เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 492

บทที่491 อย่าผลักไสฉันให้คนอื่น

หลินชิงชิง？

ระเบียงทางเดินที่ว่างเปล่านั้น ไม่มีแม้แต่เงาของคนสักคน

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ เธอมองเหม่อไปยังท้ายทอยของเย่โม่เซิน

เขาคงไม่ที่จะไม่เชื่อเธอหรอกมั้ง?

ในขณะที่คิดอยู่นั้น เย่โม่เซินไม่ได้กล่าวอะไรอีก แต่เขากลับไปยังห้องผู้ป่วยแทน หลังจากนั้นก็ยื่นมือไปปิดประตูห้องผู้ป่วย พร้อมกับลากหานมู่จื่อ ให้เดินเข้าไปด้วย

หานมู่จื่อรู้สึกหัวร้อนเล็กน้อย เขาไม่พูดไม่จาแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา?

เธออยากจะสะบัดมือของเขาออก แต่เธอก็นึกถึงแผลตรงหลังของเขาเลยยอมแพ้ แล้วอดทนเอาไว้พร้อมถามว่า “ว่าไง? นายไม่เชื่อฉันใช่ไหม?”

ได้ยินเช่นนั้น เย่โม่เซินชายตตามองเธอแวบหนึ่ง พร้อมพูดกับหัวเราะเสียงต่ำ “ฉันจะไม่เชื่อเธอได้ยังไง? ฉันเย่โม่เซินถึงจะไม่เชื่อใครหน้าไหนก็ตาม แต่ฉันก็ไม่มีทางที่จะไม่เชื่อเธอ”

แล้วตอนนั้นที่เธอให้เขามาเจอกับเธอสักครั้ง แล้วรับฟังเธออธิบาย ทำไมเขาไม่ยอมมาเจอ?

คำว่าไอ่คนโกหกเกือบหลุดออกมาจากปาก ท้ายที่สุดหานมู่จื่อก็ยังคงทนเอาไว้

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองอดทนเก่งจริงๆ จนแทบจะกลายเป็นนินจาเต่าแล้ว

พอนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหันหลังกลับ ไม่ได้มองดวงตาของเย่โม่เซินอีก แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แล้วนายลากฉันเข้ามาทำไม? ถ้าหากว่าเธออยู่ในนี้จริง ฉันอาจจะหาเธอเจอก็ได้”

“หาเจอแล้วยังไงต่อ?” เย่โม่เซินถามกลับ

“อะไร?”หานมู่จื่อเบิกตากว้าง เหมือนไม่คาดคิดว่าเขาจะถามแบบนี้อย่างนั้นแหละ

“ฉันถามเธออยู่นะ หาเจอแล้วยังไงต่อ? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย เธอคิดว่าเขาจะมาที่นี่อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยหรอ? วันนั้นที่สั่งสอนไปยังไม่ทำให้เธอตื่นอีกหรือไง? หรือว่า......”เย่โม่เซินพูดเน้นชัดเจนทีละคำ “วันนั้นที่ฉันบังเธอจากน้ำกรด แล้วให้เธอปลอดภัยอยู่แบบนี้ เพราะฉะนั้นเธอไม่รู้ถึงความอันตรายอะไรเลย คิดว่าตัวเองปรากฏตัวต่อหน้าเขาเมื่อไหร่ก็ได้หรอ ไม่กลัวโดนน้ำกรดสาดอีกรอบหรือไง?”

หานมู่จื่อเบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อ “นายหมายความว่ายังไง? นายกำลังใส่ร้ายฉัน?”

เย่โม่เซินไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หานมู่จื่อเหมือนกับรู้สึกว่าตลก พูดขึ้นหลังผ่านไปไม่นาน “แล้วนานยคิดว่าเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ได้เพราะอะไรหล่ะ?”

สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ยังคงเงียบและไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม

แต่หานมู่จื่อกลับมองเขาอยู่นิ่งๆ “ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะนาย ฉันก็คงไม่เข้าไปยุ่งกับผู้หญิงที่น่ากลัวแบบนี้หรอก นายเดทกับเธอดีๆก็ได้แล้วไหม ทำไมต้องลากมาถึงฉันด้วย? แล้วยังมาต่อต้านฉันอีก ตอนนี้นายกำลังใช้อารมณ์กับใครอยู่?”

“......ฉันไม่ได้ชอบเขา ทำไมต้องเดทกับเขาด้วย?”

“นายไม่ชอบเธอ นายเดทกับเธอกี่ครั้งแล้ว? เย่โม่เซินนายกำลังล้อเล่นกับฉันอยู่หรือไง?”หานมู่จื่อเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย คำพูดเริ่มจะไร้เหตุผลขึ้นมา

เย่โม่เซินเริ่มจะโมโหขึ้นมา หรือบางทีเขาอาจจะแค่อยากอธิบายให้เธอฟัง ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปจับข้อมือของเธอเอาไว้และพูดอย่างเย็นชา “แล้วที่ฉันเดทกับเขามาหลายรอบเธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอก็อยู่ด้วยทุกครั้งไม่ใช่หรือไง?”

หานมู่จื่อ “......”

เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะสะบัดมือเย่โม่เซินออกจากข้อมือของเธอ

“นั่นมันในสถานการณ์ที่ฉันไม่รู้เรื่อง ถ้าฉันรู้ว่านายอยู่ ฉันไม่มีทางไปแน่นอน”

“จริงหรอ?”เย่โม่เซินหัวเราะเสียงเย็นชา “ถึงเธอจะไม่รู้ เธอก็ไปมาแล้ว แล้วตอนนี้เธอก็ดูแลฉันอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉัน มู่จื่อ เธอไม่คิดว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคิดเอาไว้หรอ?”

ประโยคนี้ทำให้สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนได้สำเร็จ

เขาพูดไม่ผิด เรื่องราวทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่หานมู่จื่อคิดเอาไว้ แต่กลับเบี่ยงเบนไปจากสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ เบี่ยงเบนไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด

นี่มันเป็นเรื่องที่น่ากลัว

พอนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหันหลังกลับ พูดด้วยเสียงเย็นชา “นั่นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ไม่ว่าจะเป็นไปในทิศทางไหน นายเดทกับเธอก็คือนายเดทกับเธอ นายเดทกับเธอดีๆก็ได้แล้ว ฉัน......”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนเย่โม่เซินพูดแทรก “คนที่ฉันชอบคือเธอ จะเดทกับเขาดีๆได้ยังไง?”