เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1555

บทที่1554 มาส่งครีมกันแดด

ถึงแม้เมื่อก่อนถางหยวนหยวนจะไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน และท่าทีของจางเสี่ยวลู่ก็ดูค่อนข้างเป็นมิตร แต่เธอก็ยังรู้สึกว่า โทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น เขาไม่ควรมารับโทรศัพท์ของตัวเอง

แต่ว่าเรื่องวุ่นวายใจพวกนี้พอได้ยินเสียงของยู่ฉือยี่ซูก็มลายหายไปหมดทันที

“พี่คะ”

“อืม” เสียงของยู่ฉือยี่ซูทุ้มต่ำ “ฉันอยู่ใต้ตึกของหอพักเธอ ถ้าเธอว่างก็ลงมาหน่อยสิ”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็รู้สึกดีใจขึ้นมา “เวลาแบบนี้พี่มาทำอะไรคะ”

“ทำไม ไม่ต้อนรับพี่เหรอ”

“ต้องไม่ใช่อยู่แล้วค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

พอพูดจบ เดิมทีถางหยวนหยวนอยากจะทิ้งโทรศัพท์ไว้บนเตียง แต่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอก็เลยเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งลงไปด้านล่าง

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันมองตากันทีหนึ่ง จากนั้นก็รีบตามออกไป

“หยวนหยวน พี่ชายเธอมาหาเธอเหรอ เดี๋ยวพวกเราลงไปเป็นเพื่อน”

“หา ? ไม่ต้องหรอก พี่ชายของฉันคงแค่......”

“ไม่เป็นไรๆ พวกเราก็ไม่มีอะไรทำ ไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

สุดท้ายถางหยวนหยวนก็ยังไม่รู้อะไรเลยและพาพวกเธอออกไปด้วย ตอนลงบันไดทั้งสองคนคล้องแขนเธอคนละข้าง ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ถางหยวนหยวนรู้สึกประหลาดใจ ทั้งๆที่เธอจะไปเจอพี่ชาย ทำไมสองคนนี้ถึงได้ดูท่าทางดีใจกว่าเธอเสียอีก

ตอนที่ลงไปถึงใต้ตึก ยู่ฉือยี่ซูก็ถูกคนให้ความสนใจและยืนห้อมล้อมอย่างมากมายแล้ว

เพราะว่าเขาหน้าตาหล่อเหลา ทั้งสูงทั้งผอม รวมอยู่ในคนๆเดียว เลยมีเด็กสาวไม่น้อยที่หันมามอง

“คนๆนี้หล่อจังเลย แต่ดูไม่เหมือนนักเรียนโรงเรียนเราเลย เขามาหาใครกันนะ”

“หรือว่ามาหาแฟนสาว ?”

“ถ้าเป็นแฟนสาวล่ะก็ คงน่าอิจฉามากเลย มีคนที่หล่อขนาดนี้มาเป็นแฟนด้วย”

จากนั้นถางหยวนหยวนก็ลงมา และมีจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันติดสอยห้อยตามเธอมาด้วย

“พี่คะ”

“สวัสดีค่ะคุณพี่” จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันเองก็เอ่ยทักทายตามถางหยวนหยวนไปด้วยคำหนึ่ง

ยู่ฉือยี่ซูมองดูถางหยวนหยวนที่ถูกหนีบอยู่ตรงกลางเหมือนแซนด์วิช เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ขอฉันคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหม”

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ พี่ชายพูดอะไรแบบนั้นคะ พวกเราก็แค่มาเป็นเพื่อนเขาเท่านั้น ไม่รบกวนแล้วค่ะ หยวนหยวน พวกเราไปรอเธออยู่ข้างนั้นนะ”

รอจนจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันไปแล้ว ถางหยวนหยวนก็เลยยิ้มออกมาแล้วถามว่า “พี่คะ เพื่อนร่วมหอของฉันเป็นมิตรมากเลยใช่ไหม”

ยู่ฉือยี่ซูมองดูเงาของเพื่อนร่วมหอพักทั้งสองคนที่ห่างออกไป ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ครู่ใหญ่จึงยื่นถุงที่อยู่ในมือไปให้เธอ

“ให้ฉันเหรอ ?”

