เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 49

สรุปบท บทที่ 48 ทะเลาะ: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

สรุปตอน บทที่ 48 ทะเลาะ – จากเรื่อง เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู

ตอน บทที่ 48 ทะเลาะ ของนิยายนิยาย จีนเรื่องดัง เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดยนักเขียน สือหวู เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

บทที่ 48 ทะเลาะ

ใช่ เสิ่นเฉียวเข้าใจ

เธอได้แต่งงานออกไปแค่นี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว จริง ๆก็ไม่มีทางเลือกหรอก

แต่ว่า……พอเห็นคุณแม่เสิ่นไม่เศร้าเลยสักนิด ไม่กังวลแทนเธอแบบนั้น เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกเศร้าเป็นพิเศษ

หรือว่า……แม่จะไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย?

คิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวมองไปที่อาหารตรงหน้าก็ไม่มีความอยากแล้ว

เสิ่นเฉียวตักข้าวเข้าปากสองสามคำ จากนั้นก็วางตะเกียบ:“พ่อคะ แม่คะ หนูกินข้าวมาจากตระกูลเย่แล้ว กินไม่ไหวแล้วค่ะ หนูขึ้นไปหยิบของข้างบนก่อนนะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวไม่รอให้ทั้งสองตอบก็รีบลุกขึ้นเดินไปบนบ้าน

คุณแม่เสิ่นเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเบะปาก:“เฉียวเฉียวโทษฉันใช่มั้ย?”

ได้ยินแบบนั้น คุณพ่อเสิ่นก็ถอนหายใจออกมา“ไม่น่าใช่ ลูกคนนี้รู้เรื่องมาก”

“ถ้าไม่ได้โทษฉัน งั้นก็แสดงว่าอยู่ตระกูลเย่มีความเป็นอยู่ดีสินะ อาหารของพวกเราตระกูลเสิ่นเลยไม่ถูกปากแล้ว?”

คุณพ่อเสิ่นอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา:“คุณพูดมั่วๆอะไรแบบนั้น?”

“คุณว่าฉันพูดมั่วๆเหรอ?คุณดูท่าทางของลูกก็รู้แล้ว!”คุณแม่เสิ่นโกรธจนวางตะเกียบกับถ้วย และก็กินไม่ลงแล้ว

เสิ่นเฉียวกลับไปถึงห้องของตัวเอง พอเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่าภายในห้องค่อนข้างยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ เธอขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไป มองดูห้องที่ถูกรื้อ

ตอนที่เธอไปมันไม่ใช่แบบนี้ ใครกันที่เข้ามารื้อข้าวของของเธอ?

พอคิดขึ้นได้ เสิ่นเฉียวก็หน้าซีด รีบเดินไปเปิดลิ้นชักของตู้ พอเปิดแล้วก็เอากล่องเล็กๆข้างในนั้นหยิบออกมา และพบว่าสมุดบัญชีเงินฝากที่อยู่ข้างในหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เสิ่นเฉียวหน้าซีดกว่าเดิม กัดริมฝีปากแน่น

ต้องเป็นเสิ่นโย่วแน่ๆที่เข้ามาในห้องของเธอ คิดได้แบบนั้น เสิ่นเฉียวก็หันหลังเดินไปหาเสิ่นโย่ว

เสิ่นโย่วตอนนี้ขดตัวอยู่ในห้องนอนแล้วคุยโทรศัพท์กับแฟนของเธออยู่

“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากอาหาร ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ถ้าอย่างนั้น……นายทำเสร็จแล้วเอามาส่งให้ฉัน?โอเคโอเค งั้นฉันจะรอนะ”

ก๊อกก๊อก——

เสียงเคาะประตูดังเข้ามาใบหน้าของเสิ่นโย่วแสดงสีหน้าออกอย่างเอือมระอา:“ที่รัก รอฉันแป๊บนะ น่าจะเป็นแม่มา”

พูดจบ เสิ่นโย่วก็เดินไปเปิดประตู ยังไม่ทันเห็นคนที่มาก็โวยวายไปก่อนแล้วว่า:“แม่ หนูบอกกี่รอบแล้วว่าหนูไม่อยากกิน แม่ไม่ต้องมา……”

ประโยคข้างหลังยังไม่ทันจะพูดจบเสิ่นโย่วก็อึ้งไปแล้ว เธอยืนมองไปที่คนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูห้องเธออย่างมึนงง

สายตาของเสิ่นเฉียวมองไปที่เธออย่างเย็นชา

“พี่……พี่ทำไม……อยู่ ๆก็กลับมา?”

