เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 473

บทที่472 ผู้หญิงของฉัน ใครกล้าแตะ

“แต่หนูยังเด็กอยู่......” เสี่ยวหมี่โต้วทำหน้าน้อยใจ “และผมมีเพียงหม่ามี๊รักเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเข้า รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็หยุดชะงัก

เป็นหัวข้อนี้อีกแล้ว เธอลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ พูดเสียงเบา “รออีกหน่อย ให้เวลาหม่ามี๊อีกหน่อย หม่ามี๊จะหาพ่อให้หนูแน่นอน”

“คำไหนคำนั้นนะหม่ามี๊”

โทรศัพท์สั่นเล็กน้อย หานมู่จื่อเหลือบมองไป เป็นข้อความจากเย่โม่เซิน

“หม่ามี๊ โทรศัพท์ของหม่ามี๊กำลังดังอยู่” เสี่ยวหมี่โต้วบอกใบ้ให้ จากนั้นก็จะลุกขึ้นไปช่วยเธอเอาโทรศัพท์มือถืออย่างเอาอกเอาใจ สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบจับแขนเล็กๆของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ “เสี่ยวหมี่โต้ว เวลาดึกแล้ว หนูรีบเข้านอนเร็ว เด็กๆนอนดึกเกินไปไม่ได้”

“ออ นั้นก็ได้!” เสี่ยวหมี่โต้วถึงได้พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็นอนลงข้างๆเธอ หลับตาอย่างเชื่อฟัง พยายามนอนให้หลับ

หลังจากนั้นไม่นาน การหายใจของเขาก็ค่อยๆสม่ำเสมอแล้ว ในที่สุดหานมู่จื่อ ก็หายใจโล่งอก จึงได้ค่อยๆหยิบโทรศัพท์เข้ามา จากนั้นปรับโทรศัพท์มือถือเป็นโหมดปิดเสียง หลังนั้นแน่ใจแล้วว่า จะไม่รบกวนถึงเสี่ยวหมี่โต้ว เธอถึงได้เปิดข้อความ

เป็นข้อความ WeChat ที่เย่โม่เซินส่งมา

{เรื่องได้จัดการเรียบร้อยแล้ว คุณจะขอบคุณฉันอย่างไร}

เมื่อเห็นข้อความนี้ หัวของหานมู่จื่อเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม นายคนนี้ผิดปกติหรือเปล่า? จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว ยังจะมีหน้ามาให้เธอขอบคุณ? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขา จะเกิดเรื่องเยอะแยะแบบนี้หรือ?

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนกลางในอากาศ จากนั้นก็พิมพ์สะกดทีละคำ

{คุณชายเย่ ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำที่น่าทึ่งของคุณ ฉันจะไม่ถูกคนอื่นขุดคุ้ยเลย และบริษัทก็จะไม่โดนแฉโพยด้วยซ้ำ ใครจะไปรู้ว่า ต่อไปฉันจะโดนทำร้ายหรือเกิดอันตรายถึงชีวิตหรือเปล่า}

ข้อความส่งไปไม่นาน ทางนั้นก็ส่งกลับมาทันที

{ผู้หญิงของฉัน ใครจะกล้าแตะ?}

“......”

ตอนที่หานมู่จื่อเห็นประโยคนี้ หัวใจสะดุดเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกหมดคำพูดอย่างรวดเร็ว

เธอไม่อยากสนใจเขา จึงวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆเสียเลย

จากนั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน เมื่อเธอกลับมาเตรียมที่จะเข้านอน เห็นว่าหน้าจอยังสว่างอยู่ เย่โม่เซินส่งข้อความ WeChat ให้เธออีก

{ฉันจะส่งคนไปปกป้องความปลอดภัยของคุณ จะไม่คุณได้รับอันตราย}

เมื่อได้ยินเขาบอกว่า จะส่งคนมาปกป้องความปลอดภัยของตัวเอง หานมู่จื่อถึงได้รู้สึกว่า เขาก็ไม่ได้ไร้น้ำใจมากขนาดนั้น แต่ก็ยังคงไม่อยากสนใจเขา ปิดโทรศัพท์แล้วก็เข้านอนเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อหานมู่จื่อมาถึงบริษัท ก็เตรียมตัวพร้อมที่จะโดนหลินชิงชิง หาเรื่อง

เป็นน่าแปลกก็คือ เธอรอมาทั้งเช้า หลินชิงชิงก็ไม่ได้ปรากฏตัว

พูดตามเหตุผล เมื่อวานเธอกำเริบเสิบสานมากขนาดนั้น วันนี้น่าจะมาตรงเวลา ถึงจะถูก ทำไมจนจะถึงเที่ยงแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงา?

หานมู่จื่อไม่สามารถระงับความสงสัยในใจได้ ส่งข้อความถึงหลินซิงหั่ว

หลินซิงหั่วเป็นนักแสดงหญิง แต่ละวันนอกเหนือจากการถ่ายละครแล้ว ยังต้องวิ่งงานอีเว้นท์ต่างๆด้วย ดังนั้นจึงงานยุ่งมาก เวลาที่ว่างออกมา อาจจะเหนื่อยมากจนแค่หลับตาก็นอนหลับไปทันทีเลย และหลินซิงหั่วยังเป็นคนที่มีนิสัยประมาทไม่มีเล่ห์เหลี่ยม จึงมักจะเผลอหลับไปขณะแต่งหน้า

อย่างเช่นตอนนี้ เธอเพิ่งจะถ่ายละครตอนหนึ่งเสร็จ เหนื่อยมากจนล้มเซ นอนลงบนโซฟาแล้วหลับไปเลย

เฉินเฟยตรงไปตบที่หน้าเธอเบาๆ “นอนไม่ได้ ลุกขึ้นมาเช็ดเครื่องสำอางก่อน แล้วค่อยนอน”

“ไปให้พ้น!” หลินซิงหั่วเตะต่อยเฉินเฟย ไม่ยั้ง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าจะนอน เช็ดเครื่องสำอางอะไรกัน ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว......”

เฉินเฟยหมดวิธี เลยส่งสายตาให้กับผู้ช่วย จากนั้นผู้ช่วยก็ส่งน้ำยาล้างเครื่องสำอางและสำลีทำความสะอาดมาให้อย่างรวดเร็ว เฉินเฟยนั่งข้างๆ เช็ดเครื่องสำอางให้ หลินซิงหั่วอย่างมีความอดทน

“วันนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วใช่ไหม?” หลินซิงหั่ว ถามอย่างเหนื่อยล้า