เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 49

บทที่ 48 ทะเลาะ

ใช่ เสิ่นเฉียวเข้าใจ

เธอได้แต่งงานออกไปแค่นี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว จริง ๆก็ไม่มีทางเลือกหรอก

แต่ว่า……พอเห็นคุณแม่เสิ่นไม่เศร้าเลยสักนิด ไม่กังวลแทนเธอแบบนั้น เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกเศร้าเป็นพิเศษ

หรือว่า……แม่จะไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย？

คิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวมองไปที่อาหารตรงหน้าก็ไม่มีความอยากแล้ว

เสิ่นเฉียวตักข้าวเข้าปากสองสามคำ จากนั้นก็วางตะเกียบ：“พ่อคะ แม่คะ หนูกินข้าวมาจากตระกูลเย่แล้ว กินไม่ไหวแล้วค่ะ หนูขึ้นไปหยิบของข้างบนก่อนนะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวไม่รอให้ทั้งสองตอบก็รีบลุกขึ้นเดินไปบนบ้าน

คุณแม่เสิ่นเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเบะปาก：“เฉียวเฉียวโทษฉันใช่มั้ย？”

ได้ยินแบบนั้น คุณพ่อเสิ่นก็ถอนหายใจออกมา“ไม่น่าใช่ ลูกคนนี้รู้เรื่องมาก”

“ถ้าไม่ได้โทษฉัน งั้นก็แสดงว่าอยู่ตระกูลเย่มีความเป็นอยู่ดีสินะ อาหารของพวกเราตระกูลเสิ่นเลยไม่ถูกปากแล้ว？”

คุณพ่อเสิ่นอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา：“คุณพูดมั่วๆอะไรแบบนั้น？”

“คุณว่าฉันพูดมั่วๆเหรอ？คุณดูท่าทางของลูกก็รู้แล้ว！”คุณแม่เสิ่นโกรธจนวางตะเกียบกับถ้วย และก็กินไม่ลงแล้ว

เสิ่นเฉียวกลับไปถึงห้องของตัวเอง พอเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่าภายในห้องค่อนข้างยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ เธอขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไป มองดูห้องที่ถูกรื้อ

ตอนที่เธอไปมันไม่ใช่แบบนี้ ใครกันที่เข้ามารื้อข้าวของของเธอ？

พอคิดขึ้นได้ เสิ่นเฉียวก็หน้าซีด รีบเดินไปเปิดลิ้นชักของตู้ พอเปิดแล้วก็เอากล่องเล็กๆข้างในนั้นหยิบออกมา และพบว่าสมุดบัญชีเงินฝากที่อยู่ข้างในหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เสิ่นเฉียวหน้าซีดกว่าเดิม กัดริมฝีปากแน่น

ต้องเป็นเสิ่นโย่วแน่ๆที่เข้ามาในห้องของเธอ คิดได้แบบนั้น เสิ่นเฉียวก็หันหลังเดินไปหาเสิ่นโย่ว

เสิ่นโย่วตอนนี้ขดตัวอยู่ในห้องนอนแล้วคุยโทรศัพท์กับแฟนของเธออยู่

“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากอาหาร ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ถ้าอย่างนั้น……นายทำเสร็จแล้วเอามาส่งให้ฉัน？โอเคโอเค งั้นฉันจะรอนะ”

ก๊อกก๊อก——

เสียงเคาะประตูดังเข้ามาใบหน้าของเสิ่นโย่วแสดงสีหน้าออกอย่างเอือมระอา：“ที่รัก รอฉันแป๊บนะ น่าจะเป็นแม่มา”

พูดจบ เสิ่นโย่วก็เดินไปเปิดประตู ยังไม่ทันเห็นคนที่มาก็โวยวายไปก่อนแล้วว่า：“แม่ หนูบอกกี่รอบแล้วว่าหนูไม่อยากกิน แม่ไม่ต้องมา……”

ประโยคข้างหลังยังไม่ทันจะพูดจบเสิ่นโย่วก็อึ้งไปแล้ว เธอยืนมองไปที่คนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูห้องเธออย่างมึนงง

สายตาของเสิ่นเฉียวมองไปที่เธออย่างเย็นชา

“พี่……พี่ทำไม……อยู่ ๆก็กลับมา？”

เสิ่นเฉียวมองไปที่ข้างหลังของเธอ ห้องของตัวเธอเองจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแท้ๆ กลับรื้อห้องของเธอซะจนเละเทะ

เป็นเพราะทำเรื่องที่ไร้จิตสำนึก ดังนั้นเสิ่นโย่วกลืนความรู้สึกที่ผิดนั้นลง จากนั้นเอามือถือวางตรงหูพูดว่า：“พี่สาวฉันมาตามแล้ว เดี๋ยวดึกๆฉันค่อยโทรไปหาใหม่นะ”

พูดจบก็รีบตัดสายในทันที

เสิ่นเฉียวใช้จังหวะนี้เดินเข้าไป เสิ่นโย่วหันหน้ากลับมา ก็รีบขึ้นไปขวางหน้าเธอเอาไว้

“พี่ พี่จะทำอะไร？”

เสิ่นเฉียวหยุดเดิน แล้วเอากล่องที่อยู่ในมือส่งให้เธอตรงหน้า