เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1624

บทที่1623 เธอชอบแก

อะไรก็ทันอย่างงั้นเหรอ?

จงฉู่เฟิงรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด รู้สึกว่ามีกำลังใจอีกครั้งแล้ว

น่าจะเพราะว่าดื่มมา สมองก็เลยสับสนวุ่นวายไปหมด จู่ๆ จงฉู่เฟิงก็ถามออกมา

“พี่ซู แกก็อยู่กับหยวนหยวนมาตั้งนาน ไม่ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ? ”

ยู่ฉือยี่ซู：“……”

เขาหันหน้ามาจ้องจงฉู่เฟิง “อย่าคิดว่าพอเมาแล้วพูดเรื่องไร้สาระ แล้วฉันจะไม่ตีแกนะ”

“ถ้าฉันเมาแล้วพูดเรื่องไร้สาระแล้วมันจะทำไมกัน? หยวนหยวนน่ารักขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อว่าอยู่ด้วยกันในแต่ละวัน แล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรอก”

รู้สึกงั้นเหรอ? ยู่ฉือยี่ซูคิด เหมือนว่าก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนะ เขาเห็นหยวนหยวนเป็นน้องสาวมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าจะโอ๋เธอมากกว่าเสี่ยวโต้วหยาหน่อยก็ตาม

แต่ว่ามันก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของหยวนหยวนมากกว่า ยังไงเธอก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่ว่าเสี่ยวโต้วหยาเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา ดังนั้น……ก็เลยละเลยเธอนิดหน่อย

พอคิดได้แบบนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็รู้สึกว่าอาทิตย์นี้ควรจะกลับไปหาเสี่ยวโต้วหยาซะหน่อย

สิ่งที่สำคัญก็คือตอนนี้เสี่ยวโต้วหยานั้น ช่วงนี้เหมือนกับว่าจะใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่งที่โรงเรียน บอกว่าบ้านของผู้ชายคนนั้นจนมาก แถมยังแอบทำอาหารที่บ้าน แล้วก็เอาไปให้เขาอีกด้วย

ช่วงนี้เขาเรียกเธอ ก็จะโดนปฏิเสธตลอด บอกว่าตัวเองมีเรื่องสำคัญ

ที่จริงก็คือไปหาผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ยู่ฉือยี่ซูส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลี่ยง ยัยเด็กนั่นพึ่งจะโตนิดหน่อย ก็รู้จักวิ่งไปหาผู้ชายแล้ว รอให้ตัวเองโตกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?

“ทำไมถึงไม่พูดอะไรล่ะ? คิดอะไรอยู่? ” จงฉู่เฟิงจ้องไปที่ยู่ฉือยี่ซูอย่างแผ่วเบา “หรือว่าพอฉันเตือนแล้ว แกก็เริ่มรู้สึกว่าแกก็ชอบหยวนหยวนเหมือนกัน? ”

พลั่ก！

พอพูดจบ หมัดของยู่ฉือยี่ซูก็ซัดเข้าที่ใบหน้าของเขา

จงฉู่เฟิงไม่ได้หลบ ไม่รู้ว่าเพราะหลบไม่ได้ หรือว่าไม่ได้คิดอยากจะหลบเลย รับหมัดนี้ไปเต็มๆ หลังจากนั้นเขาก็ล้มไปที่โต๊ะ แล้วหัวไปฟาดเข้ากับขาโต๊ะ

ความเจ็บปวดทำให้เขาสร่างขึ้นเยอะเลย

เขายังไม่ทันจะได้นั่งอย่างคงที่ ยู่ฉือยี่ซูก็เข้ามาคว้าคอเสื้อของเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยพูดแล้วว่า ห้ามเอาเรื่องของฉันกับเธอมาล้อเล่น จงฉู่เฟิง แกจะความจำสั้นก็ไม่เป็นไร หรือจะพูดเกี่ยวกับฉันก็ไม่เป็นไร แต่ว่าแกจะดึงเธอเข้ามาทำไม? เพราะว่าเธอปฏิเสธแก แกก็เริ่มใส่ความเธอแล้วงั้นเหรอ? ”

จงฉู่เฟิงโดนหมัดเข้าไป ก็สร่างขึ้นเยอะแล้วก็สบายใจขึ้นเยอะเช่นกัน เขาคลี่ยิ้มออกมา หลังจากนั้นก็พูดว่า “การที่ฉันถามว่าแกชอบเธอรึเปล่าเป็นการใส่ความเธอยังงั้นเหรอ? มันไม่ใช่เพราะว่าฉันคิดว่ามันดีเกินไป ถึงได้รู้สึกว่าแกมีความรู้สึกให้กับเธอไม่ใช่เหรอ?! ”

“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร! ”ยู่ฉือยี่ซูคำราม “ฉันโตมากับเธอ จะไปมีความคิดอะไรเกี่ยวกับเธอได้ หรือว่าถ้าเกิดว่ามีจริงๆ ถ้ายังงั้นฉัน……จะถือว่าเป็นคนอยู่ไหม? ”

จงฉู่เฟิงหัวเราะเยาะ “ดังนั้น แกก็เลยผูกมัดความรู้สึกนี้ไว้ยังงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าไม่ได้โตมาด้วยกัน แกก็จะชอบเธอใช่ไหม? ”

ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้ตอบอะไร แต่ว่าสายตาของเขาค่อยๆ มืดมนลงเรื่อยๆ

“วันนี้พอดื่มเหล้าเข้าไป ก็เริ่มพูดจาไร้สาระแล้วใช่ไหม? ก่อนหน้านี้แกเคยขอฉัน ให้ฉันตกลงให้แกเฝ้าอยู่ดูแลข้างๆ เธอ แต่ว่าตอนนี้พอโดนปฏิเสธประโยคเดียวก็ทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ไปได้”

จงฉู่เฟิงคลี่ยิ้มพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

“ประโยคเดียวงั้นเหรอ? ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ พี่ซู วันนี้ฉันถึงกับมีความคิดที่น่ากลัวด้วยนะ”

พอได้ยินดังนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ความคิดที่น่ากลัวที่ว่านั้นคืออะไร? เขาคงไม่ได้คิดอยากจะฆ่าตัวตายหรอกนะ?

“ฉันรู้สึกว่าหยวนหยวนชอบแก”