เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1625

บทที่ 1624 เห็นแก่ตัว

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ลงมาจากเตียงแล้วก็เดินเข้าไปหาจงฉู่เฟิง

“เพื่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

แกพูดจาเรื่อยเปื่อยต่อหน้าพี่ซู ไม่กลัวโดนต่อยรึไงกัน? ”

“ถ้าเขากลัวเขาก็ไม่พูดแล้วสิ เมื่อกี้ก็โดนไปหมัดหนึ่งแล้วไม่ใช่รึไง?

เจ็บไหม? ”

พอถามถึงตรงนี้ หนึ่งในสองคนนั้นก็ยืนมือไปจับตรงมุมปากของจงฉู่เฟิง แต่ผลก็คือจงฉู่เฟิงไม่ตอบสนองอะไรเลย

“เพื่อน？”

“ทำไมถึงไม่ตอบสนองอะไรเลยล่ะ？

หรือว่าโดนต่อยจนบื้อไปเลย？”

ทั้งสองคนก็จิ้มไปที่มุมปากของจงฉู่เฟิง แต่เขาก็ยังคงไม่ตอบสนองเหมือนเดิม ดังนั้นก็เลยจิ้มต่อไปเรื่อยๆ

สุดท้ายจงฉู่เฟิงก็ทนไม่ไหว เขากัดฟันแล้วก่นด่าว่า “พวกแกสองคนพอได้รึยัง?

จำเป็นต้องจิ้มแผลฉันให้ได้ใช่ไหม?

ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเจ็บใจมากกว่า แต่ว่าฉันก็เป็นคนมีเลือดมีเนื้อเหมือนกัน ช่วยเปลี่ยนที่จิ้มหน่อยได้ไหม? ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ถึงแม้ว่าตอนนี้จงฉู่เฟิงจะดูเศร้าเสียใจมาก แต่พอเพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนได้ยินเขาบ่นแล้วนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือกุมท้องแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“จงฉู่เฟิง อย่ามาตลกได้ไหม เวลานี้แกควรจะพูดว่า หัวใจของแกได้ตายไปแล้ว นอกจากการเจ็บที่หัวใจนั้น แกก็ไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนอีกไม่ใช่เหรอ? ”

“ใช่ๆ แกทำอะไรของแกเนี่ย กลับพูดว่าเจ็บแผลซะงั้น”

จงฉู่เฟิงมองดูเพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนที่เหน็บแนมเขาอย่างมาก ก็ตะคอกออกมาด้วยความโมโห “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้! ”

หลังจากด่าเสร็จ ความเจ็บปวดที่มุมปากทำให้เขาหน้าตาบูดบึ้ง สูดอากาศเย็นๆ เข้าปิดไม่หยุด

พอเพื่อนร่วมห้องทั้งสองเห็นเหตุการณ์แบบนี้ก็หัวเราะดังขึ้นยิ่งกว่าเดิมอีก! จงฉู่เฟิงโกรธมาก แล้วก็เตะพวกเขาไปคนละที

“เรื่องคืนนี้ ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด ฉันเมา ก็เลยพูดจาไปเรื่อยเปื่อย”

“ในเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดจาเรื่อยเปื่อย แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงดื้อดึงไม่ยอมรับผิดไปล่ะ พี่ซูโกรธจนออกไปข้างนอกแล้วเนี่ย”

พอพูดถึงจุดนี้ จงฉู่เฟิงก็เงียบ แววตาเขาก็มืดลงและกลายเป็นจริงจังขึ้นมา

“ฉันไม่เสียใจกับคำพูดพวกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว”

เรื่องบางเรื่องนั้นต้องเปิดอกและพูดออกมาให้ชัดเจน ยิ่งเรื่องความรู้สึกนี้ยิ่งต้องพูดให้เคลียร์ จะเอาแต่คลุมเครือไม่ชัดเจนไม่ได้

เขาไม่ต้องพูดต่อหน้าหยวนหยวนก็ได้ เธอแค่อยู่แบบใสซื่อบริสุทธิ์สวยงามไปแบบนั้นก็เพียงพอแล้ว แต่ว่ายู่ฉือยี่ซูนั้นเป็นใครกันถึงจะพูดไม่ได้?

จงฉู่เฟิงต้องการให้เขาจัดการสิ่งต่างๆ ให้ชัดเจน! กลางดึกแบบนี้ยู่ฉือยี่ซูยืนพิงประตูมหาลัยอย่างโดดเดี่ยว มือล้วงกระเป๋ากางเกง เอาหลังพิงกำแพง มองไปด้านหน้าด้วยสายตาลึกซึ้ง

อยากจะออกมาสูดอากาศหน่อย แต่ก็มาที่นี่อย่างไม่รู้ตัว

คำพูดยังคงก้องอยู่ในหู ในใจของยู่ฉือยี่ซูนั้นสับสนวุ่นวายมาก

ในอดีตเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย ตอนนี้ก็ยิ่งไม่เคยคิดไปกันใหญ่ แต่ว่าทำไมถึงทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ล่ะ?

จงฉู่เฟิงไม่ได้พูดเป็นครั้งแรก

เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูมหาลัยอยู่นานถึงได้ออกมา

วันรุ่งขึ้นตอนที่จงฉู่เฟิงตื่นขึ้นมานั้น แค่ขยับปากก็รู้สึกว่าเจ็บแล้ว แล้วก็เห็นว่าคางของตัวเองบวม เขาก็ร้องออกมา มองยู่ฉือยี่ซูแล้วก็พูดว่า “พี่ซู ครั้งหน้าช่วยเบามือหน่อยได้ไหม? ”

ยู่ฉือยี่ซูเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“พี่ซู?

ฉันจริงจังนะ”

ในที่สุด ยู่ฉือยี่ซูก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา “แกอยากจะพูดอะไรกันแน่ วันนี้แกไม่ได้เมานิ ถ้าเกิดว่าพูดจาเหลวไหลอะไรอีก ฉันจะต่อยจนกว่าแกลุกขึ้นมาไม่ได้ถึงจะหยุด”

โอเคๆ เมื่อวานฉันยังโดนตีไม่พอ นายอยากต่อยก็ต่อย ยังไงซะเพื่อหยวนหยวนแล้ว ฉันก็ต่อยกลับไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหม? ”

ยู่ฉือยี่ซูจ้องเขาเงียบๆ

“วันนี้ฉันแค่ต้องการประโยคที่เท็จจริงประโยคเดียว สรุปแล้วแกชอบหยวนหยวนรึเปล่า? ”