เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 50

บทที่ 50 ร่ำเมรัย(2)

มือของชายคนนั้นเพิ่งถูกปัดออก แต่ตอนที่กำลังจะเอาไปโอบอีกครั้ง ก็ถูกใครบางคนดึงปกเสื้อแล้วผลักกระเด็นถอยหลังไป

เกิดอะไรขึ้น？ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ชายคนนั้นก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบ ๆตัวเริ่มเย็นลง ราวกับว่ามีสายตาอันแหลมคมมองมาที่เขาอยู่ เป็นสายตาของชายที่นั่งอยู่บนรถวีลแชร์นั้น

แสงไฟหลากสีภายในร้านเหล้านั้น ทุกคนในที่นี้กลายเป็นสีเดียวกัน แต่ไม่ใช่กับเขา

เขาเพียงแค่นั่งอยู่ที่ตรงนั้น แต่สายตาที่ส่งมากลับไม่เผยให้เห็นเสน่ห์ฐานะในตัวเขา ดวงตาที่เย็นยะเยือกและบรรยากาศที่รุนแรงกลายเป็นอีกโลกหนึ่ง โลกที่คนภายนอกไม่อาจรุกล้ำเข้ามาได้

“แกคิดจะทำอะไรกับเธอ？”เซียวซู่กำปกเสื้อของชายคนนั้นแล้วถาม

“ขอโทษครับ！”ชายคนนี้ได้สติก็รีบขอโทษขอโพย แม้ว่าอีกฝ่ายจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ แต่บรรยากาศรอบตัวเขานั้นไม่ใช่คนธรรมดา และด้านหลังตอนที่ชายคนนี้กำปกเสื้อของเขาเอาไว้ อยู่ๆเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้เลย นี่หมายความว่าอะไร？

ใช้ชีวิตอยู่มาได้นานขนาดนี้ เขาไม่ใช่คนที่ไม่ฉลาด

“ผมไม่รู้ว่าเธอมีคู่ ขอโทษด้วย ปล่อยไปเถอะนะ”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เม้มฝีปากแน่น สายตาที่ดุร้ายนั้นจ้องไปที่มือของเขา

“มือข้างไหนที่แตะเธอ？”

ชายคนนั้นยืนนิ่งกับที่ หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลออกมา สายตาของเย่โม่เซินเหมือนกับภูเขาขนาดยักษ์ที่ไร้รูปร่างที่กดลงไปบนหัวไหล่ของเขา ทำให้เขาโน้มตัวก้มหัวลงไปอย่างไม่รู้ตัว และค่อยๆยกมือขวาขึ้นมา

“จัดการมันซะ”

คำพูดที่เรียบเฉยดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี ราวกับระเบิดที่ตกลงบนพื้น

สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปทันที เหงือกและฟันสั่น：“ผมผมผมผมไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องตัวเธอจริง ๆครับ ผมไม่รู้……คุณครับ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ！”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ ก็มีผู้ชายที่ใส่ชุดสูทพร้อมแว่นตาดำเดินมาคว้าตัวเขาไว้

ชายคนนั้นเคยเห็นฉากแบบนี้มาก่อน กลัวจะแขนขาแทบจะไม่มีแรงลงไปกับพื้น

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เสิ่นเฉียวที่นั่งนิ่งอยู่ตรงบาร์ไม่ขยับเขยื้อนเมื่อครู่นี้ ตอนนี้อยู่ ๆก็ลุกขึ้นมา รูปร่างที่ผอมเล็กของเธอเดินไปทางเย่โม่เซินอย่างโซซัดโซเซ

“คุณ！”

เธอเดินไปหยุดตรงหน้าเย่โม่เซิน แล้วเอานิ้วชี้ชี้ไปที่เขา

เย่โม่เซินยังคงทำหน้านิ่ง มองไปที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แก้มที่ขาวผ่องกลายเป็นสีแดง ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมาพร้อมความมึนเมา ริมฝีปากที่แดงอวบอิ่มนั้นยังคงมีคราบเหล้า เส้นผมที่นุ่มสลวยปล่อยลงมาประบ่าทั้งสอง จนแทบจะปกปิดใบหน้าของเธอไปเกินกว่าครึ่ง ฉากนี้ราวกับว่าเธอแต่งหน้าแทนหน้าสดของเธอ แต่การแต่งหน้าจะต้องดูธรรมชาติและสบายๆกว่าครั้งที่แล้ว

เย่โม่เซินเหมือนจะสติหลุดไปเล็กน้อย จนเกือบจะถูกสายตาที่สวยงามคู่นั้นของเธอดูดเข้าไป

“คุณมีสิทธิ์อะไร……มายุ่งเรื่องของฉัน！” เสิ่นเฉียวพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียแล้วชี้ไปที่เขาเย่โม่เซิน

