เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 49

บทที่ 49 ร่ำเมรัย(1)

บนถนน

เสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าแต่ละก้าวอย่างหนักอึ้ง ท่าทางของเธอสับสน ขอบตาแดง น้ำตาแข็งตัวอยู่ในดวงตาของเธอ ไม่ไหลรินออกมาแม้แต่หยดเดียว

กระเป๋าในมือของเธอถูกเธอขว้างจนเปลี่ยนรูปร่าง จนดูเป็นของเกรดต่ำ

ปัง！

ใครบางคนวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วพุ่งชนเข้ากับเธอ เสิ่นเฉียวล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น กระเป๋าของเธอพังแล้ว ของด้านในกระจายออกมาหมด

คนที่ชนเธอยืนทำตัวไม่ถูกอยู่กับที่“ขอโทษครับ！คุณไม่เป็นไรนะ？”

เสิ่นเฉียวนั่งอยู่กับพื้นอย่างมึนงง มองภาพตรงหน้ามึนงง

คนที่วิ่งชนเธอรีบก้มตัวลงมาช่วยเธอเก็บของของเธอขึ้นมา จากนั้นก็วางไว้ในมือของเธอ：“ขอโทษครับ แต่ผมมีธุระด่วน ขอโทษจริงๆ ของทั้งหมดอยู่ตรงนี้แล้วนะครับ”

หลังจากที่คนนั้นเอาของคืนให้กับเสิ่นเฉียวแล้ว ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอีกครั้ง

ในมือของเสิ่นเฉียวล้วนเป็นของที่เขาเก็บขึ้นมาให้เธอ ส่วนกระเป๋ากระเด็นไปอยู่ข้างๆ ไม่สามารถใส่ของอะไรได้อีกแล้ว

เสิ่นเฉียวก้มหน้าก้มตา สายตามองต่ำทำให้ไม่อาจรู้ถึงความรู้สึกที่อยู่ในดวงตาของเธอ หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะขึ้นมาในทันที

ผู้คนต่างพากันหลีกเลี่ยง ไม่กล้าเดินไปใกล้

มีอะไรบางอย่างหล่นลงมาจากบนใบหน้าของเธอ บนหลังมือของเธอ ไม่ทันไรเสื้อผ้าของเธอก็เปียกชุ่ม

ไม่เหมือนกันว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสิ่นเฉียวร้องไห้จนพอแล้วจึงเอามือปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอออกไป จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเก็บกระเป๋าใบพังที่หล่นไปอยู่ข้างๆ แล้วเอาของใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิม จากนั้นก็ม้วนกระเป๋าเพื่อกันไม่ให้ของหล่นออกมา และลุกขึ้นเดินต่อไปข้างหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เดิมทีนั้น เธอกลับบ้านไปเพื่อจะไปเอาเงินที่เธอค่อยๆเก็บสะสมมาตลอดหลายปีนี้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ร้านสองสามชุด จะได้ไม่ถูกเย่โม่เซินหัวเราะเยาะเอาตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าเงินเก็บทั้งหมดจะหายไป แม้กระทั่งแม่แท้ๆของเธอ ยังไล่เธอออกจากบ้าน

นั่นเป็น……แม่แท้ๆที่คลอดเธอออกมา

แต่อยู่ๆแม่กลับ……ไล่เธอออกจากบ้าน

บางครั้งเสิ่นเฉียวก็คิดว่า จริงๆแล้วเธอเป็นลูกแท้ๆหรือเปล่า ทำไมแม่ถึงดูแลน้องสาวดีกว่าเธอตั้งแต่เด็กๆ？เธอไม่รู้ว่ามีส่วนไหนที่เธอทำผิดพลาดไป เธอขยันตั้งแต่เด็ก เชื่อฟังพ่อแม่ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นเด็กที่ไม่ดื้อ ฉะนั้นเวลาที่พ่อแม่พูดอะไรเธอก็จะไม่ปฏิเสธ

ให้เธอไปแต่งงานกับตระกูลเย่แทนเสิ่นโย่ว เธอก็ทำตามแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า……

มาคิดถึงภูมิหลัง ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

เสิ่นเฉียวเอยเสิ่นเฉียว ชีวิตเธอนี่มันช่างเหมือนกับเรื่องตลกจริงๆ……

**

เย่โม่เซินนั่งอยู่ตรงหน้าต่างคนเดียว มองดูดวงไฟที่อยู่ภายนอกหน้าต่าง ภายในห้องที่เงียบงันมีเพียงเสียงลมหายใจของเขาเพียงคนเดียว เมื่อก่อนช่วงนี้ ยัยผู้หญิงบ๊องนั่นจะต้องออกมาจากห้องอาบน้ำ จากนั้นก็ทำเสียงอยู่บนเตียงเล็ก ๆของเธออยู่พักใหญ่ก่อนจะหลับไป แต่มาวันนี้……

เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองไปยังเตียงเล็ก ๆที่อยู่ตรงมุมนั้น

ผ้าห่มปูไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีแม้แต่เงาคน

เธอคนนั้น……ดูเหมือนว่าหลังจากที่เลิกงานแล้วก็ออกไปจนตอนนี้ยังไม่กลับมา

เย่โม่เซินยกนาฬิกาตรงข้อมือขึ้นมาดู

ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว

ให้มันได้อย่างนี้สิ เธอจะไปค้างนอกบ้านเหรอ？

เซียวซู่เดินเข้ามาพอดี และพูดกับเย่โม่เซินอย่างเคารพว่า：“คุณชายเย่ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“รอเดี๋ยว”เย่โม่เซินขยับสายตา เป็นนัยว่าให้เข้ามาหา

เซียวซู่เดินเข้าไปหา：“คุณชายเย่？”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ？”