ถางหยวนหยวนรับถุงมาด้วยความประหลาดใจ “นี่อะไรเหรอคะ ?”

“ครีมกันแดด”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็เปิดถุงออก จากนั้นก็เห็นว่าด้านในมีครีมกันแดดสองขวด และก็รู้สึกตื้นตันขึ้นมาทันที “พี่คะ พี่ช่างดีกับหยวนหยวนจริงๆ แต่เฟยเฟยก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าเธอก็พกมา ให้ฉันใช้ด้วยกันกับเธอก็ได้”

“นั่นเป็นของที่คนอื่นพกมา เธอไม่เกรงใจคนอื่นบ้างเหรอ อีกอย่างถ้าถึงเวลาแล้วไม่พอใช้จะทำยังไง การฝึกทหารไม่ใช่แค่ช่วงเวลาสั้นๆนะ”

ทำไมยู่ฉือยี่ซูจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“ที่สำคัญก็คือตัวเองอยากกินสินะ”

เดิมทียู่ฉือยี่ซูนั้นไม่คิดจะออกไปด้วยกันกับเธอ เพราะว่าทั้งสองคนที่อยู่ตรงนั้นกำลังจ้องเขม็งมาทางนี้ แต่ว่าถ้ายังหนูน้อยเป็นคนอยากกินเองล่ะก็ สถานการณ์ก็ต่างไปจากเดิมแล้ว

“ถ้าอยากกินล่ะก็ งั้นก็ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ชายเลี้ยงเอง”

“ขอบคุณค่ะพี่ เดี๋ยวฉันโทรไปชวนเฟยเฟยไปด้วย ได้ไหมคะ แล้วยังมีเพื่อนร่วมหอของฉันอีกสองคน ช่วงบ่ายพวกเขาเลี้ยงอาหารตะวันตกหยวนหยวนด้วย”

“ชาวบ้านเขาเลี้ยงอาหารตะวันตกเธอ แต่เธอกลับเลี้ยงบะหมี่เนื้อชาวบ้านเขา ไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ”

“ไม่หรอก ไม่หรอก！”

เพื่อนร่วมหอพักทั้งสองคนคอยแอบฟังอยู่ตลอด ถึงแม้จะอยู่ห่างไกล แต่ก็ยังได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนอย่างชัดเจน

หลังจากได้ยินคำนี้แล้ว ทั้งสองคนก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ว่าจะกินอะไรก็เหมือนกัน พวกเราเองก็ชอบกินบะหมี่เนื้อเหมือนกันค่ะ”

“จริงเหรอ ?” ถางหยวนหยวนค่อนข้างดีใจ “ถ้าพวกเธอก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวให้พี่ชายฉันพาพวกเราไปกิน”

จากนั้นถางหยวนหยวนก็โทรไปหาเมิ่งเข่อเฟยให้ไปด้วยกัน ถึงแม้หญิงสาวทั้งสองคนจะดูไม่ค่อยเต็มใจ แต่อยู่ต่อหน้ายู่ฉือยี่ซูเลยไม่กล้าแสดงท่าทางออกมาแม้แต่น้อย

ตอนแรกเมิ่งเข่อเฟยก็ไม่อยากลงมา แต่หลังจากถูกถางหยวนหยวนเรียกไปสองรอบ ถึงได้ยอมมาด้วย

หลังจากเมิ่งเข่อเฟยลงมาแล้ว จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็ราวกับลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว และเข้าไปคล้องแขนเธอด้วยท่าทางสนิทสนม

เมิ่งเข่อเฟยต่อต้านเล็กน้อย แต่จางเสี่ยวลู่กลับกดเสียงต่ำแล้วพูดว่า “อย่าแสดงท่าทางพิรุธออกมาเชียว ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธออยู่ที่โรงเรียนนี้ต่อไปไม่ได้อีกเลย”

การคุกคามอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ทำให้เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกโกรธมาก เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าเขาทีหนึ่งอย่างโกรธเคือง จางเสี่ยวลู่คิดไม่ถึงว่าเธอจะแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เข่อเฟย เธอไม่สบายหรือเปล่า ให้โทรไปหาพ่อแม่เธอหน่อยดีไหม”