย่างกับว่าเธอมีวัตถุประสงค์ที่บริสุทธิ์งั้นเหรอ ตอนที่เขาลูบหัวเธอแล้วเธอหน้าแดงอะไร ถึงแม้พวกเราจะเป็นเพื่อนกับหยวนหยวนเพราะมีเป้าหมายแล้วยังไง ขอแค่พวกเราไม่ทำร้ายเขา มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”

“ห้ามเธอพูดเรื่องไม่ดีของพวกเราต่อหน้าหยวนหยวน ได้ยินไหม ? ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเข้าเรียนไม่ได้”

เมิ่งเข่อเฟยไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ตอนแรกนั้นยังขัดขืนอยู่ หลังจากนั้นก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงขัดขืน

ผ่านไปครู่ใหญ่ จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็มองตากันทีหนึ่ง ก่อนจะปล่อยตัวเธอ จากนั้นก็ออกไปจากห้องน้ำพร้อมกัน

ปัง！

เมิ่งเข่อเฟยยื่นนิ่งอยู่ในท่าเดิมอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นถึงได้ลุกขึ้นมานั่ง หลังพิงกำแพง ตาคู่นั้นแดงจนเหมือนกับกระต่าย

สมควรตาย เกินไปแล้วจริงๆ

เธออยากจะอดกลั้นไว้ไม่ร้องไห้ออกมา แต่ว่าน้ำตาก็ไหลออกมาจากขอบตาไม่หยุด ทำได้เพียงเช็ด และเช็ด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนตัวเปียกไปหมด

ถางหยวนหยวนเหมือนจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เลยลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ จากนั้นก็เห็นจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหัน “พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ”

เธอขยี้ตา แล้วถามขึ้นด้วยเสียงอู้อี้