เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1672

บทที่ 1671 ไปอยู่ด้วยกันตอนไหน

หลังจากที่ถางหยวนหยวนไปแล้ววันนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับพลางครุ่นคิดอยู่นาน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันรู้สึกว่าหัวใจมันกระวนกระวายใจขึ้นมาเล็กน้อย

เหตุเพราะว่าด้วยสายตาเช่นนั้นก่อนหน้าที่ถางหยวนหยวนจะไป มันทำให้ยู่ฉือยี่ซูรู้สึกว่าเหมือนจะสูญเสียอะไรไปสักอย่าง

เมื่อคิดตรงนี้ อารมณ์พลันแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดขึ้นแทน จนถึงขั้นอยากจะเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ทว่าพลันคิดได้ว่า ตนเองก็ไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อนเลย

จนท้ายที่สุดนั้น ยู่ฉือยี่ซูได้แต่ขับรถไปจอดร้านขายของชำเล็กๆ แล้วก็ซื้อหมากฝรั่งมาหนึ่งกล่อง แล้วเอามันโยนเข้าปากไปหลายเม็ด

ทว่าหมากฝรั่งก็ไม่สามารถกำจัดความอัดอั้นตันใจที่อยู่ในใจของเขาออกไปได้ สุดท้ายก็ได้แต่เอากล่องหมากฝรั่งโยนใส่ในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็เดินไป

ผ่านมาหลายวันหลังจากนั้นถางหยวนหยวนก็ยังคงไปช่วยดูแลแม่ของจงฉู่เฟิงที่โรงพยาบาลอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน พอถึงเวลาเปิดเรียนเทอมใหม่ก็ไม่ได้ไปแล้ว

สำหรับเรื่องเปิดเรียนนั้น ถางหยวนหยวนเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

เพราะว่าเธอนั่งโต๊ะนักเรียนโต๊ะเดียวกันกับเมิ่งเข่อเฟย แต่หลังจากผ่านการต่อล้อต่อเถียงกันมารอบหนึ่งแล้ว ทั้งสองคนก็คงจะไม่กลับมานั่งร่วมโต๊ะกันอีก การมานั่งเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะมันดูเคอะเขินมาก

แม้ว่าถางหยวนหยวนจะคิดว่าเธอเป็นพี่น้องก็ตาม แต่ถ้าเธอไม่ชอบตนเองซะมากมายขนาดนั้นแล้ว เช่นนั้นเธอไม่จำเป็นที่ต้องหน้าด้านหน้าทนต่ออีกแล้ว

แต่เธอไม่รู้ว่า ตนเองต้องเป็นคนไปหาอาจารย์เพื่อบอกกับอาจารย์โดยตรงเรื่องของการเปลี่ยนที่นั่งหรือเปล่า ถ้าเธอเป็นคนเริ่มแล้วละก็ มันจะยิ่งทำให้เฟยเฟยลำบากใจหรือเปล่า?

หรือว่าให้เฟยเฟยไปหาอาจารย์เองเลยดีกว่า

ไม่ง่ายเลยที่จะรอจนกว่าจะเปิดเทอม ถางหยวนหยวนลากกระเป๋าเดินทางไปยังหอพัก

คุณแม่จงก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉะนั้นปีนี้ก็ยังคงเป็นจงฉู่เฟิงกับยู่ฉือยี่ซูเป็นคนมาส่งเธอที่หอพัก พร้อมทั้งช่วยปัดกวาดเช็ดถูกให้ แต่ทว่าด้วยเหตุที่ว่าเสียเวลากับการเดินทางบนท้องถนน เลยมาถึงค่อนข้างช้า

ตอนที่เธอมานั้น จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็อยู่ในห้องพักแล้ว เมื่อเห็นว่าด้านหลังของถางหยวนหยวนมียู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงอยู่ด้วย ทั้งสองคนลุกขึ้นอย่างฉับพลัน

“หยวนหยวน พี่ชายทั้งสอง พวกคุณมากันแล้ว”

“สวัสดีทุกคน” หลังจากที่ถางหยวนหยวนพูดทักทายกับพวกเธอแล้วนั้น สัญชาตญาณก็มองไปทางเตียงนอนของเมิ่งเข่อเฟย เพราะตรงนั้นยังไม่มีคนจัดการเก็บกวาดให้

แม้ว่าคิดอยู่แล้วว่าจะไม่หน้าด้านตอแยเข้าใกล้กับเธออีกแล้ว แต่เหมือนเป็นพี่น้องกันมาตั้งหลายปี ถางหยวนหยวนอดใจไม่ไหวจนต้องถามออกมา “เฟยเฟยล่ะ? เธอยังไม่ได้มาอีกเหรอ?”

“เมิ่งเข่อเฟยเหรอ?” จางเสี่ยวลู่รีบตอบทันควัน “เธอไม่มาแล้วแหละ”

“ไม่มาแล้ว?”

“หยวนหยวน นี่แกไม่รู้เหรอ? เธอได้ขอย้ายห้องพักไปแล้ว ไปอยู่ชั้นบนแทน พอดีเลยไปอยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนๆ สาวกลุ่มพี่น้องของฉันเอง”

เมื่อฟังจบ แววตาของถางหยวนหยวนก็ทอประกายความเศร้าโศกออกมาทันที ดูท่าแล้วเธอไม่ได้แค่ย้ายห้องพัก ที่นั่งก็น่าจะย้ายไปแล้ว

ก็ดี ความสัมพันธ์ของสองคนเป็นไปถึงขั้นนี้แล้ว การทำแบบนี้ก็ถือว่าปกติ ทว่าในใจนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโดดเดี่ยว เธอไม่คิดมาก่อนจริงๆ ว่าเข่อเฟยจะไม่คิดไปมาหาสู่กับเธอจริงๆ

“หยวนหยวน แค่ปิดเทอมฤดูหนาวเองนะ แกกับเฟยเฟยมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมพอกลับมาแล้วเธอถึงได้ย้ายห้องไปซะได้ล่ะ?”

“ใช่สิ นางไม่ได้ทำร้ายแกใช่ป่ะ?”

เพราะว่ายู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงทั้งสองคนยังอยู่ ฉะนั้นทั้งสองคนนั้นแสดงท่าทางคอยเป็นห่วงเป็นใยถางหยวนหยวนเป็นพิเศษ อีกทั้งยังพยายามยืนอยู่ฝั่งข้างหยวนหยวน จนถึงขั้นแกมรังเกียจเมิ่งเข่อเฟยด้วยซ้ำ

“หยวนหยวน เธอก็ขอย้ายห้องไปแล้ว งั้นก็ปล่อยไปเถอะ เราอยู่กันสามคนก็เหมือนกัน ต่อไปถ้าเธอไม่ยอมมาเที่ยวเล่นกับแกอีก งั้นแกก็มาเที่ยวเล่นกับพวกเราแล้วกัน”

“ใช่สิ ใช่สิ พวกเราจะดูแลแกให้ดีเอง”

“ขอบใจพวกแกนะ ฉันขอตัวเก็บกวาดก่อนนะ”

ถางหยวนหยวนเอากระเป๋าหนังสือวางอยู่บนโต๊ะหนังสือ จากนั้นก็เดินไปห้องน้ำ การแสดงออกของยู่ฉือยี่ซู ได้แต่เม้มริมฝีปากบาง จากนั้นก็เดินตามไป