เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 70

บทที่ 70 ถ้าไม่เชื่อมาพนันกัน

“เฉียวเฉียว พูดแบบนี้……หมายความว่ายังไง？”รอยยิ้มตรงมุมปากของหานเส่โยวแข็งทื่อไปทันใด：“ฉันไม่มีเจตนาแอบแฝงเลยนะ เธอสงสัยฉันเหรอ？”

“ไม่ใช่แบบนั้น！”เสิ่นเฉียวส่ายหัว：“ฉันจะไปสงสัยเธอได้ยังไง？”

เธอแค่เป็นห่วงเรื่องระยะห่างของหานเส่โยวที่ใกล้เย่โม่เซินมากจนเกินไป เย่โม่เซินอาจจะลงมือกับเธอได้ ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกว่า……คำพูดที่เย่โม่เซินพูดออกมานั้นไม่ใช่การล้อเล่นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่ได้ยินมาก็อาจจะไม่เป็นความจริงเสมอไป

เรื่องที่เขาพิการอาจเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่เขาไร้สมรรถภาพทางเพศ——ดูเหมือนจะเป็นแค่ข่าวลือ

“เฉียวเฉียว เธอไม่สงสัยฉัน แล้วทำไมเธอถึงพูดออกมาแบบนั้นล่ะ？”ท่าทีของหานเส่โยวเปลี่ยนไปเป็นความอึดอัด เธอก้มหน้าก้มตาแล้วทำเสียงต่ำ：“เป็นเพราะคำพูดที่ป้าแกพูดเลยทำให้เธอเข้าใจผิดใช่มั้ย？แต่ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ป้าแกก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง？ถ้าเธอไม่เชื่อ ครั้งหน้าฉันจะพาหลี่โย่หมิงมาพูดกับเธอด้วยตัวเอง”

เสิ่นเฉียวนิ่งเงียบ แล้วขมวดคิ้วจ้องไปทางเธอเท่านั้น อยากจะอธิบายให้ฟัง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากไหน

หานเส่โยวคิดว่าเธอไม่เชื่อ จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋า

“ฉันจะโทรหาหลี่โย่หมิงเดี๋ยวนี้ล่ะ！”

เสิ่นเฉียวหยุดเธอเอาไว้ หานเส่โยวเงยหน้ามองเธอ

“เธอไม่ต้องโทรหาเขาหรอก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ แต่ฉันแค่……”เธอจะพูดยังไงดี หรือควรจะพูดไปว่าเธอเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเย่โม่เซินจะลงมือกับเธอ？แต่ขืนพูดแบบนี้ออกไป ก็เท่ากับว่าเธอขายเย่โม่เซินน่ะสิ

“แต่อะไร？”หานเส่โยวเห็นเธอกระอักกระอ่วน จึงถามขึ้นมา

เสิ่นเฉียวกัดปากอย่างร้อนรนใจ：“ฉันไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไงดี แต่เส่โยว พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ？เธอฟังฉันหน่อยได้มั้ย？อยู่ให้ห่างจากเขาไว้เถอะ！”

สีหน้าท่าทางของหานเส่โยวนิ่งไปทันที：“เฉียวเฉียว เธอชอบเขาแล้วเหรอ？”

ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวถึงกับหายใจไม่ออก：“เธอพูดว่ายังไงนะ？”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอชอบเขา แล้วเธอจะมาบอกให้ฉันอยู่ห่างๆเขาไปทำไม？อีกอย่างนะ ฉันยังไม่ได้เข้าใกล้เย่โม่เซินเลยด้วย？แต่เธอทำตัวแบบนี้ เทียบกับคนที่ชอบใครซักคนแล้วเธอก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากคนพวกนั้นเลย”

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง เธอชอบเย่โม่เซิน？นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ การพูดการจาของเขาก็ไม่เข้าหู และเหตุผลที่เธอห้ามปรามเส่โยวนั่นก็เพราะเธอกลัวว่าเย่โม่เซินจะลงไม้ลงมือกับเส่โยว ไม่มีเหตุผลอื่นใดเลย

“ไม่ใช่แบบนั้น！แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอเข้าใจ！”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ”หานเส่โยวเบือนหน้าหนี ไม่มองเธออีก แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเธอไม่ดีเอามากๆ：“เฉียวเฉียว ฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน การไว้ใจกันในเรื่องแบบนี้ถือเป็นพื้นฐานอย่างหนึ่งเลย ฉันนช่วยเธอมาก็หลายเรื่อง แต่อยู่ๆเธอกลับคิดว่าฉันคิดอะไรกับเย่โม่เซิน แบบนั้นเหรอ？”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดเผือด เธอดึงมือของหานเส่โยวเอาไว้：“เส่โยว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเธอนะ และไม่ได้คิดว่าเธอคิดอะไรกับเย่โม่เซินเลย เพียงแต่……”

หานเส่โยวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วหันไปจับมือของเธอ แล้วพูดกับเธอเบาๆ：“เธอคิดว่าทำไมฉันถึงชวนเขาออกมากินมื้อเช้ากับพวกเราล่ะ？ ทั้งหมดที่ฉันทำไปก็เพื่อเธอ”

“เพื่อ……ฉัน？”

“ถึงแม้ว่าอีกครึ่งปีหลังพวกเธอจะต้องหย่ากันก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ยังมีศักดิ์เป็นภรรยาของเขา เธออาศัยในบ้านตระกูลเย่ ฉันเลยหวังว่าจะได้สานสัมพันธ์อันดีกับเย่โม่เซิน และเพื่อให้เธอมีวันที่ดีๆกับคนในบ้านตระกูลเย่บ้าง เฉียวเฉียว จริงๆแล้วเธอเห็นถึงความตั้งใจจริงของฉันบ้างมั้ย？”

เสิ่นเฉียว：“……”

“ฉันแค่หวังว่าครึ่งปีหลังจากนี้เธอจะอยู่ในบ้านตระกูลเย่ได้อย่างปลอดภัย พวกเราก็เหมือนพี่เหมือนน้อง หรือว่าเธอไม่เคยรับรู้เลย？”

“เส่โยว……ฉันขอโทษ”ที่จริงเสิ่นเฉียวไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดเผื่อตัวเองขนาดนี้ เธอนึกถึงตอนแรกๆที่หานเส่โยวเอ่ยปากชวนเย่โม่เซินและเย่หลิ่นหานด้วยความสุภาพ และไม่ทันคิดเลยว่าหานเส่โยวจะคิดเผื่อขนาดนั้น แต่ตัวเธอเองภายในใจเธอกลับคิดเป็นอกุศลแบบนี้ไปซะได้

เธอรู้สึกว่าคำพูดของคุณป้าเจ้าของร้านแทงบาดเข้ามาในแก้วหู