เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 491

บทที่ 490 หนาวสั่นไปทั้งตัว

หันตัวกลับ หานมู่จื่อเทโจ๊กลงในชามแล้วนำไปวางไว้ตรงหน้าเขา

“อาหารเย็นของนาย”

เดิมทีเย่โม่เซินได้เตรียมท้องให้ว่างเพื่อรออาหารที่เธอทำ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงแค่โจ๊กเปล่าหนึ่งชามจึงทำให้บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจ “แค่นี้หรือ”

หานมู่จื่อยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่โอเคหรือ ตอนนี้นายบาดเจ็บขนาดนี้ กินได้แต่อาหารอ่อนเบาๆเท่านั้น มีโจ๊กเปล่าๆกินก็ใช้ได้แล้ว”

ได้ฟังดังนั้น เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เมื่อคืนนี้จำได้ว่าคุณไม่ได้เอามาแค่โจ๊กเปล่านะ”

“เมื่อวานก็คือเมื่อวาน วันนี้ก็คือวันนี้ จะเอามาปนเปกันได้อย่างไร” พูดจบ หานมู่จื่อก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง การกระทำต่างๆดูอึดอัดไม่พอใจ

เย่โม่เซินชำเลืองมองเธอ จากนั้นก็มองไปยังโจ๊กเปล่าในชาม แล้วยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้อยู่ในใจ

ดูเหมือนว่า ผู้หญิงคนนี้คงจะทำโจ๊กเปล่ามาให้เขาทานจริง ๆ

“โจ๊กนี่เธอเป็นคนทำเองหรือ” เขาถาม

หานมู่จื่อพูดออกไปอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ ซื้อมาจากข้างทาง”

จะเป็นไปได้อย่างไร เย่โม่เซินไม่ใช่ว่าจะดูไม่ออก โจ๊กที่ซื้อตามข้างทาง สีของเมล็ดข้าวและรสชาติไม่เหมือนแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้จงใจที่จะแข็งกระด้างกับเขา

เพราะอะไรหรือ

หรือเป็นเพราะการจูบเมื่อกี้นี้

เหอ ริมฝีปากของเย่โม่เซินแฝงด้วยรอยยิ้ม ถือชามด้วยมือข้างหนึ่งแล้วนำโจ๊กเข้าปาก แม้ว่าจะเป็นโจ๊กเปล่า แต่เขากลับรู้สึกดื่มด่ำกับรสชาติ

อย่างน้อย ผู้หญิงคนนี้ก็เข้าครัวเพื่อเขาด้วยตนเอง และยังได้จัดส่งด้วยตนเองอีก

น้ำใจนี้ ก็เพียงพอแล้ว

หานมู่จื่อนั่งลงด้านข้าง เห็นเย่โม่เซินกำลังทานโจ๊กโดยไม่พูดอะไรสักคำ และยังไม่เหลือไว้สักหยด เธอเริ่มจะสงสัยอะไรในชีวิตนิดหน่อย

เพราะสำหรับตัวเธอเอง ถ้าให้เธอต้องกินโจ๊กเปล่าก็คงจะกินไม่ลง เธอคงจะต้องหาอะไรอย่างอื่นมาให้ช่วยในการกิน

เช่นอาหารเครื่องเคียงต่างๆ แต่เย่โม่เซินกลับ...

เดิมทีเย่โม่เซินก็ผอมอยู่แล้ว แล้วยิ่งมาบาดเจ็บครั้งนี้ ทำให้เขายิ่งดูผอมลงอีกอย่างเห็นได้ชัด และเธอกลับให้เขากินเพียงโจ๊กเปล่าในตอนนี้อีก

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก กินโจ๊กนั้นจนหมด ทันใดนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปแล้ว

เขาได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ไอขึ้นเบาๆและลุกขึ้นยืน “นายต้องการกินผลไม้สักหน่อยไหม ฉันเพิ่งจะซื้อมาเลย”

เขาซื้อผลไม้นิดหน่อยมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต

“ตอนนี้หรือ” เย่โม่เซินหรี่ตาลง หานมู่จื่อรู้ดีว่าเขาเพิ่งจะกินโจ๊กเสร็จ ตอนนี้ไม่เหมาะสมจริง ๆ อีกอย่างผลไม้มีฤทธิ์เย็น ดีที่สุดควรจะกินตอนกลางวัน

เธอมองออกไปด้วยความรำคาญนิดหน่อย ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเย่โม่เซินอีก

ในห้องผู้ป่วยได้ตกอยู่ในความเงียบสงัด หานมู่จื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา เย่โม่เซินนอนคว่ำอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ

เธอหันกลับมามองเขา พบว่าเย่โม่เซินที่เคยดูสูงใหญ่ตระหง่าน ตอนนี้ดูเหมือนกับเด็กน้อย ดูแล้วน่าเอ็นดูสงสาร

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก ละสายตากลับมาแล้วหลับตาลง

เธอจะใจอ่อนไม่ได้ จะรู้สึกสงสารเพราะเขาบาดเจ็บไม่ได้

เป็นเขาที่อาสาเอง ใช่...

อย่างนั้นแหละ

หานมู่จื่อนั่งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปปิดประตูห้องผู้ป่วย หลังจากเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อย ก็หาเตียงเล็ก ๆมานอนลงพักผ่อนที่ตรงนั้น อย่างไรก็ตามเธอก็คิดว่า เย่โม่เซินมีเก้าอี้ตัวนั้น คืนนี้ก็นอนคว่ำอยู่ตรงนั้นก็ได้แล้ว

และเธอก็ต้องการจะนอนเป็นเพื่อนอยู่ตรงนี้ พรุ่งนี้ต้องออกไปแต่เช้า

ใครจะรู้ว่าหลังจากนอนลงได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงหายใจของเย่โม่เซิน

“ผู้หญิงโง่”

หานมู่จื่อ “......”

กำลังเรียกใครว่าผู้หญิงโง่