เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 606

บทที่ 605 การแสดงออกที่แตกต่าง

ลุงอ้วนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างน่าเบื่อเสียจริง ขนาดมีคนมาบอกเคล็ดลับเขาก็ยังไม่ยอมฟัง ดังนั้นเขาจึงบุ้ยปากพูด “ยังหนุ่มยังแน่นอย่าทำเป็นหยิ่งนักเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ วันหลังจะเป็นทุกข์เอาได้”

“ในเมื่อนายไม่อยากฟัง งั้นฉันก็ไม่พูดแล้ว”

ลุงอ้วนทำท่าสะบัดตูดตามภรรยาของเขาไป เย่โม่เซินมองไปที่แผ่นหลังของเขาก็ตามไปอย่างไม่แยแส

“ฉันบอกเธอแล้วนะว่าอย่าตามใจผู้ชายอย่างพวกเขามากเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นในอนาคตเธอจะไม่มีที่ยืนในครอบครัว ฟังพี่สาวไว้นะ เราจะต้องปฏิบัติกับผู้ชายให้พวกเขาตายใจแล้วจัดการซะ และยังต้องทำตัวเรียกร้องความสนใจเพื่อที่จะทำให้พวกเขารู้สึกว่าเธอเป็นคนสำคัญ อย่างเหตุการณ์เมื่อกี้ เธอควรจะทำตามการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าเขาไม่อยากตามมา เธอก็ไม่ต้องไปใส่ใจ พอผ่านไปสักพักเขาก็จะตามมาเอง”

หานมู่จื่ออายจนเหงื่อตก เธอคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้กลยุทธกำราบสามี เพราะสำหรับเธอแล้ว เย่โม่เซินไม่ใช่สามีของเธอ เธอจะเรียนรู้กลยุทธพวกนี้ไปทำไมกัน？

แต่พี่สาวก็ยังดูกระตือรือร้น ถ้าตอนนี้เธอบอกไปว่าเย่โม่เซินไม่ใช่สามีของเธอ เกรงว่าจะเป็นการหักหน้าเสียเปล่าๆ

ช่างเถอะ ถือซะว่าหลายคนหลากคู่

“ขอบคุณพี่สาว ฉันเข้าใจแล้ว”

“เอ๋ แต่เขาก็ดูหล่อไม่เบาเลยทีเดียว รูปร่างก็ดีแต่ดูเย็นชาแบบนี้ ถามหน่อยสิว่าเรื่องบนเตียงเขาเป็นอย่างนี้หรือเปล่า？

“...” หานมู่จื่อไม่ได้เตรียมตัวกับคำถามนี้ เธอมองพี่สาวอย่างเหลือเชื่อ เธอจะตอบคำถามประเภทนี้ได้อย่างไร？

“ขอโทษนะ ฉันรู้ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเธอ แต่ฉันเห็นเขาหล่อขนาดนี้ก็เลยอยากรู้”

พอโดนพี่สาวถามคำถามนี้ หานมู่จื่อก็คิดไปถึงเรื่องในอดีต

ตอนที่อยู่บนเตียง เขาเย็นชาขนาดนี้ไหมนะ? คำตอบคือไม่ใช่ ท่าทีของเย่โม่เซินตอนที่อยู่บนเตียงต่างกันกับความเป็นจริงราวกับเป็นคนละคน

ถ้าเย่โม่เซินสวมเสื้อผ้า เขาจะดูเงียบขรึม เย็นชาและไร้หัวจิตหัวใจ

แต่ถ้าเป็นเย่โม่เซินตอนถอดเสื้อผ้า เขาร้อนแรงแทบลุกเป็นไฟ โลภมาก และแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสุดท้าย มีเพียงคำเดียวเท่านั้นที่สามารถอธิบายดวงตาและการแสดงออกของเขาได้

นั่นก็คือความกระหาย

ดังนั้นทุกครั้งหานมู่จื่อจึงไม่กล้าที่จะมองการแสดงออกของเขา เพราะมักจะรู้สึกว่าในช่วงเวลานั้นเขาเหมือนต้องการพาตัวเองเข้าสู่ร่างกายของเธอ

“เรี่ยวแรงเขาดีไหม？” พี่สาวเอ่ยปากถามอีกครั้ง หานมู่จื่อผงะและได้สติกลับมา

“พี่ พี่พูดว่าอะไรนะคะ？”

รอยยิ้มบนใบหน้าพี่สาวเปลี่ยนไปดูมีนัย “ไม่อยากเล่าจริงๆหรือ? งั้นฉันจะเล่าอิตาคนนั้นที่บ้านฉันให้ฟังเอาไหม?”

พอเธอกำลังจะอ้าปาก หานมู่จื่อก็หน้าแดงก่ำด้วยความตกใจ เธอทนไม่ไหวจนต้องเดินหนีออกมา

“เอ๊ะ ฉันยังพูดไม่เสร็จ เธอจะเดินหนีไปไหน?”

พอเห็นเธอเดินหนีออกไป เย่โม่เซินก็สาวเท้าเดินตาม หลังจากที่หานมู่จื่อหนีออกมาจากพี่สาวได้สักพัก เธอก็หยุดเท้าลงและเย่โม่เซินก็ตามมาทันพอดี จากนั้นก็จับข้อมือเธอไว้

“มีอะไรหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชายดังลอยขึ้นมาบนเหนือศีรษะ หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเย่โม่เซินเดินตามมา พอเห็นใบหน้าเย็นชาของเขาไม่มีการแสดงออกใดๆ หานมู่จื่อก็นึกถึงภาพนั้นขึ้นมา ใบหน้าเธอจึงแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาคงไม่ได้ยินเรื่องที่พี่สาวคนนั้นคุยกับเธอเมื่อกี้นี้หรอกนะ?

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

เย่โม่เซินหรี่ตาลงด้วยความสงสัย สายตามองไปยังใบหน้าแดงก่ำของเธอที่ลามไปถึงใบหู ก่อนหน้านี้ยังเห็นๆกันอยู่ว่าหน้าซีด แล้วตอนนี้ทำไมถึงแดงขึ้นมาล่ะ?