เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 256

บทที่ 255 กลับบ้านกับฉัน

“ไม่รับ”

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองไม่สามารถจะคุยกับเย่โม่เซินได้

โทรศัพท์ดังสักพักก็หยุด แล้วก็ดังขึ้นอีก

เสี่ยวเหยียนกะพริบตา ตัดสินใจแทนเธอ : “ไม่ว่าจะยังไง เขาตั้งใจมาหาเธอน่าจะมีอะไรอยากจะพูดกับเธอ เธอก็น่าจะให้โอกาสเขาสักครั้งนะ? ไม่งั้นเขาจะเข้าใจผิดเอา เธอสนใจก็ไม่สนใจ งั้นคนอื่นไม่ใช่ขนาดโอกาสที่จะอธิบายก็ไม่มีหรอ?”

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็รับโทรศัพท์ ด้วยสายตาที่ตะลึงของเสิ่นเฉียวหยิบโทรศัพท์แล้วยืนขึ้น

“คุณชายเย่สวัสดีค่ะ ฉันคือเสี่ยวเหยียน”

เสิ่นเฉียวถลึงตาโตมองไปที่เธอ สักพักถึงจะตอบสนองกลับมา ยืนขึ้นแล้วแย่งโทรศัพท์กลับมา

เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งออกจากห้องทันควัน เสิ่นเฉียวไม่ได้ยินเธอกับเย่โม่เซินคุยอะไรกัน ได้ยินแต่การต่อรอง รอเธอกลับมา เสี่ยวเหยียนก็เอาโทรศัพท์มาคืนเธอ

“รอดีๆ สักพักหนึ่งเถอะ รอสักพักคุณชายเย่จะมารับเธอแล้ว”

“เธอให้เขามาแล้วหรอ?” เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ กลับไปหยิบกระเป๋าตัวเอง จากนั้นก็ปิดประตูจะไป

“นี่ เธอทำอะไรอ่ะ?” คุณชายเย่พูดเองว่าจะมารับเธอ ให้ฉันบอกที่อยู่จะเป็นไรไป?

“ฉันไม่อยากเจอเขา”

“ฉันบอกเขาว่าเธอบาดเจ็บ พอเขาได้ยินก็ทำตัวไม่ถูก เฉียวเฉียว หรือว่าเธอควรให้โอกาสเขาอธิบายสักครั้ง!” เสี่ยวเหยียนกดไหล่ของเธอ จ้องเธออย่างจริงจังแล้วพูด

เสิ่นเฉียวจ้องเธออย่างงงๆ สักพักประโยคนึงก็ไม่พูด

สุดท้ายเธอรออยู่ที่บ้านเสี่ยวเหยียนสิบนาที ก็มีคนกดกริ่งประตู ตอนเสี่ยวเหยียนไปเปิดประตู เสิ่นเฉียวที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกได้ยินเสียงเซียวซู่แล้ว : “ขอโทษนะครับ รบกวนเลย”

จากนั้นก็เป็นเสียงล้อกลิ้ง เสิ่นเฉียวไม่ได้เงยหน้าก็รู้สึกได้ว่าเย่โม่เซินมาแล้ว

เธอไม่อยากจะมองเย่โม่เซินสักตา นั่งหลับตาอยู่ตรงนั้น

อาจจะเป็นเพราะเธอร้องไห้มา ตาแดงๆ เพราะฉะนั้นเลยไม่อยากเจอเขา

“ตรงไหนบาดเจ็บ?” เย่โม่เซินเข้ามาแล้วเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น ขนาดเงยหน้ายังไม่เงยหน้าเลย คิ้วย่น ถามโดยไม่ได้ยับยั้งตัวเองประโยคหนึ่ง

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่ได้เงยหน้ามองเขา

เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ยืนอยู่ที่ทางเข้า ให้พื้นที่กับพวกเขา แล้วเธอก็มองไปที่เซียวซู่ แล้วหยักไหล่

เซียวซู่ยิ่งชื่นชมเสี่ยวเหยียน ผู้หญิงคนนี้รู้ก้าวรู้ถอย เหมาะที่จะเป็นพี่น้องกับเสิ่นเฉียว!

“ฉันกำลังถามเธอ”

เมื่อเสียงชายเย็นชาดังมาจากบนหัวของในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ เสิ่นเฉียวช็อกที่เย่โม่เซินมาใกล้ตัวเธอ

อึ้งไปสักพัก ตอนที่เสิ่นเฉียวเงยหน้าบังเอิญไปชนเข้ากับดวงตาที่ลึกของเขา

ตอนนี้เสิ่นเฉียวพึ่งรู้ ถึงแม้ขาคู่นั้นของเย่โม่เซินไม่มีประโยชน์แล้วนั่งบนรถเข็น แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แล้วยังเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ ตอนนี้เขายังคงมองลงมาที่เธอ ดวงตาสีดำคู่นั้นลึกล้ำราวกับกลางคืน

แต่ว่า เมื่อสัมผัสดวงตาสีแดงของเธอ สักพักสายตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนไป ยื่นมือมาจับคางของเธอ : “เธอร้องไห้?”

มือผู้ชายท่าทางไม่เบาไม่หนัก เสิ่นเฉียวถูกมือเขาจับจนเจ็บ ร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว เย่โม่เซินขมวดคิ้ว มือคลายออก แล้วเปลี่ยนมาโอบเอวของเธอ เอาเธอมากอดไว้ในอ้อมอก