เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 538

บทที่538 กำลังคิดถึงผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอเมื่อกี้เหรอ

หานซิงหันไปมองมู่จื่อที่เปล่งแสงแพรวพราว ก็ก้มหน้าตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบาคำหนึ่ง

“ยังไม่ได้”

“ยังไม่ได้ ? แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้ล่ะ” หานมู่จื่อจับชายกระโปรงอย่างอมทุกข์ “พี่คะ พี่รู้ไหมว่าน้องสาวของพี่สวมชุดนี้ไว้ด้วยความเหนื่อยยากขนาดไหน”

เธอก้มหน้าลงมองกระโปรงที่ตัวเองสวมอยู่ทีหนึ่ง “มันหนักมากเลยนะคะ”

“ฉันพาเธอไปทำความรู้จักกับบางคนก่อน ตามฉันมา” หานซิงให้เธอตามลงไปจากเวที หานมู่จื่อรู้สึกทุกข์ทรมาน แต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เธอยกกระโปรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเดินไปข้างหน้า

ตอนที่หานซิงพาเธอไปทำความรู้จักคนอื่น ก็ต้องมีชนแก้วกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพียงแต่มือของหานมู่จื่อต้องคอยจับชายกระโปรง แล้วก็ต้องจับแก้วเหล้าอีกก็เลยไม่สะดวกเป็นอย่างมาก

ในช่วงเวลาวิกฤต เสี่ยวเหยียนก็วิ่งมาอยู่ด้านหลังเธอ “ฉันช่วยเธอถือชายกระโปรงแล้วกัน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อก็หันกลับไปมองเธออย่างรู้สึกขอบคุณ แต่สายตาของเสี่ยวเหยียนกลับหันไปมองทางอื่น ไม่กล้ามองมาทางนี้ หานมู่จื่อถึงได้รู้ว่าเธอกำลังหลบสายตาของหานซิงอยู่

ที่แท้เหตุผลที่เธอไม่กล้ามาทางนี้ตั้งแต่เมื่อกี้ก็เพราะหานซิงอย่างนั้นเหรอ เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เสี่ยวเหยียนเคยทำมาก่อนหน้านี้ หานมู่จื่อก็อดขำอยู่ในใจไม่ได้

“มู่จื่อ นี่คือประธานหวัง เป็นผู้ทำธุรกิจค้าผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเป่ย”

เมื่อได้ยินคำว่าธุรกิจค้าผ้า ตาของหานมู่จื่อก็เป็นประกายทันที พี่ชายคนนี้ของเธอช่างไม่ธรรมดาจริงๆ มาถึงก็แนะนำบุคคลที่มีความสำคัญแบบนี้ให้เธอรู้จักทันที เธอเปิดบริษัทรับออกแบบเครื่องแต่งกาย สิ่งที่จำเป็นที่สุดก็ต้องเป็นผ้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง

“น้องสาวของประธานหาน ช่างน่าทึ่งมากจริงๆ ดูคล้ายกับคุณนายหานในสมัยนั้นไม่มีผิดเลยครับ”

ประธานหวังเป็นคนที่มีอายุแล้ว เป็นคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณนายหาน

ตอนนี้พอมาเห็นหานมู่จื่อ ก็คิดถึงคุณนายหานในสมัยนั้น จากนั้นเขาก็ขยับแก้วเหล้าในมือ แล้วก็เริ่มรู้สึกโศกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย “คิดถึงสมัยนั้น ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หลงใหลในสไตล์ของคุณนายหาน แต่น่าเสียดาย......ในสายตาคุณนายหานมีเพียง......”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ คำพูดของเขาก็หยุดลงกะทันหัน เมื่อคิดได้ว่าตัวเองพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไป ก็ยิ้มอย่างอึดอัดก่อนจะพูดว่า “ต้องขออภัยด้วย ดูเหมือนผมจะพูดอะไรมากไปหน่อย ความหมายของผมคือ......คุณเหมือนแม่คุณในสมัยนั้นมาก”

