เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 255

บทที่ 254 ก็ไม่แน่ที่เธอจะขโมย

เสิ่นเฉียว： “……เธอคิดมากไปแล้ว”

“ฉันคิดมากไปที่ไหน? เธอกล้าบอกว่าฉันพูดไม่ถูก ถึงแม้เขาจะทำดีกับเธอ แต่เธอเป็นคนมีสามีแล้ว มือที่สามผู้ชายกับมือที่สามผู้หญิงหน้าตาน่ารังเกียจ”

ฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะไปมองเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนจ้องมองเธออย่างไม่ยอมแพ้ : “อะไร? แล้วเธอคิดว่าฉันพูดผิดหรอ?”

เสิ่นเฉียวยิ้มเล็กๆ พยักหน้า : “เปล่า ฉันรู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเธอถูกต้อง ตรงกับที่ฉันคิดไว้

ทันใดนั้น เธอก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นได้ แล้วถามขึ้นมาว่า : “งั้นถ้าหาก …...สามีภรรยาคู่นี้ไม่ได้รักกันล่ะ? อีกอย่างฝ่ายชายก็รักกับผู้หญิงคนนึงแล้ว พวกเขารักกัน เธอคิดว่าฝ่ายหญิงควรจะหลีกทางให้พวกเขาไหม?”

“โอ้ ทำไมต้องหลีกทาง? นี่แต่งงานแล้วยังจะมีรักนิรันดร์อะไรแบบนั้นอีกหรอ? ทำไมก่อนแต่งงานไม่มีล่ะ? แต่งงานแล้วรักนิรันดร์นั่นก็น่ารังเกียจแล้ว ถึงแม่ไม่ได้มีความรู้สึกก็ไม่ควรทำแบบนี้”

เสี่ยวเหยียนพูดอย่างจริงจัง สักพักเธอเหมือนกับสังเกตเห็นอะไร หันหัวไปมองเสิ่นเฉียว สายตานั่นมองจนเสิ่นเฉียวขนลุกไปหมด “อะไรของเธอ?”

เธอคว้าไหล่ของเสิ่นเฉียว : “ที่เธอพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง? หลีกทางอะไรหรอ? อะไรคือรักนิรันดร์? ที่พูดนั่นเธอหมายถึงคุณชายเย่กับหานเส่โยวหรอ?”

เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว เสิ่นเฉียวก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ เธอหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วพยักหน้า : “เธอฉลาดมากจริงๆ เสี่ยวเหยียน”

“พระเจ้า! เสี่ยวเหยียนสักพักโกรธเอามากๆ ด่าออกมา : “หานเส่โยวนังสารเลว ฉันบอกกับเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอดูไม่น่าจะเป็นคนดี ตอนนั้นเธอไม่เชื่อฉันแล้วยังโกรธฉันอีก ตอนนี้รู้แล้วละสิ?”

เสิ่นเฉียว： “......เรื่องแบบนี้ ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ถ้าอีกฝ่ายปฏิเสธ สองคนก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน”

เสี่ยวเหยียน： “เพราะฉะนั้นนี่เธอยืนยันว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว?”

เสิ่นนิ่งไปสักพัก “ใช่แหละ”

“อะไรคือใช่แหละ” เสี่ยวเหยียนท่าทางไม่พอใจเอามากๆ : “เธอถามจากปากเย่โม่เซินจากปากแล้วหรอ? เขาบอกว่าเขาไม่รักเธอแล้วรักหานเส่โยว?”

“……ไม่แน่นอน！”

“รักนิรันดร์บ้าอะไรล่ะ เธอสมองมีปัญหาหรือเปล่า? เธอจินตนาการเอาเองหรอ?”

“แต่ว่า…...” เสิ่นเฉียวมองไปที่เสี่ยวเหยียน เอาเรื่องต่างหูนั่นมาบอกเธอ

เกี่ยวกับเรื่องต่างหูสีชมพูนั่น เสี่ยวเหยียนถือว่าเป็นคนฉลาดที่สุดในนั้น จริงๆ แล้วได้ยินเธออธิบายแล้ว เธอโกรธจนคนไม่ไหว แต่ว่ากลับเย็นลงอย่างไว จากนั้นก็แจกแจงให้เสิ่นเฉียว

“เธอว่าต่างหูสีชมพูที่หานเส่โยวใส่อยู่นั่น? บังเอิญที่คุณชายเย่ไม่เจอพอดีเลย?”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า

“ดังนั้นเธอว่าต่างหูสีชมพูคู่นั้นเป็นคุณชายเย่ให้เธอหรอ?”

“งั้นไม่ใช่หรอ?”

“ความรักทำให้คนตาบอด ก็ไม่แน่ว่าหานเส่โยวจะขโมยไป?”

คำพูดของเสี่ยวเหยียนคำเดียวทำให้คนตื่นจากฝัน

“ได้ ได้ยังไง?” เสิ่นเฉียวไม่กล้าจะเชื่อ

“เธออย่าไม่เชื่อ ฉันไม่ใช่ไม่เคยคลุกคลีกับเธอ นอกจากนี้สายตาที่คุณชายเย่มองเธอก็ดูชอบเธอ เหมือนกับพ่อของฉันมองแม่ของฉันเป๊ะ! เฉียวเฉียว นอกจากคุณชายเย่เป็นผู้ชายเลวๆ จับปลาสองมือ ไม่งั้น…...เขาไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก นอกจากนี้ ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ควรที่จะเชื่อหานเส่โยวอีกแล้ว ต่างหูนั่นไม่ว่าจะเป็นเธอขโมยหรือว่า คุณชายเย่ให้ก็ตาม เธอก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพี่น้องกับเธอแล้ว ถ้าหากเธอคิดว่าเธอเป็นพี่น้องจริงๆ งั้นก็คงไม่ยอมรับต่างหูคู่นั้นเข้าใจไหม?”