เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1556

บทที่1555 การฝึก

การข่มขู่ในคำพูดนี้ยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก

ไฟโกรธในแววตาของเมิ่งเข่อเฟยหายไปอย่างหมดสิ้น เธอไม่เหมือนคนอื่น พ่อแม่ของเธอนั้นเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา พ่อแม่มักจะต้องไปทำงานต่างถิ่นเป็นประจำ ที่บ้านมักจะมีเธออยู่ตัวคนเดียวบ่อยๆ

สถานการณ์แบบนี้ เธอแทบไม่มีเงื่อนไขใดๆที่จะใช้ต่อต้านพวกเขาได้เลย

“ฉันไม่เป็นไร”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี อย่าให้พวกเราต้องเป็นห่วงสิ”

จากนั้นยู่ฉือยี่ซูก็พาเด็กสาวทั้งสี่คนไปที่ร้านบะหมี่ร้านหนึ่งที่อยู่หน้าโรงเรียน ด้านในมีคนอยู่ไม่น้อย คนกลุ่มใหญ่พูดคุยเจี๊ยวจ๊าว เสียงดังจนทำให้เขารู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

มองดูเด็กสาวสี่คนนั่งอยู่ตรงหน้า จู่ๆยู่ฉือยี่ซูก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เขาน่าจะพาจงฉู่เฟิงมาด้วย

ต่อหน้าสถานการณ์แบบนี้ จงฉู่เฟิงถนัดรับมือและจัดการเป็นที่สุด

“พี่คะ ทำไมพี่ไม่กินล่ะ” พอถางหยวนหยวนทานไปกว่าครึ่งแล้ว ก็พบว่ายู่ฉือยี่ซูแทบจะไม่ได้แตะต้องชามที่วางอยู่ตรงหน้าเลย เขาดื่มน้ำซุปเข้าไปไม่กี่คำจากนั้นก็พูดว่า “ไม่ค่อยหิว”

“ห๊ะ ถ้าพี่ไม่กินก็สิ้นเปลืองแย่เลย”

ยู่ฉือยี่ซูดันบะหมี่เนื้อไปตรงหน้าเธอ “ให้เธอ”

ถางหยวนหยวนกะพริบตาปริบๆ “จริงเหรอคะ”

“อืม”

“ขอบคุณค่ะพี่！”

ถางหยวนหยวนจัดการบะหมี่เนื้อชามหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ทานส่วนของยู่ฉือยี่ซูต่ออีกชามหนึ่ง

ส่วนจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะน้ำมันที่ลอยอยู่บนบะหมี่เนื้อนั้นทำให้พวกเขาต้องชะงัก พวกเขาทั้งสองคนนั้นเป็นนักเรียนนาฏศิลป์ ดังนั้นจึงใส่ใจเรื่องรูปร่างของตัวเองมาก บะหมี่น้ำแบบนี้ปกติแล้วพวกเธอไม่กล้าดื่มมากด้วยซ้ำ โดยเฉพาะตอนนี้ยังเป็นกลางคืนด้วย

น้ำหนักกรัมสองกรัมสำหรับพวกเขาแล้วถือว่าเป็นหายนะ

ดังนั้นพอเห็นว่าถางหยวนหยวนทานบะหมี่เนื้อเข้าไปสองชาม แล้วมองดูรูปร่างอ้วนกลมของเธอ ในแววตาของทั้งสองคนก็เลยฉายแววดูถูกดูแคลนออกมา

ถางหยวนหยวนคนนี้อ้วนเป็นหมูแล้วยังไม่รู้จักดูตัวเองอีก ถ้าไม่เห็นแก่ยู่ฉือยี่ซูแล้ว ก็ไม่คิดจะเดินกับผู้หญิงแบบนี้เลยจริงๆ

ที่สำคัญก็คือ พวกเขาเองก็อยากจะทานอาหาร แต่ปกติทุกคนต่างก็ไม่ทานก็เลยไม่รู้สึกว่าไม่เท่าเทียม ตอนนี้พอเห็นคนอื่นซดบะหมี่ซดน้ำซุปเข้มข้นอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมนั้นลอยเข้าจมูก พยาธิที่อยู่ในกระเพาะของพวกเขาก็เริ่มทำงานขึ้นมา

ก็คือ อยากทานมาก แต่พอคิดถึงรูปร่างของตัวเอง ก็ทำได้แค่กลืนน้ำลาย

ถางหยวนหยวนทานไปชามหนึ่ง จากนั้นก็ต่ออีกชามหนึ่ง สุดท้ายจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็อดใจไม่ไหวจนทานเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม

พอพวกเขารู้ตัวอีกที ชามที่อยู่ตรงหน้าก็ว่างเปล่าเสียแล้ว

พอเด็กสาวทั้งสี่คนทานจนอิ่มแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็ไปเช็กบิลเรียบร้อยแล้ว ถางหยวนหยวนพูดอย่างเกรงใจเล็กน้อยว่า “พี่ชายบอกว่าให้หยวนหยวนเลี้ยงข้าวไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมตัวเองถึงไปเช็กบิลล่ะ”

“ยัยเด็กบื้อ พี่ชายจ่ายเงินเลี้ยงเธอก็เหมือนกันแหละ กินอิ่มแล้วใช่ไหม”

“อืม”

“กลับไปแล้วก็เดินหน่อย แล้วก็รีบพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องฝึกทหารแล้ว ใช่ไหม?”

ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ค่ะ”

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันเช็ดปาก สุดท้ายก็พูดกับยู่ฉือยี่ซูอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ขอบคุณคุณพี่ชายมากนะคะที่เลี้ยงมื้อค่ำพวกเรา ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสขอพวกเราเลี้ยงคืนบ้างนะคะ”