เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 50

บทที่ 50 ร่ำเมรัย(2)

มือของชายคนนั้นเพิ่งถูกปัดออก แต่ตอนที่กำลังจะเอาไปโอบอีกครั้ง ก็ถูกใครบางคนดึงปกเสื้อแล้วผลักกระเด็นถอยหลังไป

เกิดอะไรขึ้น？ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ชายคนนั้นก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบ ๆตัวเริ่มเย็นลง ราวกับว่ามีสายตาอันแหลมคมมองมาที่เขาอยู่ เป็นสายตาของชายที่นั่งอยู่บนรถวีลแชร์นั้น

แสงไฟหลากสีภายในร้านเหล้านั้น ทุกคนในที่นี้กลายเป็นสีเดียวกัน แต่ไม่ใช่กับเขา

เขาเพียงแค่นั่งอยู่ที่ตรงนั้น แต่สายตาที่ส่งมากลับไม่เผยให้เห็นเสน่ห์ฐานะในตัวเขา ดวงตาที่เย็นยะเยือกและบรรยากาศที่รุนแรงกลายเป็นอีกโลกหนึ่ง โลกที่คนภายนอกไม่อาจรุกล้ำเข้ามาได้

“แกคิดจะทำอะไรกับเธอ？”เซียวซู่กำปกเสื้อของชายคนนั้นแล้วถาม

“ขอโทษครับ！”ชายคนนี้ได้สติก็รีบขอโทษขอโพย แม้ว่าอีกฝ่ายจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ แต่บรรยากาศรอบตัวเขานั้นไม่ใช่คนธรรมดา และด้านหลังตอนที่ชายคนนี้กำปกเสื้อของเขาเอาไว้ อยู่ๆเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้เลย นี่หมายความว่าอะไร？

ใช้ชีวิตอยู่มาได้นานขนาดนี้ เขาไม่ใช่คนที่ไม่ฉลาด

“ผมไม่รู้ว่าเธอมีคู่ ขอโทษด้วย ปล่อยไปเถอะนะ”

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เม้มฝีปากแน่น สายตาที่ดุร้ายนั้นจ้องไปที่มือของเขา

“มือข้างไหนที่แตะเธอ？”

ชายคนนั้นยืนนิ่งกับที่ หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลออกมา สายตาของเย่โม่เซินเหมือนกับภูเขาขนาดยักษ์ที่ไร้รูปร่างที่กดลงไปบนหัวไหล่ของเขา ทำให้เขาโน้มตัวก้มหัวลงไปอย่างไม่รู้ตัว และค่อยๆยกมือขวาขึ้นมา

“จัดการมันซะ”

คำพูดที่เรียบเฉยดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรี ราวกับระเบิดที่ตกลงบนพื้น

สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปทันที เหงือกและฟันสั่น：“ผมผมผมผมไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องตัวเธอจริง ๆครับ ผมไม่รู้……คุณครับ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ！”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ ก็มีผู้ชายที่ใส่ชุดสูทพร้อมแว่นตาดำเดินมาคว้าตัวเขาไว้

ชายคนนั้นเคยเห็นฉากแบบนี้มาก่อน กลัวจะแขนขาแทบจะไม่มีแรงลงไปกับพื้น

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เสิ่นเฉียวที่นั่งนิ่งอยู่ตรงบาร์ไม่ขยับเขยื้อนเมื่อครู่นี้ ตอนนี้อยู่ ๆก็ลุกขึ้นมา รูปร่างที่ผอมเล็กของเธอเดินไปทางเย่โม่เซินอย่างโซซัดโซเซ

“คุณ！”

เธอเดินไปหยุดตรงหน้าเย่โม่เซิน แล้วเอานิ้วชี้ชี้ไปที่เขา

เย่โม่เซินยังคงทำหน้านิ่ง มองไปที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แก้มที่ขาวผ่องกลายเป็นสีแดง ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมาพร้อมความมึนเมา ริมฝีปากที่แดงอวบอิ่มนั้นยังคงมีคราบเหล้า เส้นผมที่นุ่มสลวยปล่อยลงมาประบ่าทั้งสอง จนแทบจะปกปิดใบหน้าของเธอไปเกินกว่าครึ่ง ฉากนี้ราวกับว่าเธอแต่งหน้าแทนหน้าสดของเธอ แต่การแต่งหน้าจะต้องดูธรรมชาติและสบายๆกว่าครั้งที่แล้ว

เย่โม่เซินเหมือนจะสติหลุดไปเล็กน้อย จนเกือบจะถูกสายตาที่สวยงามคู่นั้นของเธอดูดเข้าไป

“คุณมีสิทธิ์อะไร……มายุ่งเรื่องของฉัน！” เสิ่นเฉียวพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียแล้วชี้ไปที่เขาเย่โม่เซิน

แต่เธอที่ดื่มเหล้ามานั้น ร่างกายจึงอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง พูดไปอากาศก็ไม่พอ ตรงข้ามกลับใช้เสน่ห์ของผู้หญิงแทน

ลูกน้องทั้งหลายที่อยู่ข้างๆพอเห็นภาพนี้ต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

ผู้หญิงคนนี้กล้าเอานิ้วชี้ไปที่จมูกของเขาต่อหน้าเขาเย่โม่เซินอย่างคาดไม่ถึง แถมยังถามอีกว่าเขามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งเรื่องของเธอ？

“พูดสิ！ฉันถามคุณอยู่นะ！”เสิ่นเฉียวเห็นเขานั่งนิ่งไม่ไหวติง ก็เดินเข้าไปอีกก้าว แล้วเอาเท้าเหยียบไปที่ตัวของเย่โม่เซินอย่างโซเซ

“คุณชายเย่！”เซียวซู่ตาโต ร้องออกมาอย่างร้อนรนใจ

เย่โม่เซินมองดูผู้หญิงที่ตนตกหลุมรัก แค่เขาขยับมือ ก็สามารถหลบได้

ถ้าหลบเธอก็จะล้มลงไปบนพื้นที่ทั้งแข็งและเย็น แต่ถ้าไม่หลบเธอก็จะล้มเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แต่ต่อหน้าลูกน้องมากมายขนาดนี้……

ปึง！