เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 539

บทที่539 ร่วมเต้นรำ

“นาย......อื้ม” หานมู่จื่ออยากจะปกป้องตัวเอง แต่ทันทีที่เปิดปากริมฝีปากของอีกฝ่ายก็กดลงมาอีกครั้ง แย่งชิงเอาลมหายใจทั้งหมดของเธอไป ปิดกั้นทุกคำพูดของเธอ

ปล่อยให้ทำตามอำเภอใจในความมืด

หานมู่จื่อค่อยๆได้สติกลับคืนมา เลยผลักเขาออกอย่างแรง

เย่โม่เซินเซถอยหลังไปสองสามก้าว แต่เขาก็กลับเข้ามาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้หานมู่จื่อก็ควานหาสวิชไฟใกล้ตัวจนเจอ แล้วกดเปิดไฟทันที

ภายในห้องกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง

เมื่อหานมู่จื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามชัดเจนแล้ว ถึงได้พบว่าเขาใส่หน้ากากสีเงินอยู่ และมุมการตกแต่งก็ยังดูคุ้นตาอีกด้วย

เมื่อแสงสว่างกลับคืนมาก็ทำให้เย่โม่เซินชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว แววตาภายใต้หน้ากากหรี่ลง มองดูหานมู่จื่อไม่พูดไม่จา

สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วงามของหานมู่จื่อก็ขมวดขึ้น “การตกแต่งบนหน้ากากนาย......”

เย่โม่เซินกลับขยับเข้ามาใกล้ จ้องมองเธอด้วยสายตาชั่วร้าย “ไม่ถามว่าฉันเป็นใครเหรอ ?”

หานมู่จื่อ “......”

เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม “ดูเหมือนว่าแม้จะผ่านไปห้าปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ลืมฉันสินะ”

สิ่งที่กล่าวมา......ราวกับจะมองทะลุจิตใจของหานมู่จื่อ เธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขาด้วยความตื่นตระหนก “ทำไมนายถึงแต่งตัวแบบนี้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ถ้าฉันจำไม่ผิด ในรายชื่อแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ไม่ได้มีชื่อนายนะ”

“อ๋อ ?” รอยยิ้มบนริมฝีปากของเย่โม่เซินกว้างกว่าเดิม แววตาชั่วร้ายยิ่งกว่าเดิม “เธอตั้งใจสังเกตว่ามีชื่อฉันไหมด้วยเหรอ”

หานมู่จื่อ “......”

สงสัยจะเป็นเพราะเธอดื่มมากไป เลยเผลอพูดสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายจับไต๋ได้ออกมาไม่หยุดแบบนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอีก และจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นเคือง

แต่กลับไม่รู้เลยว่าเมื่อกี้เธอเพิ่งถูกเย่โม่เซินจูบไปหยกๆ ริมฝีปากยังบวมแดงอยู่ บวกกับสายตาที่ล่องลอยเล็กน้อย คิ้วถูกย้อมด้วยสีไวน์ที่มีเสน่ห์ เดิมทีชุดที่ใส่ในคืนนี้ก็ทำให้งดงามจนหาอะไรเปรียบไม่ได้อยู่แล้ว

ณ ตอนนี้เวลานี้......

เย่โม่เซินมองดูหานมู่จื่อที่อยู่ตรงหน้า ก็เผลอกลืนน้ำลายเข้าคออย่างไม่รู้ตัว

เธอที่งดงามจนหาอะไรเปรียบไม่ได้แบบนี้ กลับถูกผู้ชายคนอื่นจ้องมองอยู่นาน

เขาล็อกมือของเธอไว้ “ต่อไปห้ามแต่งตัวแบบนี้ออกไปให้ผู้ชายคนอื่นเห็นอีก”

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว อยากจะสะบัดมือของเขาออก แต่มือของเย่โม่เซินกลับล็อกมือเธอเอาไว้แน่นราวกับโซ่ตรวน เธอพูดออกมาอย่างสุดจะทนว่า “ปล่อยฉันนะ”

เย่โม่เซินไม่ยอมปล่อย แต่กลับฉวยโอกาสคว้าฝ่ามือเธอ และจังหวะที่เธอขัดขืนก็สอดนิ้วเข้าไปประสานกับเธอ กุมมือเธอไว้แน่น

เจ้าคนฉวยโอกาส !

หานมู่จื่อโกรธจนกัดฟันกรอด ทั้งๆที่ถ้าเขาไม่โผล่เข้ามา เธอก็จะได้เปลี่ยนชุดที่หนักอึ้งตัวนี้ออกแล้วแท้ๆ แต่เพราะเขาโผล่เข้ามา ทำให้เธอไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนชุดนี้ออกยังไม่พอ ตอนนี้ยังจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ เกือบจะทำให้เธอหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

เขาเองก็ไม่พูดอะไร ราวกับกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศ ดวงตาสีเข้มคู่นั้นจ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา

ไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

สายตาที่ร้อนผ่าวแบบนี้ ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกราวกับจะเผาไหม้ใบหน้าของเธอจนกลายเป็นรู

เธอจ้องเขาอย่างเกลียดชัง หน้ากากบนใบหน้าของเขาทำให้รู้สึกไม่สบอารมณ์ ยื่นมืออีกข้างออกไปหมายจะดึงหน้ากากของเขาออก

เมื่อยังไม่ทันได้สัมผัสโดนเขา ก็ถูกมืออีกข้างของเย่โม่เซินล็อกเอาไว้เสียก่อน

“ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ ได้ยินแล้วใช่ไหม”