เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 455

บทที่ 454 แค่พูดขอบคุณไม่มีประโยชน์

เสี่ยวเหยียนกับเลิงเยาเยานั่งมองเหตุการณ์อยู่ตรงนั้น ทั้งสองตกใจจนหน้าซีดเผือด เบิกตาโตอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ

เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป หานมู่จื่อ ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าส้นรองเท้าเธอจะหักในตอนนี้ รอบๆ ก็ไม่มีที่ให้เธอจับ ตัวของเธอจึงล้มลงไปด้านข้างอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอคิดไปจนถึงกระทั่งว่าจะกระทบโดนหัวตัวเองหรือเปล่า เธอเอามือขึ้นมาจับหน้าและหัวของตัวเอง

มือของเธอขยับได้ครู่หนึ่ง มันก็ถูกคนใช้แรงจับ

วินาทีต่อมา ทั้งตัวของเธอก็ล้มลงไปในอ้อมอกของเย่โม่เซิน

“...” หลังจากที่เสี่ยวเหยียนและเลิงเยาเยาตกใจ ทั้งสองแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา ราวกับกดปุ่มหยุดชั่วคราวอย่างไรอย่างนั้น

หานมู่จื่อ นึกว่าตัวเองจะล้มหัวแตกไปแล้ว แต่เธอกลับไม่เจ็บแม้แต่น้อย ทว่าเธอล้มลงไปในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น เธออยู่ในอ้อมอกของเย่โม่เซินที่มีรังสีความเป็นชายอันแข็งแกร่งโดยไม่ต้องพยายามทำอะไรเลย มือที่เคยจับข้อมือของเธอเอาไว้เปลี่ยนมาเป็นจับที่เอวของเธอ มือข้างหนึ่งของเขาจับคางของเธอแล้วบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” เสียงของเขาดูร้อนรน สีหน้าซีดเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะตกใจไม่น้อย

หานมู่จื่อยังตกใจไม่หาย หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เธอส่ายหน้าไปมา

“ฉัน ฉันไม่เป็นไร”

เย่โม่เซินมองอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ยื่นมือออกไปแล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมอก

พรึ่บ!

พอดีกับที่บนเวทีตรวจสอบแสงไฟ ไฟตรงที่นั่งของผู้ชมถูกปิดลงอีกครั้ง บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความมืดสนิท

บรรยากาศโดยรอบเงียบสนิท เงียบจนขนาดที่ หานมู่จื่อได้ยินเพียงเสียงเต้นของหัวใจตัวเองและเสียงเต้นของหัวใจอีกฝ่าย

เธอโดนเย่โม่เซินกอดแน่น เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขา ไม่นานเขาก็กอดเธอจนมิด เขายิ่งกอดเธอแน่นขึ้น แรงของเขาแทบจะทำให้กระดูกของเธอหัก

แต่ทว่า ไม่รู้ว่าทำไม หานมู่จื่อ ถึงไม่ผละออกจากเขา

อีกทั้ง ณ เวลานี้ จู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงความประหม่าที่เย่โม่เซินมีต่อเธอ

เมื่อครู่ตอนที่เขารู้ตัวเอง ใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย มันแสดงว่าเขากำลังประหม่า

เสียงดนตรีดังขึ้นมา เป็นเสียงระฆังอันแสนเศร้า มันดังทีละจังหวะเหมือนกำลังกระแทกใจของ หานมู่จื่อ

อยู่ๆ คนที่กอดเธออยู่ก็นิ่งไป ผ่านไปสักพักเขาก้มหน้าลง เหมือนกับริมฝีปากของเขากำลังจูบลงบนกลุ่มผมของหญิงสาว

สัมผัสที่ชัดเจนทำให้ความรู้สึกของ หานมู่จื่อ ชัดเจนขึ้นในทันที ทันใดนั้นสติของเธอก็กลับมา เธอพบว่าตัวเองยังอยู่ในอ้อมกอดของเย่โม่เซิน เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดกับเธอก่อนหน้านี้ เธอทำได้เพียงผละออกจากอ้อมกอดของเขา

“ขอบคุณค่ะคุณเย่โม่เซิน”

หานมู่จื่อ นั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง จิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จากนั้นเธอก็พบกับความเสียใจซึ่งก็คือส้นรองเท้าของเธอหักจริงๆ

เป็นไปได้อย่างไร รองเท้าที่ซื้อครั้งนี้คุณภาพมันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเม้มปาก เมื่อครู่ตอนที่ส้นรองเท้าเธอหักจนไม่รู้จะทำอย่างไร เสียงทุ้มต่ำของเย่โม่เซินก็ดังอยู่ที่ข้างหูของเธอ

“คำขอบคุณที่พูดเปล่าๆ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบหู หานมู่จื่อ ขมวดคิ้วอยู่ท่ามกลางความมืด

เธอกัดริมฝีปากล่าง ทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เย่โม่เซินพูด