เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 254

บทที่ 253การแย่งชิง

พอพูดถึงเรื่องแจ้งตำรวจ คุณแม่เสิ่นก็แปลกๆ ไป ไม่กล้าตอบคำถามเธอ

เสิ่นเฉียวได้แค่หยิบโทรศัพท์ออกมา : “งั้นหนูจะแจ้งตำรวจตอนนี้เลย ”

“อย่าแจ้งตำรวจ! ” คุณแม่เสิ่นจับมือเธอไว้ สายตาตื่นตระหนกพูดว่า : “เฉียวเฉียว เรื่องนี้ถึงแจ้งตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ ฝั่งนั้นน่าจะหนีไปแล้ว! ”

“หนีไปแล้วก็แจ้งตำรวจได้ ให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้ หนีไปพร้อมกับเงินจำนวนมาก นั่นคือการฉ้อโกง ” เสิ่นเฉียวยังต้องโทร คุณแม่เสิ่นตกใจจนต้องแย่งโทรศัพท์มาจากเธอ

“อย่าแจ้งตำรวจ! ”

ตอนนี้คุณพ่อเสิ่นฟังต่อไม่ไหวแล้ว ตรงไปเปิดประตูห้องและตะโกนว่า : “เฉียวเฉียวเธออย่าฟังที่แม่เธอพูดเลอะเทอะมาก เงินพวกนั้นที่จริงก็คือเธอเอาไปพนัน! ”

“คุณหยุดพูดได้แล้ว! ” คุณแม่เสิ่นโกรธจนอยากจะไปปิดปากเขา คุณพ่อเสิ่นเปิดออก : “ฉันพูดเรื่องจริงจะเป็นไร? เธอยังทำให้เฉียวเฉียวแย่ไม่พออีกหรอ? เงินสามแสนก่อนหน้านั้นเธอได้มายังไง? ตอนนี้เธอแพ้แล้วยังจะมาเอาเงินที่เธออีกหรอ? เธอไม่ฆ่าเธอซะเลยล่ะ! ”

เสิ่นเฉียว：“……”

เธอจ้องมองเหตุการณ์ต่อหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่าฉากแค่ไม่กี่ปี สถานการณ์ของครอบครัวนี้ก็เปลี่ยนเป็นแย่ลง เธอเดินไปต่อหน้าคุณแม่เสิ่นด้วยความมึนงง เสียงงงๆ : “แม่ แม่ติดการพนันตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

คุณแม่เสิ่นหลบสายตา ไม่กล้าพูดอะไร

“หลังๆ มานี้ คิดว่าเธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่แล้ว มีเงินแล้วเริ่มจะขยับขยายแล้ว ไปโม้กับคนอื่นทุกวัน จากนั้นก็โดนคนหลอก ”

เสิ่นเฉียว：“……แล้ว ครั้งที่แล้วแม่ไปยืมเงินฉัน เป็นเพราะแม่เอาเงินของครอบครัวไปแพ้จนหมดแล้ว? เพราะแบบนี้ถึงไปหาฉันเอาเงินสามแสนนั่น? ”

คุณแม่เสิ่นไม่ได้พูดอะไร ท่าทางดูสำนึกผิด

เสิ่นเฉียวอยู่ดีๆ ก็รู้สึกขำขึ้นมา “แล้วแม่เอาเงินสามแสนไปแล้วไม่ได้เอามาคืนเงินของครอบครัวที่ขาดไป ยังจะเอาไปเล่นการพนันต่ออีก? ”

“เฉียวเฉียว แม่ทำไม่ดีกับลูก แต่ครั้งนี้ลูกต้องช่วยแม่ ไม่งั้น…..ชีวิตของแม่คงจบแล้ว”

เสิ่นเฉียวเหนื่อยใจจนหลับตา “ตอนแรกฉันคิดว่ากลับมาบ้านจะรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของบ้าน คิดไม่ถึง…..แต่คุณกลับทำให้ฉันมีแต่ความเหนื่อยล้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด แม่รู้ไหม? เงินสามแสนนั่น ฉันต้องค่อยๆ หามาคืนนะ ”

“คืนอะไร? ” คุณแม่เสิ่นทำตาโตไม่เชื่อ จับแขนของเธอ : “เธอเป็นคุณนายของบ้านตระกูลเย่นะ เธอเป็นคุณนายที่สูงส่ง ทำไมต้องคืนเงิน? เฉียวเฉียว แม่รู้ว่าผิดไปแล้ว เธอช่วยแม่ครั้งนี้ได้ไหม? ”

เสิ่นเฉียวถูกเธอเขย่าจนแทบจะยืนไม่นิ่งแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้นไม่มีชีวิตชีวา เหมือนกับอีกวินาทีเดียวจะล้มลงไป

เธอหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง : “แม่ แม่คิดว่า…...ฉันมีเงินมากมาย? หรือคิดว่าฉันอยู่ในตระกูลเย่ไม่ถูกรังเกียจ ฉันแต่งงานเข้าบ้านตระกูลเย่หลายเดือนแล้ว แม่ไม่เคยถามฉันเลย…..แค่ประโยคเดียว ฉันสบายดีไหม? ”

คุณแม่เสิ่นอึ้งอยู่ตรงนั้น มองที่เธออย่างงงๆ

สักครู่ต่อมาเธอเหมือนกับจะบ้าขึ้นมา จับแขนของเธอแล้วพูดว่า : “เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? เธอหมายความว่าจะไม่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหม? หรือเธออยากเห็นแม่ของเธอถูกฆ่าใช่ไหม? เธอช่างไม่กตัญญูเอาซะเลย ที่ฉันเลี้ยงมาตั้งหลายปีคือเลี้ยงหมาป่าตาขาวงั้นหรอ? ”

พูดถึงตรงนี้ คุณแม่เสิ่นยกมือขึ้นตีไปที่ร่างกายของเธอ ตีเธออย่างแรง

เสิ่นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้น กัดริมฝีปากอย่างแน่น : “ถึงแม่จะตีหนูจนตาย ฉันก็ไม่มีเงิน! ”

คุณพ่อเสิ่นก็มาห้ามปราม : “จะตีเธอทำไม? เธอเอาจากเธอไปสามแสนยังไม่พอหรอ? เฉียวเฉียวแต่งงานกับคนพิการ ใครจะรู้ว่าอยู่ในตระกูลเย่ด้วยสถานะอะไร? อย่าทำให้เธอลำบากใจเลย เฉียวเฉียว ลูกกลับไปเถอะ เรื่องนี้พ่อกับแม่จะหาวิธีเอง ”

“ไม่! กลับไปไม่ได้! เธอไปแล้วใครจะให้เงิน? ” คุณแม่เสิ่นเหมือนกับบ้าไปแล้ว เพราะคิดว่าตัวเองคืนเงินไม่ได้อาจจะถูกจับไปตัดมือตัดเท้า เธอก็กลัวแล้ว ได้แต่จับแขนของเสิ่นเฉียวอย่างแน่น จนแขนของเธอมีเลือดออก