เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 493

บทที่492 ถูกจับ

หลังจากที่กดวางสาย หานมู่จื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสังเกตเห็นเย่โม่เซินได้กลับมานั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิมของตัวเอง แล้วมองเธอที่เดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาที่ลึกซึ้งของเขายังคงจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา

สายตาที่เร่าร้อนนี้ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกไม่พอใจมากนัก

ดูเหมือนว่าเขาคนนี้จะไม่รู้จริงๆว่าตัวเองหาเรื่องโดนใครกันแน่ อยู่ดีๆก็ดีแล้วทำไมต้องไปเดทกับผู้หญิงด้วย

เดทก็ช่างเถอะ ก็ควรเดทกันดีๆไหม ถึงแม้ว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นจะคบกันจริงๆ ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอหานมู่จื่อสักหน่อย

แต่ทำไมเขาต้องมาหาเรื่องเธอด้วย

ตอนนี้ก็ดันมาหาเรื่องโดนคนบ้าคลั่งอีก รู้สึกว่ารอบตัวอันตรายไปหมด

คนปกติทั่วไปก็ต้องกลัวคนสุดขั้วอย่างหลินชิงชิงกันทั้งนั้น วันนี้ที่เธอราดใส่นายคือน้ำกรด ใครจะไปรู้ว่ารอบหน้าเธออาจจะปามีดปอกผลไม้มาเลยหล่ะ?

หานมู่จื่อยังไม่อยากตาย และเธอก็ไม่อยากบาดเจ็บด้วย แน่นอนว่า......เธอก็ไม่ยอมให้คนรอบตัวเธอได้รับบาดเจ็บ

เพราะแบบนี้ในความคิดของเธอมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!

แต่เรื่องมันดันเลยเถิดถึงตอนนี้จนไม่สามารถที่จะควบคุมได้

หานมู่จื่อยกมือขึ้นดูเวลาแวบหนึ่ง เธอตัดสินใจที่จะคุยกับเย่โม่เซินดีๆ

เธอเป็นฝ่ายเริ่มเดินเข้าไปหาเย่โม่เซินก่อน แล้วนั่งนั่งลงตรงหน้าของเขา

“เย่โม่เซิน เรามาเคลียร์กันเถอะ”

น้ำเสียงของเธอที่ยากจะนุ่มนวลและสนิทสนมแบบนี้ แต่เย่โม่เซินกลับรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เม้มปากและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าเธออยากจะผลักไสฉันให้คนอื่น งั้นระหว่างเราก็ไม่มีอะไรให้คุยกัน”

พูดจบก็หันหัวและหลังให้หานมู่จื่อ

หานมู่จื่อ “......ฉันเคยพูดเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน?”

“งั้นเธออยากเคลียร์เรื่องอะไรกับฉัน?”

“เรื่องนายกับหลินชิงชิง”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “แล้วบอกว่าไม่ได้ผลักไสฉัน?”

หานมู่จื่อ “ฉันก็แค่อยากบอกนายว่า คนที่เป็นศัตรูเธออยู่ตอนนี้คือฉัน ถึงแม้นายจะบาดเจ็บ แต่ฉันไม่ เพราะฉะนั้นหลังจากนี้เธอคงหาวิธีต่างๆนาๆ ฉันเชื่อว่าคนเมื่อกี้ที่ฉันเห็นเป็นเธอแน่นอน เธอก็ต้องมาโรงพยาบาลนี้แน่ๆ”

ได้ฟังเท่านี้ เย่โม่เซินเหมือนจะเข้าใจความหมายที่เอต้องการสื่อถึง “เริ่มตั้งแต่ตอนไหน ที่เธอเริ่มกลัวการตายขึ้นมา?”

ความคิดของหานมู่จื่อโดนเย่โม่เซินแทรก เธอหันหน้ามองไปยังเย่โม่เซิน สายตาของเขาไม่มีความเยาะเย้ยอยู่ในนั้นเลย แต่คำพูดของเขานั้นทำให้ฟังรู้สึกถึงเจ็บปวด

“ฉันไม่ได้กลัวตาย ฉันก็แค่......”

กลัวว่าคนรอบตัวจะโดนไปด้วย โดยเฉพาะเสี่ยวหมี่โต้ว

ตอนนี้เขาเป็นคนที่เธอผูกพันที่สุด ถ้าหลินชิงชิงรู้ถึงการมีตัวตนของเสี่ยวหมี่โต้ว นั่นมันจะเป็นเรื่องที่แย่ขนาดไหนกัน

เพราะฉะนั้น เธอต้องให้เย่โม่เซินเคลียร์เรื่องหลินชิงชิงให้เสร็จ

“เพราะอะไร?” เย่โม่เซินไล่ถาม

เพราะอะไร?

เธอไม่สามารถบอกเหตุผลให้เขาได้ หานมู่จื่อหันหัวอย่างเป็นธรรมชาติ “ไม่เพราะอะไร นายคิดเสียว่าฉันกลัวตายก็แล้วกัน แล้วฉันก็กลัวความเจ็บปวด ฉันไม่อยากโดนคนอื่นราดน้ำกรดใส่ด้วย และฉันไม่อยากโดนใครเอามีดมาแทง เรื่องมันก็แค่นี้”

เพิ่งจะพูดจบประโยค หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเย่โม่เซินขยับตัว จากนั้นเขาก็ยกมือของเธอขึ้นมา

มือหนาของเย่โม่เซินกุมมือเธอเอาไว้ พร้อมพูดเสียงต่ำ “กลัวตายก็ดี ไม่กลัวตายก็ดี ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บสักนิดเดียว”

“เย่โม่เซิน......”