เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1631

บทที่1630 สงสารเธอ

เพื่อนรัก……ถางหยวนหยวนมองเมิ่งเข่อเฟย คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดว่า “ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรหรอก ช่วงก่อนหน้านี้ ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันชอบใคร? ”

“อืม”

เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกแน่นขึ้นเล็กน้อย ถางหยวนหยวนบอกว่าเป็นพี่ของเธอ “ตอนนี้ยังชอบอยู่เหรอ? ”

“ชอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “พี่ของฉัน น่าจะมีแฟนแล้ว ดังนั้นต่อให้ฉันจะชอบเขา ต่อไปก็ต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้

แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้ ดังนั้น ก็เลยพยายามหลีกเลี่ยงไม่ไปเจอหน้าเขา”

ดังนั้นช่วงนี้ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูมาหาเธอนั้น เธอก็จะหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยง แม้แต่จงฉู่เฟิงเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีก

หอพักผู้หญิง ไม่ใช่ที่ๆ ผู้ชายจะสามารถเข้ามาได้

ดังนั้นต่อให้จงฉู่เฟิงมาหาเธอที่โรงเรียน การที่เธอไม่อยากจะเจอเขาก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่พอเมิ่งเข่อเฟยได้ยินดังนั้นก็ใจสั่น หน้าซีด เสียงก็เริ่มสั่น

“เมื่อ เมื่อกี้เธอว่าไงนะ？”

การตอบสนองที่ผิดปกตินี้ทำให้ถางหยวนหยวนมองเธอด้วยความสงสัย

“เฟยเฟย เป็นอะไรไป？”

เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกได้ว่าเธอรู้สึกตื่นเต้นเกินไปหน่อย ก็รีบกลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที เธอยื่นมือไปกอดถางหยวนหยวน “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่สงสารเธอแค่นั้นเอง”

“หืม？”

“เธอชอบพี่ชายเธอไม่ใช่เหรอ？

แล้วตอนนี้ เขามีแฟนแล้วงั้นเหรอ？”

“อืม”

ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ตอนที่เจอกันนั้นยังไม่เป็น แต่น่าจะใกล้เป็นแล้วล่ะ”

ยังไงคนที่สามารถนั่งที่นั่งข้างคนขับของพี่ได้ก็มีไม่เยอะหรอก

หลายปีมานี้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกผู้หญิงแย่งที่นั่งไป วันนั้นตอนแรกถางหยวนหยวนยังนึกว่าเอาไว้ให้จงฉู่เฟิง ไม่คิดเลยว่าจะเป็นผู้หญิง

นี่มันหมายความว่ายังไง ก็ไม่ต้องพูดก็ได้

เมิ่งเข่อเฟยใจสั่นอย่างรุนแรง เดิมทีเธอนึกว่ายังพอมีโอกาส แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ทุกคนจะเสียโอกาสไปหมดแล้ว?

“ไม่เป็นไรนะหยวนหยวน ไม่เป็นไร”

เมิ่งเข่อเฟยตบหลังของถางหยวนหยวนเบาๆ เสียงดูสะอื้นเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังปลอบเธอหรือว่าปลอบตัวเองกันแน่ “มีแฟนก็มีแฟนสิ โรงเรียนเรามีผู้ชายที่โดดเด่นตั้งเยอะแยะ จนถึงตอนนั้นเธอค่อยๆ หาสักคนก็ได้”

ถางหยวนหยวนตระหนักได้ว่าอารมณ์ของเมิ่งเข่อเฟยนั้นผิดปกติไป แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“เธอวางใจเถอะ ที่จริงแล้วครั้งนี้ฉันก็คิดอย่างเปิดกว้างแล้ว แต่ก็แค่หดหู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง ผ่านช่วงนี้ไปได้ฉันก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ”

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว”

ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียนนั้น ตอนแรกถางหยวนหยวนเตรียมตัวจะกลับไปที่หอพัก แต่กลับหันไปเห็นจงฉู่เฟิงยืนอยู่ตรงประตูหลัง

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที ทำเป็นเหมือนไม่เห็นเขา แล้วก็เปลี่ยนทิศทางกลางคัน เปลี่ยนเป็นเดินไปทางด้านหน้าแทน

“หยวนหยวน”

น่าเสียดายที่จงฉู่เฟิงเอาแต่จ้องเธออยู่ตลอด พอเห็นว่าเธอหันหน้าไปทางอื่นแล้วรีบเดิน เขาก็รีบเดินตามไปให้ทัน แล้วก็ขวางเธอไว้ตรงประตูหน้าได้อย่างรวดเร็ว

“ทำไมเห็นพี่ฉู่เฟิงแล้วต้องหนีด้วยล่ะ? ”

จงฉู่เฟิงยื่นมือไปจับแขนของถางหยวนหยวนไว้

ถางหยวนหยวนถูกจับไว้แบบนี้ ก็ไม่กล้าหนีอีกแล้ว เธอหันหน้าไปแล้วก็พยายามฝืนยิ้ม

“พี่ฉู่เฟิง มาที่นี่ได้ยังไงกัน?

เมื่อกี้หนูไม่เห็นพี่เลย”

จงฉู่เฟิงหรี่ตาพิจารณาสาวน้อยที่ผอมลงไปเยอะมาก เธอผอมลงไปเยอะมากจริงๆ ตาดูโตขึ้น แต่ว่าแสงในดวงตาของเธอก่อนหน้านี้มันได้หายไปแล้ว