แต่เธอที่ดื่มเหล้ามานั้น ร่างกายจึงอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง พูดไปอากาศก็ไม่พอ ตรงข้ามกลับใช้เสน่ห์ของผู้หญิงแทน

ลูกน้องทั้งหลายที่อยู่ข้างๆพอเห็นภาพนี้ต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

ผู้หญิงคนนี้กล้าเอานิ้วชี้ไปที่จมูกของเขาต่อหน้าเขาเย่โม่เซินอย่างคาดไม่ถึง แถมยังถามอีกว่าเขามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งเรื่องของเธอ？

“พูดสิ！ฉันถามคุณอยู่นะ！”เสิ่นเฉียวเห็นเขานั่งนิ่งไม่ไหวติง ก็เดินเข้าไปอีกก้าว แล้วเอาเท้าเหยียบไปที่ตัวของเย่โม่เซินอย่างโซเซ

“คุณชายเย่！”เซียวซู่ตาโต ร้องออกมาอย่างร้อนรนใจ

เย่โม่เซินมองดูผู้หญิงที่ตนตกหลุมรัก แค่เขาขยับมือ ก็สามารถหลบได้

ถ้าหลบเธอก็จะล้มลงไปบนพื้นที่ทั้งแข็งและเย็น แต่ถ้าไม่หลบเธอก็จะล้มเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แต่ต่อหน้าลูกน้องมากมายขนาดนี้……

ปึง！

“คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของฉัน？”ดูเหมือนว่าเสิ่นเฉียวจะไม่เข้าใจที่เขาพูด เธอเงยหน้าขึ้นแล้วย้อนถามเขาเสียงดังในทันที ในขณะนั้น เธอยื่นหน้าไปหาเขา ใบหน้าห่างจากเย่โม่เซินใกล้มาก

ลมหายใจไหลเวียนอยู่รอบๆ~

ลมหายใจที่หอมหวานของเธอผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ เป็นเหมือนยากระตุ้นบางชนิด

เย่โม่เซินสูดลมหายใจ มองดูใบหน้าที่ใกล้ซะจนห่างกันเพียงปลายนิ้ว

ปกติแล้วเธอไม่แต่งหน้า ผิวพรรณของเธอดีมาก ขาวราวกับคริสตัล เพียงเป่าเบาๆก็ถูกทำลายได้ โดยเฉพาะ……ริมฝีปากที่แดงและเย้ายวนนั้น เป็นหนึ่งเดียวกัน ราวกับกำลังดึงดูดให้เขาไปกระทำอะไรบางอย่าง

เย่โม่เซินนัยน์ตาแน่นิ่งไปสักพัก เขากดเสียงต่ำลง มือใหญ่ๆของเขาวางลงบนเอวของเสิ่นเฉียว แล้วพูดเบาๆ：“เธอลองเข้าใกล้ฉันอีกสิ？”

เย่โม่เซินคิดว่าการขู่จะใช้กับเธอได้ผล แต่ทว่าเขาไม่เข้าใจคนที่เมาเหล้าเลยว่าจริง ๆแล้วมีสภาพเป็นยังไง

เหล้าทำให้กล้า ยิ่งคุณกระตุ้นเธอก็ยิ่งทำให้เธอคึกเข้าไปอีก

เช่นนี้เสิ่นเฉียว ที่ถูกเย่โม่เซินพูดใส่แบบนั้น เหมือนถูกถูกกระตุ้นมากกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้เธอจึงขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย ตอนนี้ทั้งคู่แทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน

“เข้ามาใกล้แล้ว”

หลังจากเข้ามาใกล้ เสิ่นเฉียวพูดออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

เสียงที่นุ่มนวล ราวกับสายไหมที่เพิ่งม้วนออกมาจากเครื่อง มันหวานจนเข้าไปลึกถึงในจิตใจของเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินสูดหายใจเข้าแน่น กัดฟันและจ้องมองที่เธอ

“อย่าล้อเล่นกับไฟ！”

ยัยบ้านี่ ไม่คิดเลยว่าเมาเหล้าแล้วอยู่ๆจะกลายเป็นคนละคนแบบนี้ แทบจะทำให้เขาเป็นบ้าอยู่แล้ว！

“ไฟ？ไหนล่ะไฟ？”เสิ่นเฉียวหัวเราะเหอะเหอะ ทันใดนั้นก็เอามือจับไปที่คางของเย่โม่เซิน แล้วหัวเราะออกมาเบาๆว่า：“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะเย่โม่เซิน ไม่ใช่ว่าคุณเกลียดฉันหรอกเหรอ？แล้วทำไม……ต้องมายุ่งเรื่องของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า？”