เสิ่นเฉียวมองไปที่ข้างหลังของเธอ ห้องของตัวเธอเองจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแท้ๆ กลับรื้อห้องของเธอซะจนเละเทะ

เป็นเพราะทำเรื่องที่ไร้จิตสำนึก ดังนั้นเสิ่นโย่วกลืนความรู้สึกที่ผิดนั้นลง จากนั้นเอามือถือวางตรงหูพูดว่า:“พี่สาวฉันมาตามแล้ว เดี๋ยวดึกๆฉันค่อยโทรไปหาใหม่นะ”

พูดจบก็รีบตัดสายในทันที

เสิ่นเฉียวใช้จังหวะนี้เดินเข้าไป เสิ่นโย่วหันหน้ากลับมา ก็รีบขึ้นไปขวางหน้าเธอเอาไว้

“พี่ พี่จะทำอะไร?”

เสิ่นเฉียวหยุดเดิน แล้วเอากล่องที่อยู่ในมือส่งให้เธอตรงหน้า

“แม่!”พอเห็นคุณแม่เสิ่น เสิ่นโย่วเหมือนเห็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอรีบเข้าไปหลบอยู่หลังแม่ของเธอ:“แม่ในที่สุดก็มาแล้ว พี่มาโทษหนู ว่าหนูขโมยสมุดบัญชีเงินฝากของเธอ แต่แม่คะ หนูไม่ได้เอาของของพี่ไปเลยนะ”

ได้ฟังอย่างนั้น คุณแม่เสิ่นก็ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที:“เฉียวเฉียว ลูกไปกล่าวหาน้องได้ยังไง?สมุดบัญชีเงินฝากของลูกเองลูกเอาไปวางไว้ที่ไหนลูกไม่รู้เหรอ?”

“หนูก็เอาไว้ในห้องของหนู แต่ห้องกลับถูกใครบางคนรื้อจนเละเทะไปหมด นอกจากเธอแล้วยังจะมีใครกล้าเข้าห้องของหนูตามอำเภอใจอีก?”

คุณแม่เสิ่นได้ยินแบบนั้น ก็หันกลับไปมองเสิ่นโย่วที่อยู่ข้างหลังเธอ

เสิ่นโย่วรีบเถียงข้างๆคูๆ:“หนูจะรู้ได้ยังไง?อาจจะเป็นพวกหัวขโมยก็ได้?แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามหนูไม่ได้เป็นคนเอาไป!”

“เฉียวเฉียว เสี่ยวโย่วบอกว่าไม่ได้หยิบไป ลูกเชื่อน้องมันเถอะ”

เสิ่นเฉียว:“แม่ นั่นเป็นเงินเก็บทั้งหมดของหนูนะ ถ้ามีโจรขึ้นบ้านจะเป็นไปได้เหรอที่ทุกคนจะไม่รู้?ถ้าเกิดโจรขึ้นบ้านจริงๆทำไมถึงเข้ามาแค่ห้องหนู?ของพ่อกับแม่กลับไม่โดน แล้วจะมีใครได้อีก?”

“พอได้แล้ว!”คุณแม่เสิ่นอารมณ์เสียจนทนไม่ไหว พูดขึ้นมาว่า:“แม่เอาไปเองโอเคมั้ย?บ้านเราไม่มีเงินเหลือแล้ว เลยต้องเอาเงินของลูกมาโปะค่าใช้จ่ายภายในบ้านมีปัญหามั้ย?นี่คือท่าทางที่ลูกใช้คุยกับแม่งั้นเหรอ?นี่ลูกยังเห็นแม่คนนี้อยู่ในสายตาบ้างมั้ย?”

เสิ่นเฉียว:“แม่คะ!”

“เรียกทำไม?แต่งงานไปอยู่บ้านตระกูลเย่แล้วสูงส่งขึ้นเลยงั้นสิ?กลับบ้านมาแม้แต่กับข้าวที่บ้านยังไม่อยากจะกิน?ลูกแต่งงานครั้งที่สองเข้าไปอยู่บ้านเขาไม่ใช่ครั้งแรก อย่ามาทำเป็นห่วงตัวเองมากไปหน่อยเลย เรื่องเงินแม่รับผิดชอบเอง แม่เอาไปใช้จนหมดเอง ต้องให้แม่ไปกู้เงินมาคืนให้ลูกมั้ย?”

เสิ่นเฉียว:“……”

เธอมองไปที่คุณแม่เสิ่นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของแม่แท้ๆของตัวเอง

“แม่ ทำไมคะ?หนูก็เชื่อฟังตามที่แม่บอก แต่งงานกับตระกูลเย่แล้ว……ไม่ใช่เหรอคะ?”

“แต่ทำไมกัน?ทำไมแม่ทำกับหนูแบบนี้?”เสิ่นเฉียวถามออกไปด้วยปากที่สั่นเครือ

คุณแม่เสิ่นทำเสียงเหอะ:“ฉันทำยังไงกับแกล่ะ?พอแกกับบ้านมาไม่ทันไรก็มาดุน้องแล้ว ฉันได้ว่าอะไรแกรึยัง?”

“ถ้าแกอยู่แล้วไม่มีความสุข งั้นก็ไสหัวออกไปจากบ้านนี้ซะ!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่