เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1631

บทที่1630 สงสารเธอ

เพื่อนรัก……ถางหยวนหยวนมองเมิ่งเข่อเฟย คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดว่า “ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรหรอก ช่วงก่อนหน้านี้ ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันชอบใคร? ”

“อืม”

เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกแน่นขึ้นเล็กน้อย ถางหยวนหยวนบอกว่าเป็นพี่ของเธอ “ตอนนี้ยังชอบอยู่เหรอ? ”

“ชอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “พี่ของฉัน น่าจะมีแฟนแล้ว ดังนั้นต่อให้ฉันจะชอบเขา ต่อไปก็ต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้

แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้ ดังนั้น ก็เลยพยายามหลีกเลี่ยงไม่ไปเจอหน้าเขา”

ดังนั้นช่วงนี้ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูมาหาเธอนั้น เธอก็จะหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยง แม้แต่จงฉู่เฟิงเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีก

หอพักผู้หญิง ไม่ใช่ที่ๆ ผู้ชายจะสามารถเข้ามาได้

ดังนั้นต่อให้จงฉู่เฟิงมาหาเธอที่โรงเรียน การที่เธอไม่อยากจะเจอเขาก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่พอเมิ่งเข่อเฟยได้ยินดังนั้นก็ใจสั่น หน้าซีด เสียงก็เริ่มสั่น

“เมื่อ เมื่อกี้เธอว่าไงนะ？”

การตอบสนองที่ผิดปกตินี้ทำให้ถางหยวนหยวนมองเธอด้วยความสงสัย

“เฟยเฟย เป็นอะไรไป？”

เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกได้ว่าเธอรู้สึกตื่นเต้นเกินไปหน่อย ก็รีบกลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที เธอยื่นมือไปกอดถางหยวนหยวน “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่สงสารเธอแค่นั้นเอง”

“หืม？”

“เธอชอบพี่ชายเธอไม่ใช่เหรอ？

แล้วตอนนี้ เขามีแฟนแล้วงั้นเหรอ？”

“อืม”

ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ตอนที่เจอกันนั้นยังไม่เป็น แต่น่าจะใกล้เป็นแล้วล่ะ”

ยังไงคนที่สามารถนั่งที่นั่งข้างคนขับของพี่ได้ก็มีไม่เยอะหรอก

หลายปีมานี้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกผู้หญิงแย่งที่นั่งไป วันนั้นตอนแรกถางหยวนหยวนยังนึกว่าเอาไว้ให้จงฉู่เฟิง ไม่คิดเลยว่าจะเป็นผู้หญิง

นี่มันหมายความว่ายังไง ก็ไม่ต้องพูดก็ได้

เมิ่งเข่อเฟยใจสั่นอย่างรุนแรง เดิมทีเธอนึกว่ายังพอมีโอกาส แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ทุกคนจะเสียโอกาสไปหมดแล้ว?

“ไม่เป็นไรนะหยวนหยวน ไม่เป็นไร”

เมิ่งเข่อเฟยตบหลังของถางหยวนหยวนเบาๆ เสียงดูสะอื้นเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังปลอบเธอหรือว่าปลอบตัวเองกันแน่ “มีแฟนก็มีแฟนสิ โรงเรียนเรามีผู้ชายที่โดดเด่นตั้งเยอะแยะ จนถึงตอนนั้นเธอค่อยๆ หาสักคนก็ได้”

ถางหยวนหยวนตระหนักได้ว่าอารมณ์ของเมิ่งเข่อเฟยนั้นผิดปกติไป แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“เธอวางใจเถอะ ที่จริงแล้วครั้งนี้ฉันก็คิดอย่างเปิดกว้างแล้ว แต่ก็แค่หดหู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง ผ่านช่วงนี้ไปได้ฉันก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ”

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว”

ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียนนั้น ตอนแรกถางหยวนหยวนเตรียมตัวจะกลับไปที่หอพัก แต่กลับหันไปเห็นจงฉู่เฟิงยืนอยู่ตรงประตูหลัง

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที ทำเป็นเหมือนไม่เห็นเขา แล้วก็เปลี่ยนทิศทางกลางคัน เปลี่ยนเป็นเดินไปทางด้านหน้าแทน

“หยวนหยวน”

น่าเสียดายที่จงฉู่เฟิงเอาแต่จ้องเธออยู่ตลอด พอเห็นว่าเธอหันหน้าไปทางอื่นแล้วรีบเดิน เขาก็รีบเดินตามไปให้ทัน แล้วก็ขวางเธอไว้ตรงประตูหน้าได้อย่างรวดเร็ว

“ทำไมเห็นพี่ฉู่เฟิงแล้วต้องหนีด้วยล่ะ? ”

จงฉู่เฟิงยื่นมือไปจับแขนของถางหยวนหยวนไว้

ถางหยวนหยวนถูกจับไว้แบบนี้ ก็ไม่กล้าหนีอีกแล้ว เธอหันหน้าไปแล้วก็พยายามฝืนยิ้ม

“พี่ฉู่เฟิง มาที่นี่ได้ยังไงกัน?

