เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1623

บทที่1622 ความรู้สึกสามารถเปลี่ยนได้

เขาหยิบกิ๊บนั้นออกมาดู มันพังแล้วจริงๆ ด้วย

ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะยังซ่อมได้อยู่รึเปล่า?

ตอนนั้นแค่จงฉู่เฟิงเห็นกิ๊บอันนี้ก็รู้สึกว่ามันดูดีมาก ต้องเหมาะสมกับเธออย่างแน่นอน ไม่คิดเลยว่าตอนแรกที่มานั้นใจเต้นเป็นลิงโลด แต่ว่าตอนนี้กลับเคร่งขรึม

พอถางหยวนหยวนวิ่งเสร็จแล้ว จงฉู่เฟิงก็ฝืนยิ้มแล้วก็หยิบทิชชูออกมาเช็ดให้เธอ

“เหนื่อยไหม ดื่มน้ำหน่อย”

เขาส่งกระติกน้ำร้อนให้กับถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนดื่มลงไป อุณหภูมิกำลังพอดีเลย หลังจากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา “ขอบคุณนะคะพี่ฉู่เฟิง”

“ขอบคุณอะไรกัน กระติกน้ำนี้หนูก็เป็นคนเอามาเอง เหงื่อออกเยอะเลย ดื่มเยอะๆ หน่อยนะ”

“อืมๆ ”

ถางหยวนหยวนนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็ถามว่า “พี่ฉู่เฟิง ช่วงนี้พี่ชายของหนูยังยุ่งมากอยู่อีกเหรอคะ? ”

“ยังดีอยู่นะ น่าจะไม่ได้ยุ่งเท่าไหร่”

“อ้อ”

ถางหยวนหยวนเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

“เป็นอะไรไป? หนูกับพี่ชายไม่ได้เจอกันนานแล้วใช่ไหม? ”

“อืม”

“เอางี้ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ หรือว่าพรุ่งนี้พี่กับพี่ชายของหนูมารับหนูไปปีนเขากันดีไหม? ”

“ไม่ๆ ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า ปฏิเสธไวมาก “ไม่ไปหรอก”

“ทำไมล่ะ? เพราะว่าพี่ฉู่เฟิงรึเปล่า? ” จงฉู่เฟิงเห็นว่าเธอปฏิเสธอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ก็นึกว่าเป็นเพราะว่าตัวเอง “นี่หนูยังคงสงสัยความจริงในสิ่งที่พี่พูดไปยังงั้นเหรอ? ”

“เปล่าค่ะ หนูเชื่อพี่ฉู่เฟิง แต่หนูแค่……”

ศึกลดน้ำหนักของเธอยังไม่จบเลย ดังนั้นเธอก็ยังไม่อยากเจอยู่ฉือยี่ซูชั่วคราว

“สรุปก็คือ พี่ชายไม่ยุ่งก็ดีแล้ว พี่ฉู่เฟิง วันนี้หนูวิ่งเสร็จแล้ว พี่รีบกลับไปเถอะ”

พอพูดจบ สาวน้อยก็โบกมือให้เขา แล้วก็หันหลังพร้อมกับวิ่งออกไปอย่างไร้เยื่อใย

จงฉู่เฟิงมองแผ่นหลังของหญิงสาวแล้วก็นั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน จนถึงช่วงเวลาพลบค่ำ ความมืดก็กลบร่างกายของเขาไป

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จงฉู่เฟิงถึงได้ลุกขึ้นและกลับไป

ยู่ฉือยี่ซูอ่านเอกสารมาทั้งวัน เขารู้ว่าช่วงนี้จงฉู่เฟิงขยันไปตรงที่หยวนหยวนวิ่งมาก เพราะว่าเคยทำข้อตกลงกับเขาไว้แล้ว ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูก็เลยไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่าวันนี้ เขารอแล้วรออีก จนถึงตอนนี้แล้ว จงฉู่เฟิงก็ยังคงไม่กลับมา

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจ้าเพื่อนคนนี้ไปทำอะไรกัน? คงไม่ได้พาหยวนหยวนไปเที่ยวเล่นมั่วซั่วหรอกนะ?

ยู่ฉือยี่ซูนึกถึงท่าทางที่ใสซื่อและไร้เดียงสาของถางหยวนหยวน ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็วางเอกสารที่อยู่ในมือ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็เดินออกไปด้านนอก

พึ่งจะเดินมาถึงประตู มือเขายังไม่ทันจะจับประตูเลย ก็มีคนผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก

กลิ่นเหล้าลอยหึ่งเข้ามา

ยู่ฉือยี่ซูยังไม่ทันเห็นคนคนนั้น พอได้กลิ่นเหล้าก็ถอยหลังไปสองสามก้าว อยู่ในห่างจากคนที่อยู่นอกประตูหน่อย

“เอ่อ！”

ตัวของจงฉู่เฟิงเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เดินโซซัดโซเซเข้ามา เขาเซจนเกือบจะล้มลงที่พื้น

พอเห็นภาพนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็โกรธอย่างมาก ก้าวขึ้นไปด้านหน้าแล้วก็คว้าคอเสื้อของเขาไว้ “แกไปไหนมา? ”

“ปล่อย ปล่อยฉัน”

จงฉู่เฟิงดื่มจนเมามาย พอถูกยู่ฉือยี่ซูคว้าไว้แบบนี้ ก็เริ่มมีโทสะขึ้นมา แล้วก็ออกแรงผลักเขาออก

แต่ว่ายู่ฉือยี่ซูเป็นคนที่มีแรงเยอะมาโดยตลอด แล้วอีกอย่างตอนนี้เขาก็เมาอยู่ด้วย จะผลักออกได้ยังไงกัน