เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1557

บทที่1556 ของหายไป

พอได้ยินแบบนั้น เมิ่งเข่อเฟยก็พลิกตัวกลับมามองเธอด้วยความเจ็บปวด

“ไปกันเถอะ รีบลุกขึ้นมา”

ภายใต้การคะยั้นคะยอของถางหยวนหยวนสุดท้ายเมิ่งเข่อเฟยก็ยอมลุกขึ้น แล้วตามเธอไปอาบน้ำ

พอเสร็จสิ้นกิจกรรมช่วงกลางคืน หลังจากกลับมาแล้วถางหยวนหยวนก็เหนื่อยจนหลับไป ส่วนเมิ่งเข่อเฟยนั้นย่ำแย่ เพราะเธอพบว่าหลังจากตัวเองอาบน้ำแล้ว กลางคืนก็เหงื่อไหลอีกรอบ แต่สิ่งที่ถือเป็นโชคดีก็คือเตียงนอนของเธอกับถางหยวนหยวนอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน ดังนั้นกลิ่นก็เลยไม่ค่อยไปรบกวนคนอื่น

การฝึกทหารวันที่สี่ เด็กสาวส่วนใหญ่ต่างก็ถูกแดดเผาจนผิวดำ ถึงแม้จะใช้ครีมกันแดดแล้ว แต่ส่วนที่ควรดำก็ยังคงดำ เมิ่งเข่อเฟยเองก็คือหนึ่งในนั้น เธอรู้สึกว่าตัวเองตั้งใจทาครีมกันแดดมาโดยตลอด แต่ก็ปรากฏว่าผิวก็ยังดำอย่างช่วยไม่ได้

แต่ว่าพอหันไปมองถางหยวนหยวนที่อยู่ข้างๆเธอ หลายวันมานี้เธอกลับไม่ดำลงเลย ตอนที่ร้อนก็แค่ผิวขาวอมชมพูเล็กน้อย ทั้งๆที่เดิมทีพอแดงแล้วก็ควรดำ แต่ผิวของถางหยวนหยวนกลับยังเหมือนเดิม

“ทำไมเธอถึงไม่ดำลงสักนิดเลยล่ะ ?” เมิ่งเข่อเฟยถามอย่างอิจฉาเป็นที่สุด

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็ตอบอย่างเนิบนาบว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ”

เมิ่งเข่อเฟยมองดูท่าทางของเธอ จากนั้นถามอย่างติดตลกว่า “เป็นเพราะครีมกันแดดที่พี่ชายเธอซื้อมาให้ค่อนข้างดีหรือเปล่า ยี่ห้ออะไรเหรอ ?”

จากนั้นถางหยวนหยวนก็บอกยี่ห้อไป เมิ่งเข่อเฟยก็พูดว่า “ก็เหมือนจะเป็นครีมกันแดดธรรมดานี่นา หรือว่าเธอจะเป็นพวกตากแดดยังไงก็ไม่ดำ งั้นพรุ่งนี้เธอห้ามทาครีมกันแดดนะ เป็นพี่น้องกันก็ต้องดำด้วยกัน”

ถางหยวนหยวนมองดูสีผิวของเมิ่งเข่อเฟยอย่างจริงจังทีหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้ารับปากคำขอเธออย่างจริงจังด้วย

“ได้สิ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะไม่ทาครีมกันแดด จะดำไปด้วยกันกับเธอ”

เมิ่งเข่อเฟยคิดไม่ถึงว่าเธอจะรับปากจริงๆ เลยหัวเราะเธอแล้วพูดว่า “เธอน่าแสนเชื่องจริงๆ ฉันแค่ล้อเล่น ผิวเธอนุ่มขนาดนี้ ถึงเวลาอย่าถูกแดดเผาจนได้แผลล่ะ พี่ชายเธอกำชับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ที่พูดมาก็เหมือนจะใช่นะ”

ปรากฏว่าวันที่สองตอนที่จะออกไป ถางหยวนหยวนก็เตรียมจะทาครีมกันแดด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็หาครีมกันแดดที่พี่ชายเธอซื้อมาให้ไม่เจอ เธอหาครบทุกมุมแล้วก็ยังหาไม่เจอ

“เป็นอะไรไป ?” เมิ่งเข่อเฟยเห็นเธอค้นหาอยู่นาน ก็เลยถามขึ้นคำหนึ่ง

“เฟยเฟย ครีมกันแดดของฉันหายไป” ถางหยวนหยวนพูดอย่างหดหู่คำหนึ่ง จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เธอว่าสวรรค์จงใจให้ฉันหาครีมกันแดดไม่เจอหรือเปล่า จะได้ให้ฉันดำเป็นเพื่อนเธอไง”

พอได้ยินแบบนั้น บนใบหน้าของเมิ่งเข่อเฟยก็ปรากฏสีหน้าแปลกประหลาด “หายไป ทำไมถึงหายไปล่ะ เธอหาอย่างจริงจังแล้วหรือยัง ?”

พอพูดจบเมิ่งเข่อเฟยก็นั่งลงข้างถางหยวนหยวนแล้วช่วยเธอตามหาครีมกันแดด แต่ว่าหาในกระเป๋าอย่างไรก็หาไม่เจอ “ก่อนหน้านี้เธอก็วางไว้ตรงนี้ตลอดเลยไม่ใช่เหรอ”

“อืม ในกระเป๋าขวดหนึ่ง ใต้หมอนขวดหนึ่ง ก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆอยู่เลย แต่ว่าทำไมถึงหายไปนะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันไม่ทาก็แล้วกัน”

“แบบนั้นไม่ได้หรอก” เมิ่งเข่อเฟยส่ายหน้า “หายไปแล้วก็คือหายไปแล้ว เธอใช้ของฉันแล้วกัน”

จากนั้นเมิ่งเข่อเฟยก็หันไปหยิบครีมกันแดดของเธอออกมาให้ถางหยวนหยวน

“ขอบใจนะเฟยเฟย ถ้าไม่มีเธอฉันจะทำยังไงดี”

จากนั้นถางหยวนหยวนก็ใช้ครีมกันแดดที่เมิ่งเข่อเฟยให้ ตอนที่ทั้งสองคนออกไปก็เจอกับจางเสี่ยวลู่และหยวนเย่าหันเข้าพอดี สองคนนี้ก็ดำเหมือนกัน ตอนที่เห็นถางหยวนหยวนเดินมา ก็รู้สึกเจ็บปวดมาก

“ทำไมเธอถึงไม่ดำล่ะ”

“นั่นสิ หยวนหยวน ทำไมเธอถึงยังขาวแบบนี้ เป็นเพราะครีมกันแดดที่พี่ชายเธอซื้อมาให้ค่อนข้างดีหรือเปล่า เอาออกมาให้พวกเราใช้บ้างสิ”