เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1671

บทที่ 1670 กลายเป็นผู้ใหญ่

“แม่ ผมทำมาสองไส้ แล้วก็ต้มซุป จะกินตอนนี้หรือเดี๋ยวค่อยกิน? ”

“วางไว้ก่อนดีกว่า ตอนนี้แม่ยังไม่หิว พวกลูกกินก่อนเลย”

จงฉู่เฟิงมองไปทางถางหยวนหยวน แล้วพูดขึ้น “งั้นพวกนายกลับไปก่อน แล้วตอนเย็นก็ไม่ต้องมาแล้ว กินข้าวเสร็จก็ไปพักผ่อนซะ”

ฟังจบ คุณแม่จงรู้สึกสงสัย “แม่ให้เอาข้าวมาด้วยไม่ใช่เหรอ? ”

“เอาข้าวอะไรมา? คนเยอะ แต่ผมทำเกี๊ยวแค่สำหรับสองคนเท่านั้น”

หรือจะหมายความว่า เขาไม่ได้คิดว่าจะให้ยู่ฉือยี่ซูและถางหยวนหยวนอยู่กินด้วยแต่แรกอยู่แล้ว ความหมายในประโยคนั้นชัดเจนมาก

คุณแม่จงได้ยินเช่นนั้น อยากจะลุกขึ้นมาจากเตียง ตบเขาเข้าซักฉาด แล้วถามว่าในสมองคิดอะไรอยู่

แต่ว่าเพิ่งจะผ่าตัดไม่นาน และยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนยังอยู่ตรงนี้ จึงทนเอาไว้ แล้วพูดแบบยิ้มๆ ว่า “เจ้านี่ ยี่ซูกับหยวนหยวนมาเยี่ยมแม่ แถมยังดูแลแม่อีก ทำไมทำมาแค่นี้ล่ะ? เอาอย่างนี้ เอาเกี๊ยวไว้ที่นี่แหละ ตรงนี้แม่ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เสี่ยวเฟิงลูกพายี่ซูกับหยวนหยวนออกไปหาอะไรกินกันสิ กินเสร็จแล้วค่อยกลับมา”

“ได้ไงล่ะ? ” จงฉู่เฟิงส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ “ทิ้งแม่ไว้ที่โรงพยาบาลคนเดียวไม่ได้”

“คุณป้า ไม่เป็นไรครับ พวกเรากลับไปทานที่บ้านได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราค่อยมาเยี่ยมใหม่นะครับ”

คุณแม่จงไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่ตอบรับ

“อย่างนั้นก็ดีเลย เดินทางปลอดภัย ขับรถดีๆ ”

หลังจากรอพวกเขาจากไป คุณแม่จงจึงมองจงฉู่เฟิงด้วยสายตาติเตียน

“เจ้าโง่”

จงฉู่เฟิงไม่ได้ตอบอะไร เขาจงใจที่ทำเกี๊ยวแค่สำหรับสองคน ตอนที่ทำเสร็จแล้วยู่ฉือยี่ซูยังถามเขาว่า “ทำไมไม่ทำสำหรับสี่คนเลยล่ะ? ”

“ไม่จำเป็น” จงฉู่เฟิงเบะปาก “ถึงแม้ว่าฉันจะชอบเธอ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันอยากให้เธอมีความสุขมากกว่าเป็นเจ้าของเธอ”

หลังจากนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ตอนเดินออกมา ถางหยวนหยวนเดินตามหลังยู่ฉือยี่ซูพร้อมกับครุ่นคิด พี่ชายของเธอผอมอยู่เช่นนี้ตลอด ตอนเดินยังหลังเหยียดตรง เหมือนกับใจของเขาที่ซื่อตรง

เธอก็ชอบพี่ชายแบบนี้ แต่ว่า…

หลายคนบอกว่าเธอยังเด็กมาก อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกยังดูไม่โตเต็มวัยนัก ต้องไปลองกับคนอื่นก่อน จึงจะรู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง

เธอควรจะลองไหม?

เธอรู้สึกว่าตัวเองมั่นคงมาก แต่ว่าทุกคนที่คนรอบๆ ตัวเธอกำลังไปอีกทาง เธอก็เริ่มจะสงสัยว่าตัวเองทำผิดไปหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมทุกคนถึงบอกว่าเธอนั้นมีความคิดสวนทาง?

เพราะกำลังคิดเรื่องราวอยู่ ทำให้ถางหยวนหยวนค่อยๆ เดินช้าลงเรื่อยๆ ในหัวของเธอกำลังล่องลอย แม้แต่ยู่ฉือยี่ซูหยุดเดิน เธอก็ยังไม่รู้ จึงชนเข้าอย่างจัง

พลั้ก!

“กำลังคิดอะไรอยู่? ”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ถางหยวนหยวนได้สติ จึงเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับยี่ซู ยู่ฉือยี่ซูพอดี

“พี่? ”

“ตอนเดินยังเอาแค่คิดอยู่ได้ เดินชนคนอื่นขึ้นมาจะทำยังไง? ”

“ขอโทษค่ะ” ถางหยวนหยวนหลับตาลง “เมื่อกี้หนูคงเหม่อลอย ไม่ได้ตั้งใจค่ะ”