เมื่อกี้หนูไม่เห็นพี่เลย”

จงฉู่เฟิงหรี่ตาพิจารณาสาวน้อยที่ผอมลงไปเยอะมาก เธอผอมลงไปเยอะมากจริงๆ ตาดูโตขึ้น แต่ว่าแสงในดวงตาของเธอก่อนหน้านี้มันได้หายไปแล้ว

แล้วอีกอย่างพี่ชายก็ฉลาดขนาดนั้น ต้องเดาความรู้สึกของเธอออกอย่างแน่นอน

ดังนั้นตอนนี้ถางหยวนหยวนต่อหน้ายู่ฉือยี่ซูนั้น เก็บความลับอะไรไม่ได้แล้ว

“เปล่านะคะพี่ฉู่เฟิง หนูก็แค่การบ้านเยอะเกินไปเท่านั้นเอง ไม่ได้ไม่เชื่อพี่สักหน่อย”

จงฉู่เฟิงน่าจะมองออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จู่ๆ เขาก็ขยับเข้าไปใกล้เธอแล้วกระซิบว่า “วางใจเถอะ พี่ก็แค่จะพาหนูออกไปรับอากาศสักหน่อยเท่านั้นเอง มีแค่พวกเราสองคน ไม่มีคนอื่น”

จงฉู่เฟิงไม่ได้พูดชื่อพี่ชายขึ้นมา แต่ว่าก็เป็นการแสดงให้ถางหยวนหยวนเห็นแล้วว่า ด้านนอกไม่มียู่ฉือยี่ซูอยู่ ให้เธอสบายใจได้

ถางหยวนหยวนถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วก็กะพริบตา

“จะไปไหนเหรอคะ？”

จงฉู่เฟิงยิ้มตาหยีและพูดว่า “ไปแล้วหนูก็รู้เอง”

หลังจากนั้นจงฉู่เฟิงก็พาถางหยวนหยวนไปห้างสรรพสินค้า พาเธอไปเล่นวิดีโอเกม เกมAngry gran run อะไรประมาณนั้น ทั้งวันนี้ ถางหยวนหยวนเหยื่อออกอย่างมาก ลืมทุกความเศร้าไปทั้งหมด

ตอนที่กลับมาส่งเธอที่โรงเรียนนั้น จงฉู่เฟิงก็ซื้อไอศกรีมให้ถางหยวนหยวนแท่งหนึ่ง

“รู้ว่าหนูกำลังลดน้ำหนักอยู่ แต่ว่าแค่ครั้งเดียวก็พอ หลังจากวันนี้หนูอยากจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่ว่าวันนี้ก็ทำตามใจตัวเองหน่อยแล้วกัน เมื่อไหร่ที่อารมณ์ไม่ดีแล้วกินของหวานจะดีขึ้นเยอะเลยนะ”

ถางหยวนหยวนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ รับไอศกรีมมาแล้วก็กินเข้าไปหลายคำ “ขอบคุณนะคะพี่ฉู่เฟิง”

ลมยามค่ำคืนมันหนาวมาก จงฉู่เฟิงพาถางหยวนหยวนมาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน

“โอเค พี่ฉู่เฟิงไม่เข้าไปกับหนูแล้วนะ จะรอดูหนูเดินเข้าไปอยู่ตรงนี้”

ถางหยวนหยวนกลับส่ายหน้า “หนูดูพี่ฉู่เฟิงกลับไปดีกว่า”

จงฉู่เฟิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อย เดิมทีก็อยากจะปฏิเสธ กลัวว่าหยวนหยวนจะมีอันตราย แต่พอเห็นรปภ.ที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกว่าไม่น่าจะมีเรื่องอะไร ก็เลยพยักหน้า “ก็ได้”

“บ้ายบายค่ะพี่ฉู่เฟิง”

หลังจากนั้นถางหยวนหยวนก็รอให้จงฉู่เฟิงเดินไปไกลแล้ว หลังจากนั้นก็โบกมือเบาๆ ให้กับแผ่นหลังของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป หันหลังเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน

“เล่นเสร็จแล้วเหรอ? ”