“ขอบคุณค่ะ” หานมู่จื่อส่งยิ้มให้เขา จากนั้นก็กล่าวขอบคุณคำหนึ่ง จากนั้นก็ทักทายกันอีกสองสามคำ ประธานหวังบอกว่าเวลาว่างให้เธอไปเป็นแขกที่บริษัท ก่อนหานซิงจะพาเธอไปทำความรู้จักกับคนอื่นๆต่อ

ตลอดทางได้รู้จักผู้คนมากมาย ต่างก็เป็นคนที่หานมู่จื่ออยากรู้จักทั้งนั้น ในเวลาเดียวกันเธอก็ดื่มเหล้าไปหลายแก้ว จนตอนนี้เธอเริ่มดื่มต่อไปไม่ไหวแล้ว บวกกับชุดที่อยู่บนตัวเธอมันหนักมากจริงๆ เธออยากจะไปด้านหลังเพื่อเปลี่ยนชุดและพักผ่อนมาก

คงเป็นเพราะสายตาของเธอเผยแววอ่อนล้าออกมาเลยทำให้หานซิงรู้สึกสงสาร ดังนั้นหานซิงก็เลยพาเธอไปพบกับคนสำคัญไม่กี่คนเท่านั้น จากนั้นก็หันไปมองเสี่ยวเหยียนที่ตามถือกระโปรงอยู่ข้างๆเธอตลอดเวลา “ไปร่วมชนแก้วกับแขกในงานเป็นเพื่อนฉันไหม ต่อจากนี้ยังมีแขกสำคัญอีกหลายคน อาจจะมีประโยชน์กับบริษัทของพวกเธอด้วย”

คุณชายเอ่ยปากชวนเธอแบบนี้ เสี่ยวเหยียนจะปฏิเสธได้อย่างไร เลยพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย “ค่ะ เดี๋ยวฉัน......พามู่จื่อไปด้านหลังก่อน แล้วค่อยกลับมาหาคุณ”

“อืม” หานซิงพยักหน้าตอบ

และแล้วเสี่ยวเหยียนก็พาหานมู่จื่อไปส่งที่ด้านหลังเวที ตอนที่ก้าวเดินเธอรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอย ราวกับวิญญาณไม่ใช่ของเธอเอง

“เป็นอะไรไป พี่ชายฉันชวนเธอไปด้วยกัน เธอก็เลยดีใจเกินเหตุเหรอ” พอมาถึงบริเวณที่ไร้ผู้คนแล้ว หานมู่จื่อก็เลยพูดหยอกล้อเธอพร้อมรอยยิ้ม

พอเสี่ยวเหยียนได้สติกลับมาก็เบิกตาโตทันที “พูดอะไรของเธอ ที่พี่ชายเธอชวนฉันไปด้วยกันก็เพื่อธุรกิจของบริษัทเธอไม่ใช่เหรอ ใครให้น้องสาวอย่างเธอไม่ได้เรื่องกัน แค่ไปเจอนักธุรกิจไม่กี่คนก็ร้องไม่ไหวแล้ว แถมยังต้องให้บุคลากรสำรองอย่างฉันออกโรงแทนเธออีกไม่ใช่หรือไง”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อก็อดขำไม่ได้ “ใช่สิ ช่างเป็นบุคลากรสำรองที่มีคุณภาพจริงๆ บุคลากรสำรองคุณภาพ แล้วเสี่ยวหมี่โต้วล่ะ ?”

เมื่อพูดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวเหยียนก็ต้องอุทานออกมาคำหนึ่ง

“แปลกจัง ก่อนหน้านี้ฉันถามแม่บ้าน พวกเขาบอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับพี่ชายเธอนี่นา”

แต่เมื่อกี้ข้างตัวหานซิงก็ไม่ได้มีคนอยู่ด้วยเลย เสี่ยวหมี่โต้วเจ้าหนูคนนี้วิ่งไปไหนคนเดียวอีกแล้วนะ

“เธอไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ”

หานมู่จื่อมองไปยังห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ ก่อนจะพยักหน้า “ฉันเข้าไปเปลี่ยนเอง เธอรีบกลับไปก่อนเถอะ แล้วก็ถามพี่ชายฉันด้วยเลยว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ไหน ให้เสี่ยวหมี่โต้วมาหาฉันที่นี่”

“เดรสชุดนี้เธอถอดเองคนเดียวได้เหรอ”