เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 48

บทที่ 47 เธอไม่มีอะไรเลย

“ไม่มี”

เสิ่นเฉียวสำนึกผิด

เย่โม่เซินสายตายังคงเย็นชา คำพูดคำจาราวกับใบมีดอันแหลมคม

“ฉันหวังว่าครั้งต่อไปตอนที่เธอไปคุยงานที่ร้านกาแฟในฐานะผู้ช่วยของฉัน จะไม่ทำให้ฉันต้องขายขี้หน้า”

พูดถึงเสื้อผ้าเธออีกแล้ว เสิ่นเฉียวหน้าซีดไปเล็กน้อย“การแต่งตัวสำคัญขนาดนั้น？คุณต้องมาใส่ใจกับเรื่องภาพลักษณ์ขนาดนี้มั้ย？”

“คนคนหนึ่ง ถ้าขนาดพื้นฐานในการแต่งตัวยังทำได้ไม่ดี ถ้าเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นจะต้องทำความเข้าใจถึงข้างในจิตใจของเธอ”

เสิ่นเฉียว：“……”

ชักจะทนไม่ไหวแล้ว ไม่อยากจะเสวนาด้วยแล้วจริง ๆ

เสิ่นเฉียวโมโหจนเริ่มทนไม่ไหว อยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆ แต่เห็นเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนวีลแชร์แบบนี้แล้วก็อ่อนไหวอย่างห้ามใจไม่ได้ เพราะถ้าเธอเดินจากไปแล้วเขาต้องเจอเรื่องที่ยากลำบากจะทำยังไง？

ดังนั้นจึงทำได้เพียงยืนอยู่กับที่อย่างอดทน รออยู่นาน พนักงานก็วิ่งมาบอกกับเย่โม่เซินว่า：“คุณผู้ชายคะ เสื้อผ้าที่คุณซื้อให้คุณผู้หญิงใส่กล่องเรียบร้อยหมดแล้วค่ะ”

“ส่งไปตามที่อยู่นี้”เย่โม่เซินหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบยื่นให้อีกฝ่าย หลังจากพนักงานรับมาก็เบิกตาโพลง：“เย่ ตระกูลเย่？ท่าน ท่านคือ？”

แล้วก็พยักหน้า

“ค่ะได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว！”

ในเมืองเป่ยน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักบริษัทตระกูลเย่

“ไปได้รึยังคะ？”เสิ่นเฉียวไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เห็นพวกเขาคุยกันเสร็จก็ถามขึ้นมา

เย่โม่เซินตอบแค่เสียงอื้ม เสิ่นเฉียวเข็นเขาออกไป

ก่อนจะเดินออกไปก็ได้ยินเสียงเม้ามอยของเหล่าพนักงาน

“น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน？ทำให้คุณชายเย่ซื้อเสื้อผ้ามากมายก่ายกองขนาดนี้ให้เธอได้ยังไงกัน？”

“ไม่รู้เหมือนกัน ดูจากท่าทางของเธอน่าจะไม่มีเงินน่ะถูกแล้ว เห้อ ถ้ามีคนยอมทำแบบนี้กับฉันบ้างก็ดีสิ”

“ทำไมซินเดอเรลล่าถึงได้เจอกับเจ้าชายตลอดเลยนะ？ทำไมพวกเราไม่มีบ้าง？”

ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เสิ่นเฉียวแอบกำหมัดแน่น ตำนานซินเดอเรลล่ากับเจ้าชาย！

บางที เสิ่นเฉียวเธอเป็นซินเดอเรลล่าจริงๆก้ได้ อย่างไรก็ตามเธอไม่มีอะไรเลย พ่อแม่ก็ไม่รัก แต่ว่า เสิ่นเฉียวเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า เย่โม่เซิน ไม่ใช่สามีของเธออย่างเด็ดขาด

มีประโยคหนึ่งที่หานเส่โยวพูดไว้ถูกต้อง

เกี่ยวกับเรื่องที่กำลังท้อง สำหรับเสิ่นเฉียวที่แต่งงานเป็นครั้งที่สอง เย่โม่เซิน……ก็เป็นคาถาเร่งชีวิต

หลังจากที่กลับมาถึงตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวเดินกลับเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจอะไร เย่โม่เซินเดินไปห้องหนังสือ

เสิ่นเฉียวว่างจนไม่มีอะไรทำ จึงหยิบข้อมูลขึ้นมาหา หาไปหาไปเธอก็คิดอะไรบางอย่างได้อย่างคาดไม่ถึง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์และคว้ากระเป๋าออกไป

ตระกูลเย่

“แม่คะ ทำไมข้าวเย็นแม่ทำของที่หนูไม่ชอบอีกแล้วล่ะ？หนูไม่กินข้าวเย็นแล้ว！”เสิ่นโย่วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร กำลังหยิบตะเกียบมาก็เห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะล้วนแต่เป็นอาหารที่เธอไม่ชอบทั้งสิ้น

คุณแม่เสิ่นเห็นอย่างนั้น ก็รีบลุกขึ้นมาขวางเธอไว้

“เสี่ยวโย่ว ลูกผอมขนาดนี้แล้วยังจะเลือกกินอีกเหรอ”

“แม่คะ หนูไม่ได้เลือกกิน แต่กับข้าวที่แม่ทำมามันกินไม่ได้ แล้วแม่ดูสิว่าแม่ทำอะไรบ้าง หนูกินไม่ลงจริงๆ”เสิ่นโย่วเดินขึ้นบ้านไปแบบอารมณ์เสีย และไม่สนใจเธออีก

“เสี่ยวโย่ว ยัยลูกคนนี้นี่……”คุณแม่เสิ่นถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นก็กลับไปที่โต๊ะอาหาร นั่งหลังแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ：“พวกเรากินกันก่อน เดี๋ยวฉันค่อยซื้อของที่เธอชอบขึ้นไปให้เธอ”

คุณพ่อเสิ่นนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ สายตาค่อนข้างขุ่นเคือง：“คุณเลี้ยงเธอมา เธอก็ถูกคุณเลี้ยงมาแบบผิดๆ ดูสิตอนนี้กลายเป็นเด็กยังไงแล้ว ข้าวปลาไม่ยอมกิน จะดีกว่าถ้าปล่อยให้อดตายไปเลย”